INTENTIEVERKLARING VOOR EIGEN BELANG

De voorlopige zetelverdeling van 18 tegen 17, wekt de indruk dat er sprake is van een duidelijke volkswil. Maar wie de cijfers onder de loep neemt, ontdekt dat slechts iets meer dan 170.000 mensen, hun stem hebben uitgebracht, minder dan 50 procent van de stemgerechtigden. Is dat voldoende om jezelf als partij de vertegenwoordiger van ‘het volk’ te noemen? Toch gedraagt de partij met bijna 90.000 stemmen zich alsof zij het kompas van de natie in handen heeft. Zij claimt een mandaat en doet dat zonder aarzeling of reflectie. Wat nu ontstaat, is een coalitie die is gebouwd op rekensommen, niet op gedeelde waarden, vertrouwen of maatschappelijke draagkracht. Kleine partijen worden geronseld, niet vanwege hun visie of inhoudelijke bijdrage, maar omdat ze helpen een numerieke meerderheid veilig te stellen. De samenwerking lijkt meer op een strategisch huwelijk dan een ideologische verbintenis. Het is wrang dat dezelfde partijen die elkaar weken geleden nog fel bestreden met beschuldigingen en verdachtmakingen, nu plots hand in hand gaan als zogenaamde partners. Achter de glimlachjes en handdrukken, schuilt een ongemakkelijke waarheid: deze alliantie is niet gebouwd op overtuiging, maar op puur opportunisme.
Wat zich aandient, is geen stabiel bestuur, maar een wankel evenwicht van ego’s en belangen. De geschiedenis heeft ons vaker geleerd, dat zulke combinaties eindigen in interne strijd, stilstand of zelfs instorting. En wie dat als pessimisme bestempelt, kijkt bewust weg van de herhalende patronen in onze politieke cultuur. Voor wie zich afvraagt, waarom zoveel mensen zich afkeren van bepaalde politieke leiders, is een korte terugblik op 2020 verhelderend. Mede door de ‘Stem Slim’-campagne werd toen massaal afstand genomen van NDP. Er kwam een nieuwe regering met Chan Santokhi als president. Niemand verwachtte wonderen. De economische situatie was rampzalig en de coronapandemie hield het land in zijn greep. De verwachtingen waren laag: men hoopte slechts op het minimale. Niet voor een hele termijn, maar voor de eerste fase van het herstel.
Wat werd bedoeld met dat minimale? Geen vriendjespolitiek. Geen uitbuiting van staatsmiddelen voor persoonlijke belangen. Geen decadente vertoningen van macht. Geen benoemingen van onbekwame ministers en het tijdig vervangen van wie niet functioneerde. Wel openheid, luisterbereidheid en zorg voor de noden van het volk, ook buiten de eigen kring. Maar zelfs dat bleek teveel gevraagd. De regering onder leiding van Santokhi, kon of wilde zelfs aan deze basisvereisten niet voldoen. En dát is waarom hij zijn politieke krediet volledig heeft verspeeld. De samenleving rekende af met hem, omdat hij niet leverde, omdat hij de noden van de mensen structureel negeerde, zich afsloot van kritiek, en liever anderen de schuld gaf, dan zelf verantwoordelijkheid te nemen. Hij en zijn partij bezuinigden nooit op zichzelf. Zij lieten het volk bloeden, terwijl zij hun privileges en luxe, veiligstelden. Dat was duidelijk te zien aan de decadente buitenlandse reizen, hotels en de delegaties die meereisden. We hebben het nog niet eens gehad over al die volgauto’s en wat dat ons heeft gekost. Dat bepaalde mensen weinig geleden hebben onder het beleid van de regering Santokhi, maakt het niet minder schrijnend voor de rest van de samenleving die een salaris verdient, dat niet opgewassen is tegen alle stijgende prijzen voor nutsvoorzieningen en ook nog BTW op brandstof. De verkiezingsuitslag van 25 mei is niet ideaal, maar wel begrijpelijk. Suriname behoort ons allemaal toe. Niet aan één groep. Niet aan één leider. Niet aan één partij. Als we deze verdeeldheid blijven cultiveren, ingegeven door loyaliteit aan personen in plaats van aan principes, dan blijven we als natie falen. We kunnen alleen vooruitkomen als we de belangen van het land boven de belangen van politieke groepen plaatsen. Samen bouwen, samen delen, samen corrigeren waar nodig. Wat de ondertekening van gisteren ons werkelijk heeft geleerd, is dat politieke partijen praten over eenheid en samenwerking, maar in de praktijk vooral handelen uit eigenbelang. De gewone burger is niet gehoord, niet geraadpleegd, niet beschermd. Alles lijkt te draaien om de machtsverdeling, de posities, de sponsoren. Het volk is slechts de opstap geweest, niet het doel. En dat is precies waarom dit geen overwinning van democratie is, maar een harde confrontatie met de realiteit van onze politieke cultuur.
The post INTENTIEVERKLARING VOOR EIGEN BELANG ..

...