MEDIALANDSCHAP IS VERANDERD

Het medialandschap in Suriname is door toedoen van verschillende factoren, aan het verandereren, Wanneer historici zullen terugblikken op de brug over de Saramaccadoorsteek, het rehabilitatieproject Van ’t Hogerhuysstraat, de onregelmatigheden en de last die het publiek van dit alles heeft ondervonden, zal achteraf de indruk ontstaan, dat het dagelijks leven bijna is komen stil te liggen. Een scheur, voeg of ontwerpkeuze zat het publiek en de media niet lekker bij de opening van de brug. De ingenieurs die gewerkt hebben aan het project, probeerden tijdens een door het ministerie van Openbare Werken gehouden persconferentie eind maart, de pers gerust te stellen.
De Surinaamse Vereniging van Journalisten (SVJ) haalde dit aan in een schrijven en stelde dat: ‘een persoon die niet tot de gevestigde media behoort en niet bekend is als journalist’, de vraagstelling van een wél tot de gevestigde media behorend en bekend journalist te interrumperen met een eigen commentaar. Mediaprofessionals die zich bewust zijn van de internationaal beschermde rechten en vrijheden van het vak, maken zich zorgen over spreekkoren, applausgroepen, ingestudeerde tijdrovende vragen, kortom , propagandatactieken uit de tijd van de opkomst van het fascisme en communisme. Er ontstond zelfs een discussie of de vrouw die vaak ‘facebook’ verslagjes publiceert, zich zelf journalist of verslaggever mag noemen. Om het simpel uit te leggen, gaat een verslaggever meestal naar de desbetreffende plaats om verslag te doen van een gebeurtenis. Een journalist daarentegen, werkt vaak ook van achter een bureau of in een studio. Maar in principe geven ze beiden nieuwsverslagen in schriftelijke of mondelinge vorm. Wij zijn daarom van mening dat het medialandschap aan het veranderen is. Sociale media en instant messaging, zorgen ervoor dat korte fragmenten viraal verspreid worden, en zo de beeldvorming van het publiek beïnvloeden. Personen die geen opleiding of vorming bij een traditioneel mediahuis hebben genoten, zich niet gebonden voelen aan de normen van de redacteur, de journalist of de verslaggever, trekken er met hun mobieltje op uit, zetten thuis hun camera aan of interviewen personen. Sommigen doen dat vooral gebaseerd op karakter en zijn vanuit hun eigen integriteit, met vallen en opstaan, gekomen tot wat basisregels. Men past hoor en wederhoor en balans toe, vertelt eerlijk vooraf wat de relatie tot een gast is of geeft toe, wanneer men zelf niet de deskundigheid heeft om te beoordelen wat er gezegd wordt. Men geeft tegengas aan de spreker en kiest er soms voor te verduidelijken of te verontschuldigen, wanneer iets te ver gaat. Daarom stellen wij nogmaals, dat het medialandschap is veranderd. De technologie heeft veel meer mogelijk gemaakt en niet omdat de persoon geen opleiding heeft genoten bij de AHKCO, kan hij/zij geen journalist/verslaggever zijn. Niet omdat je niet werkzaam bent bij de gevestigde media, ben je geen echte journalist. Soms ben je geboren met een talent en dat wordt verder ontwikkeld naarmate je passie en interesse groeit. En als je IQ verder is ontwikkeld en je een opleiding hebt genoten die je analytisch vermogen aanwakkert, dan kunnen wij stellen dat ook feiten en doordachte uitspraken kunnen voortvloeien uit zo een individu. Kortom, niveau kan uit verschillende hoeken komen. Wij kennen namelijk genoeg ‘journalisten’ die doen alsof zij alles volgens het boekje doen, maar achteraf houden zij eigen agenda’s op na, zwijgen over waar hun inkomsten vandaan komen en doen alsof men geen politieke voorkeur of kleur wil bekennen. Zo heeft een assembleelid recent nog gesuggereerd dat bepaalde media door de politiek opgestart zijn, terwijl journalisten al een tijdje hun wenkbrauwen fronsen, wanneer mensen met veel te prominente functies, plotseling op persconferenties met perspasjes zwaaien. Burgerjour-nalistiek is in allerlei vormen in opmars.
Iets waar de media in Suriname ook mee te maken krijgen, is de procesdrift van politici en met name van coalitiepolitici. Daarbij valt het op, dat zowel het Openbaar Ministerie als de rechterlijke macht, in de perceptie van het publiek en in de perceptie van de mediamakers, in Suriname voor Surinaamse media een veel smaller speelveld open laten, dan de Nederlandse rechterlijke macht openlaat voor Nederlandse mediamakers, om zich over Surinaamse aangelegenheden uit te laten.
Om maar enkele voorbeelden te noemen, zien wij het openbaar ministerie, Richano Santokhi, niet via de autoriteiten en rechterlijke instanties van de Verenigde Staten te lijf gaan. Men probeert er een thuiswedstrijd van te maken. Op dezelfde manier heeft de Rotterdamse rechter vernietigend geoordeeld over het besluit van president Santokhi om achter Van den Bergh aan te gaan, waarna de president teruggekrabbeld is en op ongeloofwaardige wijze, de schuld in de schoenen van zijn ‘adviseurs’ heeft geschoven. De andere factor van het veranderend medialandschap is, dat journalisten en redacties in Suriname overwegingen moeten maken over procederen, dwangsommen en kosten, die de collega’ …

...