IS COMMUNICATIE HET PROBLEEM GEWEEST?

door

Als president Santokhi een fout bij zichzelf kan ontdekken, is het dat communicatie het probleem is geweest. Zijn regering had beter moeten uitleggen, hoe goed ze bezig was. Het is opmerkelijk dat dit het enige punt van zelfreflectie en zelfkritiek is, omdat er weinig regeringen zijn geweest die zoveel positieve ondersteuning vanuit de media hebben mogen genieten bij de start en die zoveel gehaald hebben uit de bestaande staatsmedia.
Uren op meerdere zenders zijn compleet besteed aan overheidsprogramma’s, zoals eigenlijk al jaren het geval is. Maar daarnaast hebben zowel Santokhi als Brunswijk geleerd om bij selecte, vriendelijke en zachtaardige interviewers oorstrelende gesprekken aan te gaan.
Santokhi dacht min of meer dezelfde fluwelen handschoenen te mogen ondervinden in de Nederlandse media, maar bezweek haast onder de druk van zowel presentator Twan Huys als diens publiek van studenten in het programma ‘College Tour’. Toen vervolgens Surinaams-Nederlandse verslaggevers beelden naar buiten brachten van hoe Santokhi uitgejouwd werd op wat een diaspora triomf tour had moeten worden, werd het roer omgegooid.
Zelfs in deze late fase van de regering staat Paramaribo bol van billboards die een politieke boodschap geven, gericht op het volk als kiezer over het gevoerde beleid en geen bestuurlijke boodschap of voorlichting, gericht op het volk als burger. Wij hebben het over de zogenaamde ‘feiten’ campagne. Terwijl de minister van Financiën en Planning klaagt over de uitgaven en De Nationale Assemblee nog geen begroting goedgekeurd heeft, is er klaarblijkelijk wel geld voor propaganda in het verkiezingsjaar.
We kunnen dan ook niet anders dan vaststellen, dat communicatie niet het probleem geweest is, althans dat communicatie niet de reden is, dat er ontevredenheid leeft. Als er meer transparantie was over het daadwerkelijk gevoerde beleid, zou er zelfs meer ontevredenheid leven onder de bevolking. Zo heeft deze regering nooit het huishoudboekje of de gemiddelde uitgaven aan vaste lasten willen plaatsen naast de armoedegrens of het minimumloon, off een cumulatief overzicht gegeven van wat alle verhogingen van tarieven door nutsbedrijven – allemaal staatsbedrijven – doen met het budget van de gewone Surinamer. Zelfs in de lage inkomens is men dan al meer dan de helft van een minimuminkomen en meer dan twee keer de koopkrachtversterking kwijt. Dat prijkt niet op een billboard of in een verworvenhedenboekje.
Als de communicatie eerlijk was geweest, dan had Santokhi vooraf en achteraf gezegd: middenklasse, werkende klasse, wij komen het halen bij wie nu al in ons systeem staat en wie nu al bij ons bekend is. Met belastingverhogingen, van OB van 8% naar BTW van 10%, met de governmenttake. Met hogere nutstarieven, waar we door de verhogingen ook nog eens een hoger belastingpercentage kunnen heffen.
En we reserveren de belastingvrijstellingen op grote schaal voor de mijnbouwsector en de multinationals. We laten de grijze sector en de districten zo veel mogelijk met rust en heffen niks van de grootgrondbezitters. We doen geen moeite terug te halen wat tijdens vorige regeringen verdwenen is door corruptie. En we gaan monetaire financiering een beter verteerbare naam geven, zoals ‘OMO’. Dat is wat rechtstreekse communicatie allemaal aan het licht zou hebben gebracht.
The post IS COMMUNICATIE HET PROBLEEM GEWEEST? ..