MES OP DE KEEL?

door

Wat denkt de regering van Guyana wel, dat ze door het voortdurend aandringen op de verlening van 150 visvergunningen door Suriname aan Guyanese vissers, haar zin zal krijgen? Al kort na het aantreden van de regering Santokhi in 2020, hebben de Guyanezen te kennen gegeven, visvergunningen van Suriname te willen, om in onze wateren te kunnen vissen. Bij herhaling heeft onze minister van Landbouw, Veeteelt en Visserij, Parmanand Sewdien, erop gewezen, dat vreemdelingen, en in dezen Guyanezen, niet over visvergunningen op naam kunnen beschikken, omdat die slechts aan Surinamers worden verstrekt. En toch blijven de Guyanezen, en recentelijk nog de minister van Landbouw, Zulfikar  Mustapha, aandringen, op de verlening van de vergunningen door Suriname, terwijl dit heerschap inmiddels weet, dat een dergelijke verstrekking van 150 vergunningen in strijd is met de Surinaamse visserrijwetgeving.
De Guyanezen kunnen het dus rijkelijk schudden, dat ze over deze vistoestemmingen zullen kunnen beschikken. Maar ze blijven maar zeiken over de vergunningen, omdat ze denken dat de ’goede’ bilaterale relaties die de regering Santokhi onderhoudt met de regering Irfaan Ali, uiteindelijk toch zal leiden tot de verlening van de vergunningen, al zou dat een wetsovertreding tot gevolg hebben. Gelukkig heeft de regering Santokhi zich niet laten verleiden tot het verstrekken van de vergunningen. De Guyanese visgronden zijn reeds jaren geleden door overbevissing leeggeplunderd door roekeloze Guyanese visactiviteiten. Een tijdlang hebben de Guyanese visrovers ook nog westwaarts getracht in Venezolaanse wateren te gaan stropen, maar dat is al enige tijd niet meer mogelijk, omdat de Venezolanen daar de zaak goed bewaken. Dus is men het aanhoudend oostwaarts gaan proberen, richting Suriname en Frans-Guyana. Het illegaal vissen in onze wateren door de Guyanezen is al jaren gaande, en we hebben dat veel te lang oogluikend toegestaan. Maar de brutaliteit van de Guyanezen heeft gemaakt dat de Fransen een klacht hebben ingediend tegen Suriname bij de Europese Unie en dat heeft erin geresulteerd, dat er is gewaarschuwd dat Surinaamse vis niet meer op de Europese markt zal mogen belanden, als we onze wateren niet beter gaan bewaken tegen de Guyanese visstropers, die tot in Frans-Guyenese wateren plunderden. Suriname heeft gelukkig het dreigement uit de Europese Unie serieus genomen en een zeewaardig schip ‘Barracuda’ ingezet, om buitengaats te bewaken. En nog blijven de Guyanezen leuteren over de verstrekking van de visvergunningen, in de hoop dat deze regering alsnog overstag zal gaan. Het zou een enorme schande zijn, als we toegeven aan de wens c.q. eis van deze Guyanezen, die al jaren onze vis stelen en vervolgens naar met name de VS exporteren en daarvoor de US-dollars opsteken. Suriname moet goed wakker worden en zich niet langer laten beroven door een land en bevolking, die denken een Surinaamse regering onder druk te kunnen zetten. Daarenboven is het zo, dat Guyana nog steeds een behoorlijk deel van onze grondgebied militair bezet houdt en niet eens over de teruggave van het gebied wenst te praten. Wie schopt deze lui door er bovendien van uit te gaan, dat ze een potje bij een Surinaams kabinet kunnen breken door ook nog 150 visvergunningen te verstrekken? Als er vis moet worden gevangen in onze wateren en geëxporteerd, dan zullen de financiële voordelen zeker slechts Suriname ten deel moeten vallen en zeker niet externe krachten, die ons al jaren aanhoudend en in veel opzichten benadelen.
The post MES OP DE KEEL? ..