Krin

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

Surinamers houden er niet van om te worden geconfronteerd. Maakt niet uit waarmee. Maar vooral als het gaat om onze eigen verantwoordelijkheden. Men vindt het normaal om wandaden te plegen. De kantjes ervan af te lopen. Men slaapt dan nog goed. Zolang het in het duister blijft. Maar zodra iemand zaken aan het licht brengt, is men boos.

Het geval-Huize Ashiana is daar een mooi voorbeeld van. Triest was het om te zien. De viezigheid. Het achterstallige onderhoud. De erbarmelijke situatie waarin wij onze ouderen laten wegteren. Die collectieve verontwaardiging was wel een beetje schijnheilig. Want dit is niets nieuws. We wisten dit allemaal. Maar schoven het weg onder ons bed, terwijl we ons nogmaals omdraaiden.

“De reactie vanuit de Ashiana-leiding illustreert heel goed de slechte manier waarop we met de waarheid omgaan. Zodra die ons in verlegenheid brengt, ageren we tegen de boodschapper”

De reactie vanuit de Ashiana-leiding illustreert heel goed de slechte manier waarop we met de waarheid omgaan. Zodra die ons in verlegenheid brengt, ageren we tegen de boodschapper. We zeggen dan weinig over ons eigen falen. Want ons treft geen blaam. We zijn pas schuldig als de waarheid naar boven komt.

Als de beelden van Ashiana niet waren verspreid, zou de leiding dus in alle rust haar wanbeleid voortzetten. Wanneer we zaken niet op een rauwe wijze tonen, komt het niet aan. Men ziet dan niet de noodzaak van verandering in.

Ik denk dat men daarom zo boos wordt op klokkenluiders. Het noopt ons om te werken daar waar we geen arbeid willen verrichten. De donkere plekken van onze ziel. Dit heeft zijn weerslag in alles wat we doen. Van de vuilnisman die het vuil laat liggen als de zak openscheurt. Van de politicus die mensen misbruikt. Van de ambtenaar die meewerkt aan fraude. Of de arts die welvaart vóór welzijn plaatst. Tot aan een president die zijn ego voedt en niet het land leidt.

Wat kun je ertegen doen? Wat kun je doen als je positieve verandering wilt brengen? Of kun je dat maar achterwege laten? Je doet het niet voor de grani. Maar ook niet voor de kritiek. Ik kan alleen mijn schouders ophalen.

Voor alles haal ik mijn schouders op. Die schouders die al moe waren van het dragen van het gewicht van de wereld. Het gewicht van Suriname en al haar hebi. Nu moet ik mijn energie daarvan zuiveren. Het is tijd om schoon te maken. Nieuwe grenzen te stellen. Maar vooral te reinigen.

Iets dat Huize Ashiana ook kan gebruiken. Eigenlijk kunnen alle zorginstellingen een goede schoonmaakbeurt gebruiken. Ook alle instituten. Onze heilige huisjes. Ik denk dat heel ons land mag worden gereinigd. Fysiek, mentaal en spiritueel.

Het is stuitend om te zien hoe we met onze eigen handen alles vervuilen. Onze rivieren en kanalen. Onze straten. Onze geest. Ons stuwmeer. Ons grondwater. Onze ziel. Onze kust. Ons rechtssysteem. Ons onderwijs. Onze natuurgenezing. We vervuilen het en nagelen zij die ons erop wijzen aan de schandpaal.-.

[email protected]