‘Kolonisator Suriname’

ER ZIJN MENSEN die betogen dat in 1975 alleen de bestuurders veranderden in Suriname. Het land werd niet anders ingericht. Er was geen duidelijke visie bij de bestuurders die aan de macht kwamen over hoe de Surinamer eruit zou moeten zien. Dat lijkt Suriname tot de dag van vandaag op te delen in belangrijk gebied (de kuststrook) en onbelangrijk gebied (het binnenland). Het lijkt een harde conclusie maar het manifesteert zich elke dag.
De mensen in het binnenland – en zeker in het zuidoosten – hebben al decennialang te maken met grote problemen in hun gebieden. De Wayana-inheemsen klagen al jaren over vervuilde rivieren. Ze kunnen daardoor het rivierwater nier meer gebruiken, zoals traditioneel het geval was. Ze hebben wegens gebrek aan reactionair gedrag van de overheid hun eigen viskwekerij gestart. Ze hadden jarenlang geen schoolgebouw en moesten de rivier over om in Frans-Guyana naar school te gaan.

Opmerkelijk is dat wanneer boeren in Nickerie te maken hebben met zaken als een mislukte oogst, gebrek aan irrigatiewater en een rattenplaag, de overheid gelijk ingrijpt

Nu hebben de marrons, die ook in de bovenloop van de Marowijnerivier wonen, een gebrek aan water. Waterwegen zijn vrijwel droog en er is gebrek aan drinkwater. Daarnaast zijn levensmiddelen peperduur. De mensen kunnen nog nauwelijks het hoofd boven water houden. Hun oogst gaat naar de knoppen vanwege de droogte en de hitte.
Opmerkelijk is dat wanneer boeren in Nickerie te maken hebben met zaken als een mislukte oogst, gebrek aan irrigatiewater en een rattenplaag, de overheid gelijk ingrijpt. De boeren kregen in het geval van de rattenplaag zelfs laarzen om veilig te kunnen werken in de rijstvelden. Dit ondanks dat zij wel toegang hebben tot allerlei bankfinancieringsmodaliteiten (landbouwfondsen) vanwege landeigendom en kapitaalstromen die te zien zijn op hun bankrekening.
Dat alles kan in het binnenland niet. Het land waarop men woont en plant is domeingrond en daar gelden misschien traditionele rechten op, maar die erkent de bank niet. Deze bewoners hebben meestal geen bankrekening, ze zijn vaak zelfstandig ondernemer en hebben geen werkgeversverklaring. Daarnaast zijn boten, hoe duur het ook is om zo een vaartuig te maken en een hoge pk-motor te kopen, geen kapitaalgoed voor banken.
Het onderwijs in het binnenland is al langer dan vijftig jaar een ondergeschoven beleidsgebied. Het lijkt alsof de overheid niet inziet dat zij daarmee het beleid van de voormalige kolonisator voortzet, waarbij die na het tekenen van de vredestraktaten met de verschillende stammen de mensen van het binnenland compleet aan hun lot overliet. Ze mochten niet naar andere stammen toe en ook niet naar Paramaribo. ‘Uit het zicht hebben we geen problemen met ze’, leek er te worden gedacht door de koloniale overheersers.
Het is nu niet veel anders, want als de mensen van Nickerie en Paramaribo bijvoorbeeld geen drinkwater zouden hebben, de wegen niet begaanbaar zouden zijn en geen eten meer hadden, zou de reactie van de regering en overheid urgent en gelijk zijn. Suriname moet naar oplossingen toe die de kloof tussen stad en binnenland verkleinen. Dit kan zo niet doorgaan en is schandalig van de beleidsmakers.

...