Hard werken

door

KEVINS KIJK / Kevin Headley

Het begon met meehelpen bij het rapen van eieren. Daarna kwam ook het schoonmaken van de stallen van de koeien erbij, het voeren van het vee en het melken van de koeien. Ook op zon- en feestdagen. Plotseling had ik een vakantiebaan bij de kippenslachterij van mijn oom. Vroeg in de ochtend opstaan, nog vóór zonsopkomst.

Samen met hem en een andere medewerker slachtten we elke ochtend minstens honderdvijftig kippen, de hele week door. Deze leverden we vervolgens aan bedrijven in de stad. In de middag gingen we nieuwe kippen halen en daarna gingen we vroeg naar bed om de routine te herhalen. Het was heel interessant. Los van de discipline en de noodzaak tot een goede planning, vergde het ook veel toewijding.

“Een groot deel overleed, maar degenen die bleven, zetten door en werden een belangrijk onderdeel van de Surinaamse samenleving”

Hard werken op een boerderij heb ik in mijn jonge jaren mogen ervaren, op een boerderij in Lelydorp van een oom van mij. Van buitenaf lijkt het mooi om een boerderij draaiende te houden, maar in de praktijk is het allesbehalve gemakkelijk; het is echt hard werken.

In gesprek met familie Van Brussel, afstammelingen van boeren, over het leven op een boerderij, kwamen deze herinneringen weer naar boven. Maar ook de manieren waarop men ontspant: in het weekend met het gezin het bos in trekken, hengelen en genieten van de natuur in Suriname, ook dat heb ik mogen meemaken.

Woensdagavond hield de grande dame van de Surinaamse (historische) literatuur, Cynthia McLeod, een presentatie in het Nationaal Archief Suriname over de migratie van de Boeroes naar Suriname. In een goed gevulde – lees: overvolle – zaal vertelde zij hoe de Boeroes naar Suriname kwamen en gaf ze context bij de verschillende ontwikkelingen die zij hebben doorgemaakt.

Het was bijzonder interessant om te leren hoe de rode draad in hun geschiedenis hun inzet en doorzettingsvermogen was. Ze kwamen naar Suriname op zoek naar een beter bestaan. Een groot deel overleed, maar degenen die bleven, zetten door en werden een belangrijk onderdeel van de Surinaamse samenleving.

Ze hebben en leveren nog steeds melk en gewassen. Ik weet, ik heb mogen smullen van een overheerlijk watermeloen van de familie Van Brussel. Wanneer we vrijdag hun migratie herdenken, staan we ook stil bij hun veerkracht. Ze gaven niet op, maar vochten om te overleven.

graaf Ton Groot Haar gaf tijdens dezelfde activiteit een toelichting op zijn boek ‘De Grote Boom’, waarin hij zowel de nakomelingen van de Boeroes als belangrijke locaties waar zij waren en nog steeds wonen heeft vastgelegd. Het boek wordt vrijdag gepresenteerd in Saramacca tijdens de herdenking van 180 jaar Boeroes in Suriname.

De tentoonstelling, onderdeel van zijn boekpresentatie, werd ook feestelijk geopend in het Nationaal Archief Suriname. Daar is zichtbaar hoe de nakomelingen allemaal zijn vermengd met andere bevolkingsgroepen. “De Boeroes zijn echte Srananman“, zoals de voorzitter van stichting Sranan Boeroes, Erick Rijsdijk, het mooi verwoordde tijdens de bijeenkomst.

Op zulke activiteiten besef ik weer hoe weinig we weten over elkaars cultuur. Door zulke presentaties, activiteiten, maar ook mediaproducties die tijdens deze hoogtijdagen worden gepresenteerd, krijgen we, los van de context van toen, ook inzichten in hoe bepaalde zaken doorwerken tot in het heden. Hun migratiegeschiedenis is niet alleen onderdeel van onze nationale geschiedenis, maar ook van míjn persoonlijke verhaal. Het heeft mijn leven verrijkt.

headleydwt@gmail.com