Lasten

door

HET GROOTSTE DEEL van de bevolking gaat al jaren gebukt onder offers, die vooral de afgelopen drie jaar extra zwaar zijn. In het bijzonder de inheemsen en tribale volken hebben het meest te lijden van lastenverzwarende maatregelen, omdat die zoveel maal meer drukken op hun budget dan in de kuststrook.

Het is overbekend dat de regering-Bouterse/Adhin is gevallen door een leengedrag en daarmee in de kaart heeft gespeeld van met name de VHP die zich aanbood als de verlosser. Met het voorschotelen van droombeelden is het electoraat overstag gegaan en omarmde beloftes die Suriname zouden redden. Ook al met een klein beetje verstand over debet- en creditzijde op een begroting was het voor de nuchtere waarnemer duidelijk dat de beloften niet konden worden waargemaakt.

De disbalans tussen verdienen en uitgeven zal het leengedrag blijven aanjagenHet populisme vloog de pan uit terwijl oprecht met geen woord is gerept over de fundamenten van het probleem dat Suriname teistert. Voornaamste daarvan is dat niet meer geld kan worden uitgegeven dan wordt verdiend. In alle toonaarden is verzwegen de kiezers voor te bereiden op nauwer aanhalen van de buikriemen om de economie die sinds jaar en dag is ontspoord weer op spoor te krijgen, de tering naar de nering te zetten en op te houden op grote voet te leven.

Op geen enkele wijze is aan de gemeenschap gezegd dat Suriname een weg moet opgaan die is bedekt met doornen en vraagt om een andere inrichting van de manier waarop de samenleving met haar mogelijkheden, beperkingen en kansen moet omgaan. Die bewustwording is niet gegeven. Er is gespeeld met begrippen als stabiliteit, groei en ontwikkeling die nu, na drie jaar, (nog) begrippen zijn.

Het enige redmiddel was in zee gaan met het Internationaal Monetair Fonds (IMF) om alles wat zwak was om een land te besturen, kwakkelend overeind te houden. Ondanks de ondersteuning van het IMF staan de  fundamentele oorzaken recht overeind.

Na protestacties heeft de regering een financieel gebaar gemaakt, waardoor de ellende voor een deel van de bevolking, met name zij die bij de overheid een inkomen hebben, enigszins is verminderd. Maar het merendeel dat bij particulieren werkt of geen baan heeft, voelt des te zwaarder de striemen.

Als de verdiencapaciteit van de overheid niet op orde komt zal de drang naar meer salaris, niet worden bevredigd. De disbalans tussen verdienen en uitgeven zal het leengedrag blijven aanjagen. En zo blijft elke regering in een vicieuze cirkel en gaat de hoop op een betere toekomst voor de komende generatie(s) in rook op, tenzij olie en gas over enkele jaren het redmiddel zullen blijken te zijn. Maar eerst zien, dan geloven