Israel verbergt zijn misdaden niet langer. In Gaza voert het openlijk genocide uit

In Gaza voert Israel een openlijke genocide uit – ziekenhuizen, scholen, moskeeën en flatgebouwen worden platgegooid. Meer dan 55.000 mensen zijn vermoord. Een totale blokkade verstikt het vernietigde gebied.

Na kilometers door puinhopen te hebben gelopen, uitgeput en hongerig, stormen burgers humanitaire vrachtwagens af in een wanhopige poging om te overleven – alleen om neergeschoten te worden. Sommigen keren terug met zakken meel, anderen met het bebloede lichaam van dierbaren – doodgeschoten, gebombardeerd, terwijl ze worstelden om een paar korrels voedsel.

En Gaza is slechts één front.

In Libanon slaat Israel willekeurig toe – huizen worden gebombardeerd, moordaanslagen worden gepleegd over grenzen heen, dorpen worden bezet die het nooit heeft verlaten. Het bezet de Golanhoogten, dringt dieper door in zuidelijk Syrië en vuurt raketten af aan de rand van Damascus.

Grenzen betekenen niets. Wetten betekenen nog minder. Israel beweegt zoals het wil en doodt wie het wil.

Nu richt het zich op Iran.

Na indirecte gesprekken tussen Teheran en Washington in Oman, lanceerde Israel plotseling en ongeprovocéerd een oorlog. Eerst moordaanslagen: militaire leiders, wetenschappers, burgerlijke ambtenaren. Vervolgens luchtaanvallen: op militaire doelen, elektriciteitscentrales, luchthavens – zelfs openbare infrastructuur. De smoes? Iran’s vreedzame nucleaire programma, dat volledig wordt gemonitord door de Internationale Organisatie voor Atoomenergie (IAEA).

Westers Heuchelen

De hypocrisie is schokkend.

Franse president Emmanuel Macron stond prompt aan de zijde van Israel en verklaarde dat Iran’s nucleaire programma een bedreiging vormt voor de wereldwijde veiligheid – dit van dezelfde Frankrijk die in de jaren ’50 en ’60 geheim Israël’s Dimona-kerninstallatie hielp bouwen, waardoor het ontstaan van het enige onaangekondigde kernarsenaal in de regio mogelijk werd, in strijd met het internationaal recht. Geen inspecties, geen toezicht, geen aansprakelijkheid.

Israel wordt nu verondersteld te beschikken over 80 tot 90 kernkoppen, inclusief tweede-aanvalscapaciteit via onderzeeërs en vliegtuigen. Het weigert inspecties en heeft nooit het Verdrag inzake Kernontwapening ondertekend. Toch bombardeert het Iran continu onder het mom van “nucleaire non-proliferatie”.

Groot-Brittannië volgde kort daarna Frankrijk, door RAF-gevechtsvliegtuigen naar het Midden-Oosten te sturen om Israel te steunen. De VS escaleerde verder, door twee torpedobootjagers richting de oostelijke Middellandse Zee te sturen, wapenleveringen op te voeren en militaire operaties in real time te coördineren met Israel. Washington kijkt niet toe; het is actief betrokken bij de oorlog.

De Europese Commissie volgde zonder nadenken hetzelfde script: “Israel heeft het recht om zichzelf te verdedigen” – zelfs nu het de agressor is, en Iran zich verdedigt tegen buitenlandse aanvallen.

Het is hetzelfde verhaal dat gebruikt wordt om de genocide in Gaza te rechtvaardigen; hetzelfde schild voor misdaden. Internationaal recht en humanitaire normen zijn volledig opgeschort voor Israel.

Zo blijft het Westen Israel tot de tanden bewapenen – niet om burgers te beschermen, maar om de regio te domineren. Om ervoor te zorgen dat Israel de enige nucleaire macht blijft. Om te controleren, te onderdrukken, uit te breiden.

Laten we duidelijk zijn: Israel was nooit gewoon een staat. Het werd gecreëerd als een westerse koloniale vestiging om de terugtrekkende imperia van Groot-Brittannië en Frankrijk te vervangen. Groot-Brittannië trok zijn troepen terug, maar niet zijn ambities. De VS trad op, nam de rol van regionale handhaver over, steunde dictators, verzekerde oliebelangen en onderdrukte verzet.

Het doel is nooit veranderd: de regio onderwerpen, haar rijkdommen plunderen, haar volk stilzwijgend maken.

Maar deze keer werkt het script niet meer.

Arabische wereld razend

Israel wordt nu geregeerd door fanatici, openlijk en trots. Ministers dreigen met vernietiging. Kolonisten scanderen genocidale gezangen. Soldaten filmen zichzelf terwijl ze flatgebouwen platgooien en poseren in lingerie van vrouwen die ze hebben verdreven en gedood. Families worden in beton begraven, kinderen worden weggevaagd uit klassenlokalen – allemaal in naam van “veiligheid”.

In Jeruzalem wordt de Al-Aqsa-moskee, een van de heiligste plekken van de islam, herhaaldelijk bestormd. Joodse menigtes marcheren door straten met het refrein: “Moge jullie dorpen in brand vliegen.” Ze juichen de vernietiging van scholen in Gaza toe. Genocide wordt niet langer ontkend; hij wordt gevierd.

En premier Benjamin Netanyahu, de architect van apartheid en oorlog, staat voor de camera’s en beweert dat hij het “vrije westen” verdedigt.

Woede en weerstand in de Arabische wereld

Over de hele Arabische wereld kijken mensen toe – verbitterd, walgend en woedend. Hun leiders schudden handen met oorlogsmisdadigers. Ze normaliseren relaties terwijl Israel alles platbrandt. De regio is verlamd, machteloos.

Tot nu toe. Want deze keer stond iemand op.

Iran is niet Gaza. Het is een soevereine staat met ongeveer 90 miljoen inwoners, verspreid over 1,65 miljoen vierkante kilometer. Het landschap maakt invasies lastig, de strategische diepte absorbeert aanvallen, en zijn raketten bereiken diep in Israel. Het is gesanctioneerd, gesaboteerd, moorddadig tegengewerkt – en toch blijft het staan, en slaat terug.

Voor het eerst sinds 1948 worden Israëlische steden systematisch onder vuur genomen. De illusie van onkwetsbaarheid is verdwenen.

…

...