In Memoriam Patricia Etnel

Een diepe levensles, gegeven door het vertrek van een zielsverwant die ik nooit zo had herkend…Vrijdag 27 juni 2025 keek ik vanuit Curaçao met knellende pijn in mijn hart online naar de uitvaart van Patricia Etnel. Tegelijk voelde ik dankbaarheid voor haar leven, want door haar kreeg ik een waardevolle levensles van onze Schepper.Zondag 22 juni 2025 kreeg ik een bericht van mijn zusje: “Patricia Etnel is overleden.” Een intens verdriet overviel me. Ik herinnerde me dat ik met Patricia op IMEAO had gezeten. Oude herinneringen kwamen terug.Patricia en ik waren nooit vriendinnen. Sterker nog, als jong meisje van 18 jaar irriteerde ik me vaak aan haar. Of ze mij bewust irriteerde, weet ik niet, maar het voelde zo. Die indruk bleef jaren hangen. Na de middelbare school zagen we elkaar nooit meer.Door die herinnering wilde ik niets van haar weten. Zag ik haar op social media, dan klikte ik weg. Mijn hart zat vol boosheid, irritatie en verzet.Toen ik hoorde dat ze was overleden, ging ik in gebed. Ik vroeg God en Patricia om vergeving voor mijn boosheid, en vergaf mezelf. Door die boosheid los te laten, kon ik met oprechte interesse zien wie zij was geworden.Mijn boodschap aan vrouwen is het volgende:Boosheid of jaloezie tegenover elkaar omwille van een situatie of iemand is het niet waard. Liefde tussen mensen is al ingewikkeld genoeg. Maar respect, steun en begrip tussen vrouwen moet altijd blijven.De afgelopen jaren zag ik Suriname erg achteruitgaan. Terugkeren voelde pijnlijk: een zwakke economie, corrupte politiek, een verwrongen systeem.Enkele maanden geleden voelde ik sterk: Ik wil terug naar mijn land.’ Echte verandering begint bij mezelf, op beleidsniveau, waar mijn stem telt bij het bepalen van wetten en regels. Ik begon te onderzoeken hoe je parlementslid wordt.Tot mijn grote verbazing ontdekte ik dat Patricia dezelfde visie en roeping voor het land deelde die ik zelf zo sterk voelde groeien.Het werd me pijnlijk duidelijk: boosheid is verwoestend. Het houdt zegeningen tegen, voor jezelf en je omgeving.Patricia was een krachtige vrouw, vol vuur voor een beter Suriname. Op de dag van haar overlijden kon ik pas echt begrijpen en waarderen wie ze was. Ze had al zoveel gedaan. Ze vocht voor rechtvaardigheid en positieve verandering.En ik? Ik had het nooit gezien. Boosheid vertroebelde mijn blik. Het was een pijnlijke, maar waardevolle les: laat oude emoties je blik op het goede in anderen niet belemmeren, zeker niet als ze zich inzetten voor iets wat jij belangrijk vindt.Nu, ruim 30 jaar later, besef ik: Patricia en ik waren nooit vriendinnen, maar ook nooit vijanden. We waren jonge vrouwen met vurige zielen. Ons vuur botste, maar onze harten droegen dezelfde droom.Patricia overleed op 22 juni 2025 — precies 3 maanden voor mijn 49ste verjaardag. Zij werd net 49 en ik ben op weg naar 49. Haar overlijden voelde als een boodschap, alsof ze me nog één inzicht meegaf: “Norali, volg je roeping, maar wees voorzichtig.”Sinds 2016 woon ik op Curaçao. Dit eiland bracht me rust, maar mijn hart blijft naar Suriname trekken, alsof de grond van Mama Sranan me roept. Bijna tien jaar geleden moest ik Suriname verlaten, niet op zoek naar een beter leven, maar omdat ik werd verdreven door jaloezie, negativiteit en een omgeving die mijn liefde en toekomst niet toestond.Bij mijn vertrek was de geestelijke en emotionele druk zo groot dat mijn lichaam het bijna opgaf. Ik kreeg een beginnende bloedvergiftiging, maar God spaarde mijn leven.En nu zie ik: Patricia’s strijd brak haar letterlijk. Haar geest was sterk, maar haar lichaam hield het niet meer vol. Ze werd omringd door tegenwerking, jaloezie en negativiteit. En dat brak haar uiteindelijk.Dit is mijn teken. Een waarschuwingssignaal van boven: ‘Norali, pas op.’Ik heb mijn hart op de juiste plek en mijn verlangen is zuiver, maar de politieke arena is geen zuivere plek. Ik heb ervaren wat giftige energie met een mens kan doen. Ik ben niet zomaar vertrokken uit Suriname.Nu voel ik: als ik terugkeer, moet dat geleid zijn door God. Niet door ego, strijd of ambitie. Misschien ligt mijn roeping niet in de politiek, maar in de private sector — op een plek waar ik kan helpen, verbinden en opbouwen. Niet vechten, maar versterken. En zeker niet mijn ziel schaden.Patricia had het beste met het volk voor. Ze was eerlijk, fel en had haar eigen manier. Maar de prijs die ze betaalde was oneerlijk hoog. Haar leven was een strijd, haar sterven een les! Waarom moet iemand met goede intenties zo’n prijs betalen?Patricia, je hebt het goed gedaan, vrouw!49 jaar, nog jong. Mensen zeggen: “te vroeg heengegaan.” Dat begrijp ik want het voelt zo, maar ik weet dat bij God niets te vroeg of te laat is. Alles gebeurt op Zijn tijd. Wat jij hebt achtergelaten, blijft.Jij hebt je taak vervuld. Harten geraakt, ogen geopend, zielen bewogen, ook die van mij – op jouw unieke en krachtige manier.Zoals bij jouw uitvaart gezongen werd:”Zachtjes ga je naar de overkant”Laat het licht van je hart je leidennaar de volgende bestemming die God voor jou heeft voorbereid.Patricia Etnel, rust in licht, liefde en vooral in vrede, in de armen van de Allerhoogste. Je hebt je …

...