Hoopvol

door

GANGA / Sharda Ganga

De trouwe lezers van deze column weten dat ik niet vies ben van een beetje poëzie. Toen de nieuw aangetreden president woensdag aan het einde van haar eerste speech begon over onze dichters spitste ik mijn oren daarom nog meer. Daar rolden de regels van Dobru’s gedicht ‘Wan’ over haar lippen, daar was Shrinivasi die vraagt om niet blind door het land te lopen maar te spelen met alle soorten kinderen en alle talen te spreken die we rijk zijn.ADVERTISEMENT

Voor de hand liggende keuzes, maar dat stoorde mij niet. Die dichtregels hebben de tand des tijd doorstaan omdat ze zo een diepgevoelde noodzaak verwoorden – voor de dichters en voor ons. Eén goedgekozen dichtregel vertelt meer dan duizend opsommingen van wenselijkheden. Een president die uit onze poëzie put om haar persoonlijke droom, haar innigste wens te duiden: zo zie en hoor ik ze graag. (Ja, ik weet het, Vene is dichter.).

“De ervaring heeft ons geleerd dat die grenzen stellen, die grenzen bewaken en die grenzen zelf niet overschrijden, één van de meest belangrijke taken is van de president”

Het was ook anderszins een mooie dag, afgelopen woensdag. Ik ga nu iets schrijven en waarschuw u van tevoren. Ga er even voor zitten. Hier komt het: ‘ik ben voorzichtig hoopvol’.

Hans Breeveld heeft in zijn column op Starnieuws een inkijkje gegeven in de werkethos en opstelling van president Simons, in de tijd van haar DNA-voorzitterschap. Ik kan niet anders dan zijn ervaring beamen. Ik moest ook glimlachen toen de president aangaf dat ‘ja, het is best laat geworden op sommige dagen’, zonder daar dramatisch over te doen. Het gaat niet om hoeveel uren je werkt, maar om hoe je werkt.

De sobere speeches op de dag van de installatie gaven ook hoop. Dat we na decennia verbaal presidentieel geweld, nu kunnen luisteren naar iemand die in gewone mensentaal, in een rustig tempo, met juiste klemtonen en intonatie spreekt, is een opluchting voor mijn teergevoelige oren.

Er was ook inhoudelijk niets aan te merken op de gekozen woorden – geen grootspraak, geen onbeschaafdheid, geen loze overtrokken beloftes, geen ego. Heel duidelijk stelde ze keer op keer dat we zullen moeten werken; zij, haar team, maar ook wij allemaal. Ze positioneerde zichzelf niet als verlosser.

Sjongejonge, niets dan lof, u vraagt zich af of die Ganga plots NDP’er is geworden. Of ik ben vergeten dat niet alles oké was tijdens haar voorzitterschap. (Aan die mensen vraag ik vaak of ze ook weten wat wel oké was tijdens dat voorzitterschap, zoals de versterking van het instituut). En heb je gezien welke zombies weer tot leven zijn gewekt. En wat te denken van Chotelall die na vijf jaar plots weer goedkope pakketten verkoopt.

U mag gerust zijn. Ik blijf partijloos, maar zoals altijd geef ik ook dit aangetreden team het voordeel van de twijfel. Ik heb hoop totdat het team me teleurstelt. Natuurlijk zie ik de beren op de weg. Ik kijk ook naar de ministerslijst met enkele lichtgewichten, het relatiegeschenk-, ‘you cannot be serious‘-, ‘omdat we nog iemand van jouw etniciteit nodig hebben’-benoemingen. Ik zie de pruilende mondjes, de argusogen van ‘partners’, ik zie hoe partijmensen zich al rijk rekenen en zich in de kijkers spelen bij deze en gene. Ik zie de fracties binnen haar eigen partij en het fragiele evenwicht.

Maar, ik ben pragmatist geworden. In het politieke spel moet je afwegingen maken. Voor zwart-wit denkers is er geen ruimte. Des te belangrijker wordt de vraag: ‘waar is de grens?’ Wat zullen we tolereren, voor een groter doel en wat kan echt niet door de beugel. De ervaring heeft ons geleerd dat die grenzen stellen, die grenzen bewaken en die grenzen zelf niet overschrijden, één van de meest belangrijke taken is van de president.

Dat onze arts-president daarom dit elke ochtend zachtjes voor zich uit mag prevelen voor ze in haar auto stapt: ‘Zachte heelmeesters maken stinkende wonden’.

[email protected]