Jen-ai Bouterse: “Mijn vader was niet alleen mijn vader, maar ook de vader van Suriname”

door

“Als je nou van mijn vader hield of niet, over één ding kan je niet twijfelen: dat was de liefde die hij had voor Suriname.” Met deze woorden eindigde Jen-ai Bouterse gisteren haar toespraak tijdens de uitvaart van haar vader, voormalig president en ex-legerleider Desi Bouterse. In haar emotionele woorden reflecteerde Jen-ai op de bijzondere en liefdevolle band die zij met haar vader deelde, maar ook op zijn liefde voor Suriname.
Ze herinnerde zich hoe moeilijk het was om haar vader te zien als klein meisje, omdat hij altijd werkte. “Als ik naar school ging, sliep hij nog, en als hij thuiskwam, moest ik alweer gaan slapen,” zei ze. Maar naarmate ze ouder werd, begreep ze steeds beter waarom haar vader altijd zo betrokken was bij Suriname. “Je was niet alleen mijn vader, maar ook de vader van Suriname,” zei Jen-ai, terwijl ze de toewijding van haar vader aan zijn land beschreef.
Ze sprak over de vrolijke, zorgzame kant van haar vader: “Ik had altijd een hele goede band met mijn vader en was zijn meisje. Als ik ruzie kreeg met mama, dan ging ik naar mijn vader en zei hij me altijd: ‘Waarom vervelen ze mijn meisje?’ Maar omgekeerd gaf hij mijn moeder ook gelijk, om de vrede te behouden.” Ze vertelde hoe het altijd feest was als hij thuis was. “Dan keken we naar films, speelden we spelletjes, spraken we urenlange tori’s over van alles en nog wat.”
Jen-ai vertelde ook over de informele kant van haar vader: “Als je met mijn vader hebt gewerkt, of voor mijn vader hebt gewerkt, dan maakte je deel uit van zijn team. En dus deel uit van de familie,” legde ze uit. Ze herinnerde zich de gezellige momenten thuis, waar het heel normaal was dat iedereen die bij hen werkte, een biertje met hem dronk of samen naar sport keek. “Urenlang kaarten spelen met de heren van de wacht, van ’s morgens vroeg tot na de wachtwisseling van 7 uur,” zei ze. “Vaak ging dit door tot de ochtenduren, vooral als hij zou verliezen, want mijn vader hield niet van verliezen.”
Jen-ai vertelde hoe haar moeder zich soms ergerde hieraan en zei: “Desi, die mannen hun vrouw gaan boos worden.” Zijn antwoord was dan: “Maar ik heb ze toch niet vastgebonden.” Haar moeder klaagde soms over de chaos thuis, vooral als Bouterse laat thuiskwam. “Als hij de keuken helemaal ondersteboven achterliet, zei mama: ‘Weet je Desi, ik ga een tent voor je op het erf maken.’” Ze vervolgde: “Dan ging hij in de houding om haar te plagen en lachte, want dat vond hij helemaal niet erg.”
Ze eindigde haar toespraak met een emotionele boodschap voor haar vader. “Maar papa, ga eindelijk je rust nemen, want dat heb je zeker verdiend,” zei ze met tranen in haar ogen. “Melvin, Don, ik en uiteraard de rest van de familie zullen er altijd zijn voor mama. Het gaat heel moeilijk zijn, omdat je ons alles hebt aangeleerd, behalve om te leven zonder jou,” voegde ze eraan toe. “Maar je hoeft je geen zorgen te maken, want je hebt ons achtergelaten met je sterkste soldaat, mama,” zei ze met overtuiging. “Ik hoop dat je ideologieën voort zullen leven in de mensen en dat de droom die je had met Suriname uit zal komen.”