MALARIAVRIJ, MAAR NIET ZORGENVRIJ

door

Suriname kondigde met trots aan, dat het erkend is als het eerste malariavrije land van het Amazonegebied. Het is een mijlpaal van jewelste, die decennialang volgehouden inzet, samenwerking en leiderschap bekroont. Wie zich het Suriname van de jaren 2000 herinnert, toen het land piekte met meer dan 15.000 malariagevallen per jaar, beseft hoe ingrijpend deze overwinning is. De erkenning door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) is dan ook terecht. Maar laten we dit moment niet alleen vieren, laten we het ook aangrijpen om een aantal ongemakkelijke vragen te stellen. Want wie goed leest, ziet dat deze overwinning op malaria, niet tot stand kwam door louter nationale kracht.
De WHO, PAHO, het Global Fund, Amerikaanse financiering, internationale studies en grensoverschrijdende samenwerking speelden een sleutelrol. Zouden we het zonder hen gered hebben? En als het antwoord nee is, hoe kwetsbaar zijn we dan in de toekomst, nu de internationale financiering zich mogelijk verplaatst naar andere mondiale prioriteiten? Ook de rol van mobiele, vaak illegale goudzoekers in de verspreiding van malaria, legt iets bloot: een structureel probleem in de gezondheidszorgtoegang voor kwetsbare, vaak informele groepen. Suriname slaagde erin deze mensen te bereiken dankzij creativiteit, met Malaria Service Deliverers uit de gemeenschappen zelf, maar waarom zien we dat soort benaderingen niet bij andere ziekten? Dengue, hiv, tuberculose, zelfs basiszorg: steeds weer duiken dezelfde barrières op van afstand, wantrouwen, taal, of status. De certificering ‘malariavrij’ betekent ook geen garantie voor altijd. Herintroductie ligt op de loer, zeker in een regio met poreuze grenzen en klimaatverandering die muskietenverspreiding beïnvloedt. Het vergt constante waakzaamheid, blijvende financiering en bovenal politieke wil. De vraag is: is Suriname bereid om dit niveau van inspanning ook ná het succes vast te houden? Of laten we de druk verslappen nu het lintje geknipt is? Suriname mag trots zijn. Maar nu het applaus klinkt, is het moment daar om verder te kijken dan de certificering. Laten we deze overwinning gebruiken als bewijs dat structurele verbetering mogelijk is, zelfs in complexe gebieden, en als een aanmoediging om ook andere volksgezondheidsproblemen met dezelfde vastberadenheid aan te pakken. Malaria is verslagen. Nu de rest nog.
The post MALARIAVRIJ, MAAR NIET ZORGENVRIJ ..