Kunst- en cultuurboulevard door politieke onwil van de baan

door

PARAMARIBO — De kunst- en cultuurboulevard, die op en rond de Waterkant zou verrijzen en waarvoor tussen de vijftig en honderd miljoen US dollars beschikbaar was, is van de baan. Dat maakt de stichting Museum of National Arts & Culture (Monac), de initiatiefnemer van het project, bekend in een verklaring die maandag wordt gepubliceerd en waar de Ware Tijd al de hand op heeft weten te leggen. De stichting gooit de handdoek in de ring na aanhoudende tegenwerkingen van de ministeries van Openbare Werken (OW) en Financiën en Planning en “na een eindeloos traject van uitstel, afschuiven en stilte”.

Stichting Monac, waarachter ondernemer Ed Hoogenboom de motor is, presenteerde haar plannen vier jaar geleden aan de regering van president Chandrikapersad Santokhi. De Waterkant zou volgens de voorstellen worden getransformeerd tot een “bruisend kunst- en cultuurgebied” en omvatte een modern theater, kunstmuseum, amfitheater, wandelboulevards, educatieve centra, facilitair centrum en zelfs een replica van het vergane slavenschip Leusden. Ook zou er een heus slavernijmuseum komen. Daarnaast waren er opties voor een cruiseterminal, watertaxi’s naar Meerzorg en renovatie van de Centrale Markt.

“Ondanks een volledig belangeloze schenkingsaanbieding van meer dan vijftig tot mogelijk honderd miljoen US dollars, stuitte Monac vier jaar lang op bestuurlijke tegenwerking, onwil en stilzwijgen van met name VHP-exponenten uit de regering-Santokhi”

Het project moest een katalysator zijn voor het weer leefbaar maken van de historische binnenstad die sinds de jaren tachtig in ernstig verval is geraakt. In eerste instantie omarmde de regering de plannen, die de staat geen cent zouden kosten. In 2021 gaf ze groen licht voor het project en in 2023 werd het geheel door het ministerie van OW groots gepresenteerd aan het grote publiek. Het wachten was nog op de ondertekening van een Memorandum of Understanding (MOU), die volgens afspraak door stichting Monac zou worden opgesteld.

Corruptieve gedachtewereld

Maar OW-minister Riad Nurmohamed concentreerde zich volgens de uitgegeven verklaring ‘op tal van (merendeels tijdrovende) acties in plaats van het bespreken van de MOU. Uiteindelijk legde het ministerie acht maanden later, zonder ook maar enig overleg met de stichting, een eigen MOU-voorstel voor “dat inhoudelijk onverbloemd een corruptieve gedachtewereld schetste”. Dat werd afgewezen door de stichting.

Een door Monac opgestelde MOU werd eind 2023, na wat aanpassingen door OW, goed bevonden. Het wachten was op de goedkeuring daarvoor van minister Stanley Raghoebarsing van Financiën en Planning. Die annuleerde volgens de stichting keer op keer de afspraken. “Hij verschool zich daarbij voortdurend op onwaarachtige wijze achter het ontbreken van intern advies.”

Pas begin 2025 kwam het tot een eerste ontmoeting. Daarbij gaf de minister aan dat een werkgroep van ambtenaren/deskundigen die de MOU moest bestuderen en goedkeuren, pas kon worden ingesteld als hij daarvoor een IDB-financiering van één tot twee miljoen US dollar zou hebben verkregen. Dat was heel vreemd omdat in die MOU juist was opgenomen dat de stichting álle kosten van het voorbereidend projectonderzoek zou dragen. “Waarom zou de overheid dat zelf willen betalen?” vraagt Monac zich af.

Geen impuls voor toerisme

Uiteindelijk viel alles stil, ook al omdat de betrokken ministers vervolgens niet meer reageerden. “En de in het begin van het project zo enthousiaste president die het gehele project graag voor de verkiezingen van 2025 gerealiseerd had willen zien, liet – toen de nood aan de man kwam en het project duidelijk aan het verzanden was – het helemaal liggen”, concludeert de stichting. “Ondanks een volledig belangeloze schenkingsaanbieding van meer dan vijftig tot mogelijk honderd miljoen US dollars, stuitte Monac vier jaar lang op bestuurlijke tegenwerking, onwil en stilzwijgen van met name VHP-exponenten uit de regering-Santokhi.”

Deze aanpak toont volgens de stichting “meer dan alleen bestuurlijke onkunde en minachting voor een uniek particulier initiatief dat vanuit liefde voor het land werd aangeboden”. “Terwijl de regering zelfs kleine projecten met rentedragende leningen faciliteert, wordt een private megaschenking systematisch geboycot. Voor de samenleving en de culturele/kunstwereld betekent dit: geen nieuwe werkgelegenheid, geen impuls voor toerisme, geen nieuw cultureel hart maar vooral géén investering in nationale trots.”