LELIJK OP DE NEUS KIJKEN…

door

Wanneer de onruststoker bijna gelijk krijgt, dan is er niet anders te doen, dan lelijk op jouw neus kijken. Enkele weken geleden klonk er een luide waarschuwing door de gangen van justitie: een juriste trok publiekelijk aan de bel, over vermeend wangedrag binnen het politiekorps. Niet zomaar een loze beschuldiging, maar een duidelijke stelling. Zo verklaarde zij dat bepaalde korpsleden, hun eigen leiding ondermijnen, en schaden daarmee het vertrouwen van het volk. Een gewaagde uitspraak, en de korpschef reageerde pijlsnel. Een spoedpersconferentie werd belegd, alsof hij de schade nog kon beperken. Daarin verzekerde hij, dat er maatregelen zouden volgen tegen de juriste. Een bedreiging? Een verdedigingsreflex? Of gewoon een verkeerde inschatting?
De realiteit bleek venijniger dan elke uitlating. Nauwelijks een paar dagen later, barstte het schandaal los. Op politiebureau Munder verdwenen op mysterieuze wijze geldbedragen, terwijl bij de Narcotica Brigade zowel geld als drugs, onverklaarbaar zoek raakten. En alsof dat nog niet erg genoeg was, werden zelfs twee hoge functionarissen van het korps, als verdachten in verzekering gesteld.
Plots leek de juriste geen onruststoker meer, maar een vooruitziende klokkenluider. De vraag rijst dan ook: Waarom koos de korpschef voor de aanval, in plaats van de dialoog? Was het niet verstandiger geweest, de juriste uit te nodigen voor een gesprek? Om de informatie met hem of het Openbaar Ministerie te delen? In plaats daarvan werd zij publiekelijk op de korrel genomen, terwijl de beerput nog niet goed open stond.
En het lot? Dat is soms bizar ironisch. Want nu, alsof het scenario is geschreven door een cynische toneelschrijver, wordt diezelfde korpschef zelf uit functie gezet. Niet vanwege de jurist. Niet vanwege één incident. Maar omdat het vertrouwen in zijn leiderschap, verdampt is.
Laat één ding duidelijk zijn, het ontslag van een persoon, zeker iemand in een hoge functie, is nooit iets om lichtvaardig mee om te gaan. Maar wie als korpschef niet luistert naar signalen over misstanden en erger nog, die signalen probeert te bagatelliseren, draagt medeverantwoordelijkheid voor de smurrie die naar boven is komen drijven.
De rechtsstaat staat of valt met vertrouwen. Niet alleen van de burger in de politie, maar ook van de politie in zichzelf. Wie de boodschapper probeert te straffen, en de boodschap negeert, komt vroeg of laat lelijk op zijn neus te vallen.
The post LELIJK OP DE NEUS KIJKEN… ..