Mia (deel 1)

door

GANGA / Sharda Ganga

Ik had het al gemeld enige tijd geleden en ik heb het nu echt gedaan. Ik gaf op deze plek aan dat er maar één regeringsleider was voor wie ik al ellebogend een weg zou banen door de menigte om een gezamenlijke : Mia Mottley.

Lieve lezers, ik ga niet voor u jokken, u moest me eens zien uitsloven woensdagavond na de Trefossa-lezing. Ik biechtte de Barbadiaanse premier eerlijk op wat ik ooit had geschreven. Ze kon daar wel om lachen. Ach, misschien was het gewoon haar standaardlach en niets bijzonder, maar laat me gewoon in mijn bubble voor even.

“Ze bejubelde de kracht van diversiteit en onze creativiteit, maar schroomde niet om de andere kant van de Caribische cultuur te benoemen: het gedrag en de waarden en normen die ons achterhouden en ons vernietigen”

Het blijft wel knagen aan me. Leuk en goed zo een lezing, maar ik wil dolgraag eens gewoon drie uren hebben om vragen te kunnen stellen, echt even zitten en dingen doorgronden. Waarom deed u dit en waarom zegt u dat? Er zijn dingen waarover ik het hartgrondig oneens met haar ben en juist dan is zo een gesprek een mooie manier om dit te onderzoeken.

En ook al zou ze mij en misschien ook anderen niet kunnen overtuigen, ze lijkt me iemand die ten volle beseft dat dialoog geen debat is en dat we het oneens met elkaar kunnen blijven en dan zeggen: ‘let’s agree to disagree’, zodat we samen kunnen werken aan de dingen waar we het wel eens over zijn. (Take note, politici).

Ik stel me zo voor dat Mia Mottley ook weleens niet zou willen speechen, maar gewoon zo in gesprek zou willen gaan. Minder voorbereiding, minder gedoe. Als trouwe Mia-volger waren mijn verwachtingen hooggespannen, woensdagavond bij de zestiende Trefossa-lezing. Gereed met mijn notitieboekje en pen zat ik daar, middenpad, totaal gefocust.

Na ongeveer twintig minuten besefte ik dat de keerzijde van Mia-volger zijn, is dat je dan al een heleboel van de verhalen en thema’s kent. Cultuur als motor voor economische groei, jawel. Klimaatcrisis en impact op het Caribisch Gebied, jawel. Diversiteit als kracht, jawel. Ken ik al.

Het eerste half uur schreef ik welgeteld drie zinnen op. Ik borg mijn schrift toen op, het was nog steeds een belevenis, maar ademloos was ik niet. Natuurlijk begon het echte vuurwerk nadat ik mijn pen had opgeborgen.

Er is zoveel langsgekomen dat ik besloten heb om zo af en toe een enkel aspect uit de lezing te halen en daarover te schrijven. Vandaag (een dag na de lezing) wil ik het zo samenvatten: Mottley heeft op soepele wijze verschillende aspecten van cultuur gerelateerd aan de toekomst van het Caribisch Gebied. Ze bejubelde de kracht van diversiteit en onze creativiteit, maar schroomde niet om de andere kant van de Caribische cultuur te benoemen: het gedrag en de waarden en normen die ons achterhouden en ons vernietigen.

Ze wees op ons gebrek aan doorzettingsvermogen, consistency of effort noemde ze dat. Het onvermogen om te denken in generaties (heb je dat gehoord, politici?), de cultuur van geweld die om zich heen grijpt, de rol van sport- en buurtorganisaties, ach lieve mensen, ze sprak weer eens mijn taal.

Ze heeft het weer eens geflikt. Ze verbond in één verhaal zoveel aspecten van cultuur met elkaar; cultuuruitingen, creative industries, maar ook waarden, normen, gedrag, politieke cultuur, werkethiek, psychologische barrières. Dat is cultuur in (bijna) al haar brede omvang en niet slechts het ‘bromkidyari’-aspect. Ze vertelde ons hoe sport en cultuur zijn verbonden, economische vernieuwing en cultuur, geld verdienen en cultuur, veiligheid en cultuur, onderwijs en cultuur.

Losse observatie: ik zag wel de minister van Onderwijs zitten, maar zag verder geen personen die direct zijn verbonden aan het cultuurbeleid (ik bedoel: het directoraat Cultuur). Dat heeft mij hogelijk verbaasd.

gangadwt@gmail.com