LEERKRACHTEN ZIJN AL DECENNIA BEDELAARS

door

Het is hard, confronterend zelfs, maar zeker waar: het beroep van leraar is sociaal-economisch en financieel uitgehold. Volgens voormalig onderwijsminister Robert Peneux, zijn onze onderwijsgevenden beland in de bedelgroep van Suriname.
En wie durft hem ongelijk te geven? In het liveprogramma LaLa van SUN WEB TV, luidde Peneux de noodklok: leerkrachten die jaren hebben gestudeerd, bij zijn geschoold en aan nascholing onderhevig zijn geweest en zich inzetten voor de vorming van onze jeugd, verdienen nauwelijks meer dan een schoonmaakster. Niet om afbreuk te doen aan het werk van interieurverzorgers, maar als een afgestudeerde van het IOL met een doctorandustitel netto SRD 13.000 verdient, en een schoonmaakster evenveel, dan is er iets fundamenteels scheef. En dan is de vraag van Peneux op zijn plaats: Waarom zou iemand nog verder studeren?
De realiteit vertoont een schrijnend beeld. Leerkrachten moeten bijlessen geven of zelfs andere banen nemen om rond te komen. Sommigen overwegen zelfs te solliciteren bij beveiligingsbedrijven, omdat een bewaker vrij goed verdient. Een leraar daarentegen, die dagelijks voor de klas staat, de jeugd helpt vormen en het fundament legt van elke andere beroepsgroep – van minister tot arts – krijgt vaak niet eens een huurkoop op zijn naam. De status, het respect en de waarde van het leraarschap zijn tot een dieptepunt gedaald. Toch moeten we ook eerlijk zijn: dit is geen nieuw al enige tijd. De achteruitgang in het onderwijs en de positie van de leerkracht is niet van gisteren. Al zeker vijftien jaar worden docenten onderbetaald, overwerkt en ondergewaardeerd. Het verschil is, dat vroeger sommigen uit het veld politieke posities kregen en daardoor de illusie ontstond dat er geen problemen meer waren. Maar dat was slechts camouflage. De pijn was er altijd. De uitbuiting en scheefgroei bestonden toen ook al, ze waren alleen minder zichtbaar. Of we hoorden ze bewust niet, omdat sommige mensen die voor deze groep op moesten komen, politiek beloond werden. Dus we hoorden letterlijk niets. Als deze groep moest op komen, stonden ze er meestal alleen voor.
Wat momenteel gebeurt, is geen verrassing. Het is het gevolg van jarenlang negeren, wegmoffelen en minimaliseren van een diepgeworteld probleem. Wat wél nieuw is, is dat de situatie nu ondraaglijk is geworden. En dat steeds meer leerkrachten, openlijk hun stem laten horen. Daarom is het tijd voor herwaardering. Niet met holle frasen of tijdelijke toeslagen, maar met structurele oplossingen.
Lerarensalarissen moeten rechtvaardig zijn. De status van de leerkracht moet hersteld worden. Hun veiligheid, hun morele waarde, hun stem in beleid, dat alles verdient eerherstel. Want zolang we onze leerkrachten blijven behandelen als wegwerpartikelen, kunnen we geen duurzame toekomst bouwen. Want alles staat of  valt met onderwijs.
The post LEERKRACHTEN ZIJN AL DECENNIA BEDELAARS ..