Heilige auto’s

door

ROZENGEUR / Gerold Rozenblad

Ik ben zondag in allerijl naar een aantal spuitinrichtingen gereden in de hoop één open te treffen. Geen resultaat. Niemand die op de zondag extra werk verricht. Althans in die sector. En dat terwijl ik met mijn handen in het haar zit. Nee, geen aanrijding. En ook niet dat mijn auto zodanig is doorgeroest dat hij uit elkaar dreigt te vallen. Het ziet er naar mijn mening nog vrij goed uit. En toch maak ik mij zorgen. Zodanig dat ik vandaag maar een spuitbus koop om zelf het spuitwerk te verrichten. Met enig inventief handelen moet ik erin kunnen slagen om duidelijk zichtbaar ‘privé’ op dat voertuig te kunnen spuiten.

Ja, ik wil duidelijk maken dat het gaat om een privévoertuig en voorkomen dat steeds wanneer ik een politieauto achter me zie rijden, te vrezen dat ik word doorgelicht over mijn eigenaarschap. Tante Jenny heeft me bang gemaakt. Er is een ware klopjacht op auto’s geopend, blijkt. Bij Chan zijn er 27 binnengehaald. Op verschillende departementen zijn ministers zelfs op achtererven van werknemers bezig na te gaan of er niet een vierwieler ligt.

“Bij het tellen hoop ik ooit ook het aantal heilige huisjes te kunnen vernemen en als deze ook zijn stukgeslagen. Ook binnen de eigen partij”

Sommige van de voertuigen lijken in rook te zijn opgegaan. Wat niet kan worden gevonden, zal volgens Tante Jenny worden doorgegeven aan de politie. Die zal ze dan maar moeten zoeken. Ik wil voorkomen dat ik ergens langs de weg sta, omringd door politie en vrienden en of bekenden langsrijden en zich afvragen sortu tackle e teki Rozie. Dat alleen omdat mijn auto qua merk, kleur en model overeenkomt met een gezocht exemplaar.

Gelukkig zit ik niet in grondverzet en dat soort werken, anders was ik dubbel bezorgd. Immers, ook zwaar materieel wordt gezocht. Bij LVV kwamen twee graafmachines plots boven water, maar bij OW schijnt de zoektocht naar ook twee van die machines nog voort te duren. Het is te hopen dat we ooit de eindstand te horen krijgen, maar vooral welke niet gerechtigd onder mensen waren, want ik kan me zo voorstellen dat er mensen zijn die daadwerkelijk aanspraak maken op een dienstvoertuig.

Dat er mensen zijn die ernstige problemen maken om de voertuigen in te leveren kan ik mij levendig voorstellen. En dat Tante Jenny met haar handelen in feite de knuppel in een vrij gevoelig hoenderhok heeft gegooid. Ik weet van een autogevecht tussen een minister en een werknemer, waarbij de minister in feite aan het kortste eind trok. Iemand bleek meerdere voertuigen onder zijn beheer te hebben. De persoon in kwestie was iemand die ‘dingen’ deed voor de partij waar hij toe behoorde en stond de auto’s simpelweg niet af.

De oplossing werd gevonden in het overplaatsen van de persoon naar een ministerie waar zijn partij de scepter zwaaide. Met de auto’s, natuurlijk. Het blijkt een intussen diep gewortelde beloningscultuur geworden van partijen aan mensen die zij als ‘belangrijk’ ervaren. Niet voor het ministerie, maar voor de partij.

Bij het tellen hoop ik ooit ook het aantal heilige huisjes te kunnen vernemen en als deze ook zijn stukgeslagen. Ook binnen de eigen partij. Ondertussen ga ik in de omgeving kijken of er plots mensen met de bus naar het werk gaan.

roziegeur@gmail.com