MACROSTABILITEIT ALS FAÇADE

door

De jongste cijfers van de Suriname Economic Oversight Board (SEOB) bieden stof tot nadenken. Ondanks een ogenschijnlijk stabiele inflatie en een redelijk comfortabele importdekking, is de realiteit dat de economie opnieuw gevaarlijk op drift raakt. Wie voorbij de oppervlakkige indicatoren kijkt, ziet een fundament dat steeds brozer wordt.
De Surinaamse dollar verliest verder aan waarde. Van SRD 35,4 in januari naar SRD 36,8 per USD in mei. De euro ligt inmiddels boven de SRD 41. Deze verzwakking is geen natuurlijk marktproces, maar een direct gevolg van excessieve overheidsuitgaven en de monetaire financiering daarvan. De overheid geeft meer uit dan ze binnenkrijgt en de Centrale Bank drukt in feite geld bij om het gat te dichten. Dat de inflatie (voorlopig) beperkt blijft tot 6 procent is geen overwinning, maar eerder een fragiele tussenstand. De werkelijke kosten van deze strategie zullen pas later zichtbaar worden, wanneer een oververhitte geldhoeveelheid opnieuw prijsdruk veroorzaakt en het vertrouwen in de munt verder afbrokkelt. Extra wrang is dat ondanks deze ‘stimulerende’ uitgaven, de economie nauwelijks groeit. Slechts 0,5 procent economische activiteit erbij eind 2024, is een schamele opbrengst voor zoveel liquiditeit. Dat duidt op een economie die niet productief investeert, maar eerder overleeft op consumptie en schuld. Over schuld gesproken: de staatsschuld is weer boven de 108 procent van het bbp. Dat is een veeg teken dat de overheid structureel boven haar stand leeft. Rente en aflossingen vreten aan de begrotingsruimte, waardoor elke poging tot echt sociaal-economisch beleid in de kiem wordt gesmoord. Het is ironisch dat de enige sector die enige stabiliteit laat zien, namelijk de banken, niet in staat is om die stabiliteit door te vertalen naar de reële economie. Ja, hun balansposities zijn verbeterd, maar de kredietverlening blijft duur en ontoegankelijk. Geen gezonde economie zonder gezonde kredietgroei. Suriname bevindt zich in een gevaarlijke economische paradox. Aan de ene kant probeert men via macro-economische indicatoren een verhaal van rust en herstel te vertellen. Aan de andere kant woekert onder het oppervlak een beleidscultuur van geld uitgeven zonder duurzame basis, lenen om te overleven in plaats van te investeren in de toekomst, en hopen dat het vertrouwen vanzelf terugkeert. Zolang deze patronen niet fundamenteel worden doorbroken, blijft elke positieve indicator slechts schijn. En schijn bedriegt, vooral als het om economie gaat.
The post MACROSTABILITEIT ALS FAÇADE ..