LOCAL CONTENT NIET ZALIGMAKEND

Het lijkt erop dat wij dezelfde les iedere keer opnieuw moeten leren. Mijnbouw is geen honingpot en net zo min een tovermiddel. Het ontginnen van grondstoffen is een handel van kosten en baten, net zoals ieder ander ambacht. De wereldmarktprijzen en de mogelijkheden qua financiering doen niets af aan het feit dat er een plafond is aan de moeite, investeringen en risico’s die men internationaal bereid is te aanvaarden om binnen jouw landsgrenzen actief te zijn in deze branche. Ongeacht welke grondstof aan de orde is en welke koorts er uitbreekt, het slagersmes is nooit ver wanneer de gans de eerste gouden eieren lijkt te gaan leggen.
Micro-ondernemers in Suriname roepen om ‘local content’, terwijl de grotere ondernemers niet van plan zijn te wachten op regelgeving of bureaucratie om multinationals te verplichten, wat zij onder concurrerende voorwaarden qua marktwerking al naar zich toetrekken. Het getuigt van papegaaien en nabootsen wat in Guyana nog niet bewezen heeft te werken. Stringente regels voor politici om zichzelf mee op de borst te slaan, die de ondernemers aldaar niet speciaal ten goede komen.
De plaats van herkomst van het concept van ‘local content’ is het Afrikaanse continent, met name op het gebied van mijnbouw. Enkele jaren na de golf van staatkundige onafhankelijkheid van landen in de nasleep van wereldoorlogen, wilden met name ultra-nationalistische en vaak dictatoriale regimes, versneld hun planeconomie tot ontwikkeling brengen, door het buitenland ervoor op te laten draaien. Economen die het effect van die eerste golf ‘local content policies’ onderzocht hebben, zijn niet onder de indruk.
Local content is complex, houdt investeerders op afstand en is moeilijker te controleren en nog moeilijker na te leven. Daarnaast leidt local content niet automatisch tot diversiteit van de economie of tot het ontwikkelen van andere industrieën. Multinationals voldoen met tegenzin aan het minimale waartoe ze onder de regels verplicht zijn. Bovendien begrijpt vaak maar een hele kleine groep ondernemers, die alle voordelen heeft van toegang tot de beste juristen en het meeste kapitaal, de regels voldoende om ervan te profiteren, zich te kwalificeren en daarmee juist de middelgrote- en kleine bedrijven buiten te sluiten. Het is eerder een rem op groei en competitie dan een stimulans. En bovendien in strijd met de vrijemarktgedachte, waarop bijvoorbeeld de CARICOM gebaseerd is.
Voor Suriname komt daar bovenop dat onze grootste bedrijven import- of importafhankelijke bedrijven zijn, als zij niet zelf grondstofproducenten zijn. Als de ‘lokale bijdrage’ bestaat uit importeren, inklaren en doorverkopen, verplichten we de multinationals tot niets anders dan kiezen voor een kleinschalig veredeld verkoopagentje.
In plaats van op local content te concentreren, zou de focus moeten zijn op lokale gereedheid, lokale samenwerking en schaalvergroting Er kan een voorbeeld genomen worden aan bouwcombinaties en joint ventures bij aanbestedingen en inschrijvingen in Nederland en België. Bedrijven die normaal gesproken elkanders concurrenten zouden zijn geweest, doen gezamenlijk mee aan aanbestedingen en inschrijvingen en delen zo de risico’s, voldoen aan betere kapitaalvereisten en ontwikkelen gezamenlijk know-how om in competitie te kunnen blijven met grotere bedrijven uit economieën zoals Frankrijk, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk. Een andere bron voor succesvolle samenwerkingen kunnen ondernemingen uit Trinidad, de Antillen en Guyana zijn, die al eerder de impact van olie en gas hebben meegemaakt en die ons makkelijk met de kinderziekten zouden kunnen helpen. Een vrije markt oplossing zal op lange termijn altijd meer vruchten afwerpen dan een top-down verplichting.
The post LOCAL CONTENT NIET ZALIGMAKEND ..

...