Jennifer Simons, Suriname’s eerste vrouwelijke president

Geen poppen, geen prestige, maar roeping en passie

Tekst Carla BakboordBeeld Collectie Simons / NDP Hoofdbestuur

GENDEROPTIEK — In aanloop naar de historische presidentsverkiezing van 2025, heeft één naam opvallend centraal gestaan : Jenny Simons. Arts, voormalig voorzitter van De Nationale Assemblée, visionair en de eerste vrouwelijke president van Suriname. In dit exclusieve interview spreekt Simons openhartig over haar opvoeding, leiderschapsstijl, en haar visie op gelijkheid tussen vrouwen en mannen. Geen fraaie woorden voor de vorm, maar overtuigingen die zij daadwerkelijk in de praktijk heeft gebracht. “Ik heb nooit gewerkt met het idee dat ik een probleem zou hebben omdat ik een vrouw ben. Ik deed gewoon wat ik vond dat ik moest doen.”

Het verhaal van Simons begint niet in de politieke arena, maar in een gezin waar traditionele genderrollen subtiel werden uitgedaagd. “Mijn moeder was haar tijd ver vooruit en zij is mijn grootste liefde. Ze zei altijd: ‘Je moet alleen trouwen met een man omdat je hem leuk vindt, niet omdat hij voor je moet zorgen.’” Hoewel ze elk jaar een pop kreeg voor haar verjaardag, verlangde ze naar boeken.

“Ik zette die pop op mijn kast als ornament. Ik wilde lezen, bouwen, buiten spelen.” Toch waren de grenzen van ‘wat past bij een meisje’ nooit ver weg. Ze herinnert zich levendig hoe haar vader haar betrok bij het bouwen van een speedboot, maar haar uiteindelijk niet meenam voor de eerste vaart. “Alleen mijn broertje mocht mee. Mijn vader wilde mij kennelijk beschermen. Tot vandaag weet ik nog hoe dat voelde.”

Actieve politiek

Als arts kwam Simons in beeld na een scherpe publieke interventie rond misstanden in de zorg. Zo begon haar politieke loopbaan. “Ik had nooit de ambitie om in de actieve politiek te gaan. Maar ik deed wat ik nodig vond.” Ze werd opgemerkt, gevraagd en verkozen. “Misschien was er discriminatie, maar ik stond er niet bij stil,” zegt ze terugkijkend. “Ik heb altijd gewerkt zoals ik dacht dat het moest.” Die houding kenmerkt haar stijl: gedreven, inhoudelijk, samenwerkend. “Ik ben geen leider van ‘my way or the highway’. Ik werk het goed uit en neem mensen mee.”

Simons verzet zich tegen de gedachte dat vrouwen moeten ‘vermannen’ om serieus genomen te worden. “Vrouwen en mannen zijn voor 90 procent hetzelfde, maar op cruciale punten kijken we anders naar het leven. We kunnen niet gewoon veranderen in een man omdat we gelijkheid willen.” Ze wijst op de fysieke en sociale rollen van vrouwen. “Een vrouw heeft meer op haar hoofd. Dat moet je erkennen, niet wegpoetsen.” In de opvoeding van haar zonen koos ze bewust voor gesprekken over zorg, respect en emotionele verantwoordelijkheid. “Ik zei tegen mijn zonen: ‘Ik was ook ooit een meisje. Dus behandel meisjes zoals je mij behandelt.’”

Geen belemmering, maar verantwoordelijkheid

Opvallend aan Jenny Simons is dat zij haar vrouw-zijn nooit als belemmering heeft ervaren. “Ik heb nooit gewerkt met het idee dat ik een probleem zou hebben omdat ik een vrouw ben. Ik deed gewoon wat ik vond dat ik moest doen.” Ze begrijpt wel dat elke taak moeilijk is, die inzet en verantwoordelijkheid vraagt. Waar anderen spreken van barrières, spreekt Simons van uitdagingen. “Of het nu moederschap was, mijn werk als arts, of de politieke functies die ik bekleedde, ik heb ze allemaal serieus genomen.” Ze stelt dat dit gevoel van ernst en plichtsbesef deels uit haar opvoeding komt. “Van mijn moeder leerde ik dat als je iets doet, je het goed moet doen. Niet half.”

Volgens haar is hier juist een belangrijk genderverschil zichtbaar. “Ik zie soms dat mannen functies aanvaarden met het idee: ‘dat doe je gewoon’. Terwijl ik denk: je moet begrijpen wat die taak inhoudt, je moet je erin verdiepen, je verantwoordelijk voelen.” Deze houding tekent ook haar visie op het presidentschap. Ze ziet het niet als bekroning, maar als nieuwe opdracht.

“Ik neem het serieus. Ik weet wat het vraagt. En ik bereid me erop voor zoals ik dat altijd heb gedaan: met toewijding, inhoud en respect voor de mensen.” Voor Simons is vrouw-zijn nooit een hindernis geweest, niet omdat de obstakels er niet waren, maar omdat ze er nooit haar identiteit aan ophing. Haar moeder leerde haar zelfstandigheid, haar vader gaf haar vertrouwen, en samen legden ze de basis voor een houding waarin ze geen ruimte gaf aan twijfel over wat ze als vrouw kon bereiken.

Moederrol herwaarderen, niet idealiseren

Hoewel Simons de kracht van vrouwen als moeders erkent, waarschuwt ze ook voor de valkuil van idealisering. “We zeggen vaak: ‘Moeders zijn alles.’ Maar daarmee leggen we ook alles op hun schouders.” Ze benadrukt dat moederschap niet vanzelfsprekend moet betekenen dat vrouwen altijd als eerste verantwoordelijk zijn voor het gezin. “Vrouwen mogen ook rusten. …

...