‘Kieskoorts, een mooi toneel’

door

SERIEUS!? / Ivan Cairo

Over vier dagen is het zover: het grote democratische carnaval waarbij elke Surinamer plotseling politicoloog wordt. In de straten gonst het. In de winkels wordt niet alleen kip en olie gekocht, maar ook opinies. En bij manjaboom in de achtertuin zitten ze: Oom Roy, tante Karin, buurman Guno en hun favoriete kandidaat – ‘De man van het volk, vóór het volk’ – die ze gisteren nog niet eens kenden.ADVERTISEMENT

Neem Oom Roy. Hij stemt altijd op de partij “die tenminste voor het volk is, ja toch!” Welke dat precies is, verandert bij elke verkiezing. De ene keer paars, de andere keer groen of oranje. En één keer kleurde hij voor geel. Zijn stem gaat naar wie het hardst roept dat benzine goedkoper wordt en dat hij eindelijk zijn erfpapieren zal krijgen, ook al woont hij al dertig jaar op erf van zijn schoonmoeder.ADVERTISEMENT

“Niemand, maar dan ook niemand, denkt aan wegen vol kuilen, scholen zonder krijt of ziekenhuizen zonder morfine. Want dat is voor ná de verkiezingen”

Tante Karin, overtuigd van haar feministische missie sinds de laatste Temptation Island-reeks, zweert dat het “tijd is voor een vrouw met ballen”. Ze bedoelt niet per se competentie, maar charisma met een dash lipgloss. “Ze moet mooi kunnen praten op TV en TikTok maken”, zegt Sheila, terwijl ze de rechtopstaande knots op haar hoofd met een elastiek vastzet.

Intussen denkt buurman Guno na over het grotere plaatje. “Mi brada, mi e stem fu mi pikin. Wan sten na wan investering.” Hij wil weten: ‘wie gaat z’n zoon aan werk helpen?’ En nog belangrijker: ‘wie geeft het hardst subsidie op rijst, brandstof en stroom?’

Aan de andere kant van het verkiezingsspektakel staan de kandidaten. ‘Big Boss’ Tjallie (partijleider van de Nationale Toekomst Partij) voert campagne met kreten als “Mi no e prakseri fu mi, mi e prakseri fu yu!” Maar in werkelijkheid denkt Big Boss vooral aan wie straks welk ministerie krijgt en wie het kantoormeubilair mag vervangen voor ‘functionele’ leren banken. En vooral hoeveel schatjes hij bouwpercelen zal moeten geven. Al liggen die in ontoegankelijk zwampgebied.

Dan heb je Winnie, ex-beauty queen, nu lijsttrekker van de Verlichte Volksbeweging. Haar prioriteit? Niet corruptie of onderwijs, maar de perfecte filter voor haar verkiezingsvlogs. Ze denkt: “Als ik het Nationaal Jeugdparlement ooit kon winnen met glitterjurk en karaoke, dan kan ik dit ook.”

En niemand, maar dan ook niemand, denkt aan wegen vol kuilen, scholen zonder krijt of ziekenhuizen zonder morfine. Want dat is voor ná de verkiezingen. Eerst moeten er stemmen komen, dan kan de realiteit weer in de wachtkamer.

De kiezer daarentegen zit thuis, kijkend naar het zoveelste debat waarin kandidaten elkaar onderbreken, vergeten de vraag te beantwoorden of grappen maken over wie met wie coalitie gaat doen, alsof het een bromki–dansi is.

Nog vier dagen, dan mag iedereen z’n stem geven. Sommigen doen dat met hoop. Anderen met cynisme. En enkelen, zoals oom Roy, gewoon omdat er een pakketje cassavemeel in het vooruitzicht werd gesteld.

Vele anderen zullen stilzwijgend hun stem laten horen, door gewoon niet naar de stembus te gaan. Ik ga wél. Want, mijn stemt telt. De jouwe ook. Maar dan alleen als je op zondag 25 mei je pink wil laten kleuren.

Democratie: het blijft een mooi toneel.

ivancairo@yahoo.com