Help, de president is weg – en ik hoor mezelf denken!

door

Ik dacht serieus dat ik in een parallel universum was beland. Echt waar. Ik woon dus aan de Indira Ghandiweg – ja, die weg waar het verkeer dagelijks zucht, toetert en huilt. Maar mijn verhaal? Dat gaat over de soundtrack van mijn leven… of beter gezegd: het verdwijnen daarvan.

Vijf lange jaren heb ik dagelijks meerdere keren het gezelschap gehad van loeiende sirenes. Niet één keer per dag, hoor. Nee nee. Meerdere keren. Auto’s, motoren, misschien zelfs een onzichtbare helikopter – allemaal onderdeel van de presidentiële colonne van meneer Santokhi. En hij woont in Lelystad… pardon, Lelydorp.

Elke keer als die stoet voorbijkwam, wist ik: ah, daar is hij weer, de man met haast. Alsof hij dagelijks op jacht ging naar een nationale crisissituatie in Albina.

Maar nu? Nu is het stil. Akelig stil. In het begin dacht ik dat er iets mis was. De eerste ochtend zonder sirenes sprong ik recht uit bed. “Is de batterij van mijn gehoor kapot?” Nee hoor. De president is gewoon verhuisd. Letterlijk én figuurlijk.

En weet je wat? Stilte… stilte is eigenlijk best lekker. Het lijkt alsof ook mijn leven wat rustiger is geworden. Al mis ik soms wel een beetje die gratis surround-sound drama. Maar ach, rust is ook een luxe.