Keizer Albert onder vuur

door

DE SNIJD / Armand Snijders

Toen ik in 1997 een dik jaar op Curaçao woonde en werkte, raakte ik bevriend met – de in 2020 overleden – Sonny Hira, de toenmalige consul-generaal van Suriname op de Nederlandse Antillen en Aruba. Hij was een doorgewinterde diplomaat en was bovenal een heel aangenaam mens.

Hij was wars van alle poespas die bij zijn werk hoorde en gedroeg zich gewoon als iedere andere ‘normale burger’. Zo bood hij spontaan aan bij mij thuis te komen koken toen ik in mijn huis te Westpunt een feestje organiseerde voor mijn verjaardag. Het enige dat hij verlangde was een fles Borgoe, waarvan ik er toevallig een paar in de kast had staan.

“Vanuit Washington komen donkere rookwolken deze kant opwaaien waarbij hij wordt beschuldigd van ‘overbesteding, favoritisme en institutionele minachting’. En waar er rook is, is er vuur”

Hij liet zich tijdens het feest niet zien; hij vermaakte zich prima in de keuken waar de heerlijkste Surinaamse gerechten vandaan kwamen. Aan het einde van het feest was de fles Borgoe compleet leeg en reed hij zelf weer naar huis, zo’n dertig kilometer verderop in Willemstad. Of dat echt verstandig was, betwijfel ik.

Ik heb hem de volgende dag nog wel gebeld om te checken of hij goed was thuisgekomen en maakte een opmerking dat het bijzonder was dat hij als diplomaat voor slechts een fles Borgoe in mijn keuken was gaan staan. Zijn reactie was letterlijk dat veel van zijn collega’s ‘inhaliger werden naarmate het succes hen naar het hoofd was gestegen en ze hogerop kwamen en op alle mogelijke manieren alles bij elkaar proberen te graaien’, maar dat dit niet aan hem was besteed. Ik geloof dat ook, want later heb ik hem opgezocht in Brasilia, waar hij toen ambassadeur was en daar was hij ook nog de ouderwetse gewone Sonny.

Ik moest de afgelopen dagen aan zijn woorden denken toen de hele commotie rondom ex-koning Albert van Bibisland de media overspoelde. Nadat hij eind mei werd verheven tot de OAS-keizer in Washington, dachten velen in Suriname dat we verlost van hem waren. Als baas van Bibisland waren zijn handel en wandel over de aardbol vijf jaar lang soms dubieus en zeker niet schokvrij.

Of het nou om zijn diplomatieke blunders ging, zijn twijfelachtige benoemingenbeleid of zijn domme uitspraken, hij kwam er iedere keer dankzij de liefde van Chan voor hem zonder kleerscheuren mee weg. In deze krant is daar in het verleden al uitgebreid over geschreven, dus al die schandalen en schandaaltjes hoef ik niet te herhalen.

In een artikel van journalist Amalia Hernández op centranews.com staan ‘ernstige beschuldigingen van corruptie, machtsmisbruik en administratieve ondoorzichtigheid’. Ik zal niet op álles ingaan, want het is teveel om op te noemen. Overigens was ik – met ongetwijfeld andere wakkere journalisten in Suriname – al het nodige speurwerk aan het doen naar koning/keizer Albert sinds zijn vertrek naar het beloofde paradijs van mafkees Donald.

Vanuit Washington komen steeds meer donkere rookwolken deze kant opwaaien waarbij hij wordt beschuldigd van ‘overbesteding, favoritisme en institutionele minachting’. En waar er rook is, is er vuur. Of alle aantijgingen terecht zijn weet ik niet, dat zal verder onderzoek moeten uitwijzen.

Veel van de aangehaalde zaken, zoals zijn buitensporige uitgavenpatroon tijdens de vele buitenlandse reizen, zijn volgens bronnen binnen de OAS in ieder geval waar en bovenal een groot punt van zorg over zijn integriteit. Ook toen hij nog minister was, werden het nut en doel van veel reizen in twijfel getrokken en werden de uitgaven vaak ter discussie gesteld.

Albert schreeuwde standaard van de daken dat het ‘van het grootste belang’ was dat Suriname ergens vertegenwoordigd was. Dat ‘ergens’ was uiteraard altijd de plek waar hij op ’s lands kosten naar toe reisde. De resultaten van die reisjes kregen we nooit te horen, vooral hijzelf had daar ogenschijnlijk financieel baat bij.

Bij zijn nieuwe werkgever – de OAS dus – schijnt hij zijn reisgedrag te hebben voortgezet en qua kosten te hebben verveelvoudigd, met naar verluidt als klappen op de vuurpijl het afhuren van complete verdiepingen in dure hotels en het gebruik van belachelijke limousines in den vreemde om zichzelf te laten rondrijden.

Of dat waar is, zullen we allemaal nog ongetwijfeld horen, dus daar kan ik nog geen mening over geven. Het past in ieder geval wel bij het graaicultuur-verhaal van Sonny over diplomaten wie het succes naar het hoofd is gestegen. In het gewraakte stuk is in ieder geval één ding juist: dat de keizer zich schuldig zou maken aan nepotisme. Ook in Suriname deed hij dat al, zo kun je van alle kanten horen.

Op centranews.com wordt specifiek geschreven over zijn ‘assistent’ Xaviera, die hij tot zijn OAS-keizerin heeft gemaakt en voor extreem veel geld zou hebben aangetrokken als zijn kabinetschef – terwijl ze eigenlijk helemaal niets kan. Als president-commissaris van de Surinaamse Luchtvaartmaatschappij speelde ze samen met de later gevluchte directeur Paul al helemaal niets klaar, waarna ze op wonderlijke wijze en stiekempjes werd benoemd tot adviseur bij Bibisland en daar ruim twee jaar lang onzichtbaar geld opstreek. Daar viel ze kennelijk in de smaak bij Albert, die iets in haar zag dat de rest van Suriname nog steeds niet ziet.

En dus mocht ze mee naar Washington, andere veel capabeler krachten teleurgesteld achterlatend. Haar baas, die zich kennelijk de keizer te rijk voelde met Xaviera, verdedigde zich na kritiek in de Ware Tijd door te beweren dat hij haar gekozen had vanwege haar capaciteiten “zodat ook zij een kans krijgt om haar bijdrage te leveren”.

Velen – onder wie mijn persoon – vragen zich nog steeds af wat die capaciteiten precies zijn. Maar laat mij daarover niets zeggen hoor, want ik heb nog een persoonlijk appeltje met haar te schillen uit de tijd dat zij de zaken bij het Seedorf-stadion in goede banen moest leiden – wat overigens óók mislukte. Ik zou uit pure wrok dingen kunnen schrijven waar zíj misschien spijt van kan krijgen. En dat is ongepast.

Haar onkunde is in ieder geval niet onopgemerkt gebleven in Washington en heeft daar tot heel veel gefronste wenkbrauwen geleid. Het is de grote vraag of haar positie nog wel langer houdbaar is voor de OAS. Want als zij weinig tot niets presteert terwijl ze wel heel veel geld kost, is dat doorgaans voor dergelijke organisaties reden om je aan de kant te zetten – en niet zoals in Suriname je door te laten modderen, zoals Chan altijd deed.

En keizer Albert? Zijn toekomst zal afhangen van zijn verweer en dat was tot op heden heel summier en slapjes. Als het waar is wat wordt gesteld in het artikel, dan is zijn kostje gekocht en kan hij alleen nog strijden om des keizers baard. Ofwel, dan heeft hij niets meer te winnen. En ook al mag hij daar blijven zitten, hij zal de rest van zijn OAS-jaren worden gezien als aangeschoten wild, net zoals hij dat jaren als minister in Suriname was.

armand.snijders@gmail.com