HET PAARSE DRAAIBOEK

door

Volgens Romeo Stienstra, beoogd minister van TCT in het kabinet van Simons, is de benoeming van Raymond Landveld als minister van Transport, Communicatie en Toerisme (TCT) op het eerste gezicht een verstandige keuze. Landveld beschikt over een degelijke academische achtergrond, internationale ervaring, en heeft, voor zover bekend, geen smetten zoals corruptie, cliëntelisme of belangenverstrengeling die in de Surinaamse politiek helaas vaak voorkomen. Hij komt serieus, analytisch en professioneel over. Tot zover lijkt alles mee te zitten.
Maar zodra de vragen concreter worden – “Wat gaat u aanpakken? Wanneer? Hoe?” – valt ook deze minister terug in het bekende patroon van oppervlakkigheid. Algemene statements volgen elkaar op: “We gaan de EU-kwestie aanpakken. SLM en CASAS moeten kwalitatief beter. We kijken naar toerisme en toegankelijkheid.” Het klinkt ambitieus, maar blijft leeg. Er is geen serieuze, publiek gedeelde beleidslijn, geen routekaart, en er zijn geen duidelijke doelen en tijdlijnen. Geen visie over het behoud of de hervorming van de SLM. Geen concrete stappen voor het binnenlandse toerisme. Geen scherpe analyse over hoe communicatie-infrastructuur gelijke tred houdt met digitale ontwikkelingen. Alleen vage intenties en politieke mist.
Waarom blijft het zo vaag? Het antwoord is pijnlijk eenvoudig: er is geen nationaal beleidsplan. Er bestaat geen helder en onderling afgestemd regeerprogramma tussen de zes coalitiepartners. Ministers in wording, hoe kundig ook, zitten in een beleidsvacuüm. Ze mogen ideeën hebben, maar weten niet wat ze mogen uitvoeren – dat wordt later, vaak mondeling en van hogerhand, medegedeeld vanuit het machtscentrum van de NDP.
Zo zit ook Landveld straks, net als zijn collega’s, vooral als symbool. Zoals men in Suriname zegt: “voor spek en bonen.” Niet als bestuurder met eigen mandaat, maar als uitvoerder van wat Jennifer Simons en haar paarse beleidsadviseurs achter gesloten deuren bedenken. Ministers die geen koers uitzetten, maar enkel uitvoeren.
Dat is een gemiste kans, want iemand als Landveld had met de juiste politieke ruimte, écht het verschil kunnen maken. De luchtvaartsector snakt naar hervorming, de toeristische sector is in verval, CASAS ligt onder vuur en de nationale carrier SLM balanceert op de rand van de afgrond. Toch wordt het echte hervormingsvraagstuk vermeden, omdat de belangen van individuen binnen het politiek-economische netwerk zwaarder wegen dan het landsbelang.
Landveld zei recent: “De toekomst van de SLM hangt af van wat het land het meeste oplevert.” De realiteit is echter anders. Wat hij had moeten zeggen is: “De toekomst van de SLM hangt af van wat binnen de partijpolitiek het best uitkomt.” Zolang partijpolitieke belangen zwaarder wegen dan rationele beleidskeuzes, verandert er niets. SLM zal blijven aanmodderen, CASAS blijft ongewijzigd, toerisme blijft een onderontwikkelde belofte. Landveld zal hooguit de schade proberen te beperken, maar niet meer dan dat.
Na 16 juli werd gehoopt op een nieuwe bestuurscultuur, met daadkracht en transparantie. Maar steeds duidelijker blijkt dat het slechts een herhaling wordt van een oud script. Belangenafweging blijft leidend, macht wordt verdeeld in plaats van georganiseerd, ministers krijgen geen mandaat en beleid wordt achter gesloten deuren geschreven, buiten het zicht van het volk dat zogenaamd centraal zou staan.
Het is een schrijnend patroon. En het feit dat zelfs een capabele minister als Landveld zich daarin lijkt te schikken, maakt het des te triester.
Het Surinaamse volk mag en moet zich hier niet bij neerleggen. De nieuwe regering moet verplicht worden om het nationale beleidsplan voor de komende vijf jaar volledig, transparant en publiekelijk te delen. Niet in loze slogans of losse beloftes, maar in concrete doelstellingen met duidelijke tijdlijnen en meetbare resultaten. Alleen dan kan het volk toetsen of beloften worden nagekomen en de regering daadwerkelijk doet wat zij zegt.
Zonder zo’n nationaal beleidskompas blijven ministers stuurloos, afhankelijk van mondelinge instructies en partijlijnen. Er is dan geen collectieve koers, slechts eilandbeleid en politieke improvisatie. Elk kabinetslid, hoe deskundig ook, moet weten waarvoor hij of zij is aangesteld: om te dienen binnen een samenhangende visie, en niet als pion in een machtsspel. Het is tijd dat de regering rekenschap aflegt. Aan het volk. En voor het volk.
The post HET PAARSE DRAAIBOEK ..