Jongeren en politiek

door

ER MOETEN MEER jongeren de politiek ingaan. Ze moeten hun plek opeisen en een bijdrage leveren aan de opbouw van Suriname. In de afgelopen tijd hebben veel oude rotten in het politieke vak in Suriname hun ogen voor altijd gesloten en de huidige leiders die nu in de voorhoede zitten, zijn voor een groot deel al dichtbij de pensioengerechtigde leeftijd terwijl anderen dat al ver voorbij zijn.

Albert Ramdin, de minister van Buitenlandse Zaken, Internationale Business en Internationale Samenwerking (Bibis) maakte deze statement en uitte daarmee zijn bezorgdheid over de afwezigheid van jongeren in de politiek. Het is een rake opmerking van Ramdin. Maar jongeren willen in sommige gevallen zo ver mogelijk van de politiek blijven en daar zijn goede reden voor.

Het lijkt alsof er geen vuur meer in Surinaamse jongeren zit om de bestaande orde tegen het licht te houden

De politiek in Suriname doet veel denken aan een wespennest. Een plek waar 1 en 1 zelden de uitkomst 2 biedt. Een plek waar leiders in de schijnwerpers en op politiek podia een ding zeggen om vervolgens heel andere daden te laten zien. Leiders die dan wegkomen met woorden als ‘podiumtaal’ om hun opgeklopte onwaarheden goed te praten. Het lijkt een ingewikkeld spel waar ervaring en kennis ondergeschikt zijn aan loyaliteit en kadaverdiscipline.

Suriname had een Jeugdparlement dat fungeerde onder het Jongereninstituut. Omdat de politiek daar op een ongezonde manier een kweekvijver van maakte is dat instituut getransformeerd naar een Jeugdraad dat een adviserende rol heeft, maar weinig zichtbaar is in de dagelijkse gang van zaken.

Daarenboven is ook bekend dat politieke leiders niet staan te springen om jongeren gereed te maken om hun plek in te nemen. Er is niet vaker sprake van angst om kennis en inzichten te delen omdat veel leiders geen afstand kunnen doen van hun positie. Onder zulke omstandigheden zullen jongeren niet gemotiveerd zijn om de politiek in te gaan.

Nu moet ook eerlijk onderkend worden dat jongeren eigenlijk te weinig aan zichzelf werken. Het lijkt alsof er geen vuur meer in Surinaamse jongeren zit om de bestaande orde tegen het licht te houden. Kritisch denken willen maar weinig jongeren en ze kiezen voor het gemak om mee te gaan met de stroom die snel tevreden is met hoe het er nu aan toe gaat. Dat vuur is dringend nodig om iets te willen doen aan de huidige situatie; om verandering te willen.

Kortom politieke partijen hebben zelf gemaakt dat oprechte jongeren die verandering willen niet geïnteresseerd zijn. Er is geen lerende omgeving waarbij met kritisch denken de leiding bevraagd mag worden. Jongeren moeten daartegenin willen gaan, want soms is rebellie nodig om de gevestigde orde de spiegel voor te houden. Verandering is constant, maar invloed op die verandering moet opgeëist worden.