Keuzes

door

SERIEUS !?/ Ivan Cairo

Ik ben blij dat ik meer dan dertig jaar geleden de principiële keus heb gemaakt geen lid meer te zijn van een politieke partij of te sympathiseren met een politieke partij of politicus. Dat heeft mij in staat gesteld de afgelopen decennia onbevooroordeeld en onbevangen de politiek in Suriname – waar ik zeer geïnteresseerd in ben – te volgen. Ook in mijn werk kwam dit mij ten goede: onbelemmerde toegang tot alle politieke partijen en politici. Ga ik stemmen ondanks ik geen politieke voorkeur heb? Natuurlijk! Want ik vind het mijn plicht, ongeacht of de partij of de persoon op wie ik mijn stem uitbreng in het parlement of de regering komt of niet. Ook dat stemmen door mij is weer zo iets.

Vanaf de verkiezingen van 1991 beslis ik pas in de rij bij het stembureau op welke kandidaat, dus ook op welke partij, ik zal stemmen. Terugkomend op m’n principiële keus. Als jongeman van voor in de twintig had ik mij na de verkiezingen van 25 november 1987 aangesloten bij een bepaalde politieke partij. Ik ging zelfs in het wijkbestuur van die partij. Maar al bij de eerste openbare bijeenkomst die dat bestuur organiseerde ging het mis. Althans, dat vond ik. Een hoofdbestuurslid van de partij was de hoofdspreker. Er zouden mededelingen gedaan worden welke plannen de partij voor de buurt had.

‘Die vriendschappen van nu iets langer dan veerig jaar zijn me heilig en de keuzes voor de politieke partijen waar zij lid van zijn hebben die band niet minder hecht gemaakt’

Tijdens de meeting met buurtbewoners vertelde de man na een vraag vanuit de zaal een pertinente leugen, waarvan hij wist dat dat zo was. Ik keek geschokt naar mijn medebestuursleden en zag hen ongegeneerd enthousiast applaudisseren op de mededeling van het hoofdbestuurslid, terwijl ook zij wisten dat wat daar werd gezegd een pertinente leugen was. Wat is hier aan de hand, vroeg ik me toen af. Is dit politiek? Ga ik dit later in eventueel hogere regionen van de partij ook moeten doen? Waarmee heb je je ingelaten, jongen? Die gebeurtenis heeft mij dagenlang beziggehouden en uiteindelijk hakte ik de knoop door, omdat ik niet bij dat theater en bedrog wilde horen.

Ik heb mij vanaf dat moment schaars gemaakt voor bestuursvergaderingen en mij geruisloos teruggetrokken uit de partij met de plechtige belofte aan mezelf om me nooit meer aan te sluiten bij een politieke partij. Deelname aan partijpolitiek heb ik dus faliekant afgezworen. Ik prijs me daarom ook gelukkig in vrijwel alle politieke partijen -oppositie en coalitie- echte en hechte vrienden te hebben. Met een aantal van hen heb ik in dezelfde klas gezeten of op dezelfde school en met enkele uit hetzelfde bord gegeten wanneer we ‘s middags elkaar op de AMS bijlessen gaven in de vakken waarin we sterk waren of tijdens uitstapjes buiten de stad.

Sommige van die mati zijn assembleelid geworden of minister. Andere directeur of hooggeplaatste functionarissen op een ministerie of parastataal bedrijf. Een enkeling is bestuurslid van een politieke partij. Met enkele van deze vrienden pak ik nog regelmatig een borrel met andere kameraden. Die vriendschappen van nu iets langer dan veerig jaar zijn me heilig en de keuzes voor de politieke partijen waar zij lid van zijn hebben die band niet minder hecht gemaakt.

Waarom ik dit verhaal vertel? Omdat vaak tijdens discussies en gesprekken mij -vooral wanneer parlementsverkiezingen in aantocht zijn- wordt gevraagd van welke partij ik ben of waarom ik deze of gene politicus verdedig of bekritiseer. Ook proberen mensen op basis van standpunten die ik inneem of wat ik soms schrijf mij te plaatsen in een bepaald politiek hokje. Die mensen wil ik het volgende meegeven: dat is onbegonnen werk. I don’t fit in your box. I don’t fit in any box. In ieder geval niet in een partijpolitieke box, omdat ik mij plechtig hou aan die principiële keus die ik meer dan dertig jaar geleden heb gemaakt. Partijpolitiek laat ik aan anderen over. Ik heb daar vrede mee.

ivancairo@yahoo.com