LEERKRACHT WORDEN IS NIET MEER INTERESSANT?

door

De recente uitspraken van de minister van Onderwijs over de dramatische daling van inschrijvingen op pedagogische instellingen zijn verontrustend en wijzen op een diepgeworteld probleem binnen het Surinaamse onderwijssysteem. Het feit dat slechts 25 leerlingen zich hebben ingeschreven op het Surinaams Pedagogisch Instituut (SPI) en het feit dat er minder dan twintig inschrijvingen zijn op het Christelijk Pedagogisch Instituut (CPI) illustreert niet alleen de afnemende interesse in het lerarenberoep, maar ook de alarmerende toestand van het onderwijs in het land. Minister Ori wijst terecht op de lage salarissen en de gebrekkige voorzieningen als belangrijke factoren die potentiële leraren afschrikken. Echter, de minister lijkt te vergeten dat dit probleem niet alleen te maken heeft met salaris en voorzieningen, maar ook met de maatschappelijke waardering voor het onderwijzersberoep. De indruk dat leerkrachten niet worden gewaardeerd, zowel financieel als in termen van respect, is een kwestie die veel dieper gaat. Het idee om creatief te denken en het beroep te promoten is een stap in de goede richting, maar het is een oppervlakkige benadering van een probleem dat vraagt om een grondige heroverweging van ons onderwijssysteem. Het is niet voldoende om de aantrekkelijkheid van het beroep te benadrukken; er moeten substantiële veranderingen worden doorgevoerd om de kern van de crisis aan te pakken. Dit omvat een herziening van het salarisbeleid, verbeteringen in de arbeidsomstandigheden, en een cultuurverandering die het onderwijzersberoep opnieuw in de schijnwerpers plaatst. Op dezelfde wijze waarop Florence Nightingale nieuwe waardigheid aan de verpleging verleende en moeder Theresa de keuze en de missie van vrijwilligers van betekenis kon voorzien, is de maatschappelijke aandacht en waardering voor een roeping, een cultureel ingegeven en onderhouden beeld, waar wij gezamenlijk zorg voor moeten dragen.
De waarschuwing van minister Ori over het dreigende lerarentekort is terecht, maar de oplossingen die hij voorstelt, zoals omscholing van huidige docenten en het inzetten van nieuwe sollicitanten, zijn slechts tijdelijke oplossingen. Het structurele probleem van een tekort aan nieuwe leerkrachten kan niet worden opgelost door alleen maar te schuiven met de bestaande middelen. Een toekomstgericht beleid zou niet alleen moeten focussen op het behoud van huidige docenten, maar ook op het stimuleren van een nieuwe generatie onderwijsprofessionals. Dit vereist investeringen in onderwijsprogramma’s, het bieden van aantrekkelijke studiefinanciering, en het creëren van een positieve en ondersteunende omgeving voor toekomstige leerkrachten. Vakspecialisaties, onderwijsassistenten, vroegtijdige selectie voor administratieve beleidsprojecten en betrokkenheid van vrijwilligers hebben sinds midden jaren negentig in Nederland en in België bijgedragen aan diversiteit in opleidingsniveau, salariëring en carrièremogelijkheden voor instroom in het onderwijs.
De woorden van minister Ori zijn een wake-up call voor beleidsmakers. De crisis in het onderwijs vraagt om dringende en duurzame actie, en het is van cruciaal belang dat er een gezamenlijk beleid wordt ontwikkeld dat het onderwijs weer aantrekkelijk maakt voor nieuwe generaties. Alleen dan kan Suriname hopen op een toekomst met goed opgeleide en gemotiveerde leraren, die essentieel zijn voor de ontwikkeling van ons onderwijssysteem.
The post LEERKRACHT WORDEN IS NIET MEER INTERESSANT? ..