LEUGENS EN BEDROG

De regering Santokhi-Brunswijk, die in 2020 aan de macht kwam, werd gepresenteerd als een nieuwe hoop voor Suriname, een land dat worstelde met economische neergang, corruptie en een gebrek aan vertrouwen in de politiek. Dit natuurlijk allemaal in de nasleep van de regering onder leiding van nu wijlen Desi Bouterse. Tijdens de campagne beloofde zowel de huidige coalitie als de kandidaten, verandering, transparantie en herstel van de nationale economie. Maar na enkele jaren in functie is het duidelijk dat de verwachtingen niet volledig zijn waargemaakt en dat de prestaties van de regering onder grote kritiek staan.
Op economisch vlak heeft de regering inderdaad stappen gezet door een overeenkomst met het IMF – waar zij in de aanloop naar 2020 zelf afstand van nam – en het implementeren van een financieel herstelplan, maar de resultaten zijn tegenvallend. Suriname blijft worstelen met hoge inflatie, een dalende economie en stijgende werkloosheid. De beloofde economische bloei lijkt nog ver weg, terwijl de bevolking zich steeds meer in armoede bevindt. Het herstelplan, dat bedoeld was om het land te stabiliseren, heeft niet het gewenste effect gehad, en er zijn weinig tekenen van verbetering in het welzijn van de gewone burger. De staatsfinanciën en het macroplaatje vertonen dan wel een lichte opleving, maar dat komt niet door een betere verdiencapaciteit of door productie, maar door het bloederig snijden in subsidies en inhalig leegtrekken van de portemonnee van huishoudens met belasting- en tariefsverhogingen. Daarnaast is de regering van Santokhi en Brunswijk regelmatig in verband gebracht met corruptie en nepotisme. Terwijl de regering beweerde transparantie en eerlijkheid te bevorderen, is er weinig vooruitgang geboekt op het gebied van corruptiebestrijding. Ieder doelwit daarvan zijn de vorige regering en de huidige oppositie geweest. Vriendjespolitiek lijkt nog steeds de boventoon te voeren, en er zijn talrijke meldingen van ongepaste toewijzing van overheidscontracten. Het gebrek aan effectieve maatregelen om corruptie aan te pakken, heeft het vertrouwen van de Surinaamse bevolking verder ondermijnd en zorgt ervoor dat de beloften van de regering als lege woorden overkomen. Zolang geen VHP, ABOP of PL-toppers onderzocht en bestraft worden, is anti-corruptie een verlengstuk van partijpolitiek en rancune en geen beleidsdoel op zich. Op sociaal gebied heeft de regering weinig kunnen betekenen voor de meest kwetsbare groepen in de samenleving. De gezondheidszorg, het onderwijs en de sociale voorzieningen blijven tekortschieten, ondanks de eindeloze beloftes om deze sectoren te hervormen. De verwaarlozing van de basisbehoeften van de bevolking lijkt een hardnekkig probleem te blijven, en het lijkt erop dat de regering niet in staat is om de broodnodige veranderingen door te voeren. Dit gebrek aan daadkracht heeft geleid tot groeiende ontevredenheid onder de Surinaamse burgers, die steeds minder vertrouwen hebben in de beloftes van hun leiders. Dit zal duidelijk blijken uit de resultaten van de verkiezingen op 25 mei 2025. In tegenstelling tot de verwachtingen van verandering, lijkt het erop dat de regering Santokhi-Brunswijk zich meer richt op politieke stabiliteit en eigenbelang dan op het realiseren van de beloofde hervormingen. Dit uit zich in het benoemingsbeleid, de etnische verdeellijnen en de fortuinen die loyalisten verdienen in ruil voor hun hand- en spandiensten. Verkiezingsbeloften die in 2020 zijn uitgesproken zijn niet nagekomen, en de regering lijkt nu niet meer in staat om de nodige stappen te zetten om het land daadwerkelijk vooruit te helpen. In plaats van transparantie, is er sprake van gebrek aan communicatie en inconsistentie in de verklaringen van zowel president Santokhi als vicepresident Brunswijk, wat het vertrouwen in de regering verder ondermijnt. Zelfs De Nationale Assemblee is niet geïnformeerd over de details van bijvoorbeeld FID, Chinalco en de aankoop van een nieuwe voertuigenvloot voor veiligheid. De regering wordt ook beschuldigd van het manipuleren van de media en het beperken van de persvrijheid. Journalisten die kritisch staan tegenover het beleid worden vaak geïntimideerd, en er is bij sommige media weinig ruimte voor onafhankelijke berichtgeving. Granaten onder auto’s, mishandeling, bedreigingen vanuit de perstafel, rancune in de sfeer van bestaanszekerheid en talloze kort gedingen, zijn het instrumentarium geweest van een regering die op de voorste rij wil zitten als er over mensenrechten gepredikt wordt. Dit heeft op bepaalde momenten geleid tot een klimaat van censuur en een verminderde vrijheid van meningsuiting, wat de democratische waarden in Suriname aantast.
Als we de regering Santokhi-Brunswijk vergelijken met de vorige regering van Desi Bouterse, lijkt er weinig veranderd. Hoewel de coalitie zich presenteerde als een breuk met het verleden, lijkt de huidige regering vaak dezelfde oude patronen van slecht bestuur en corruptie te volgen. Het land blijft in de greep van politieke netwerken die het bestuur beïnvloeden, en de beloofde verandering lijkt niet gerealiseerd te worden. Wat vroeger monetaire financiering heette, heet nu OMO. Wat vroeger met de kasreserves gebeurde, lijkt …

...