Gijzeling parlementair werk

door

PARLEMENTARIËRS HEBBEN AL jaren de onhebbelijke gewoonte om de presentielijst bij assembleevergaderingen niet te tekenen zolang de coalitie niet zelf voor quorum zorgt. Er schijnt een soort kunu te rusten op politici in Suriname. Vóór elke verkiezingen hebben zij er de mond vol van dat ze willen werken voor land en volk. Eenmaal gekozen verzaken zij stelselmatig hun plicht en weigeren bij tij en ontij quorum te verlenen, waardoor geplande parlementsvergaderingen niet kunnen doorgaan.

Zelfs een simpele vergadering om een nieuw lid van het college toe te laten, wordt als politiek wapen gebruikt, zonder er rekening mee te houden dat familieleden van die persoon kosten noch moeite hebben gespaard om bij deze plechtigheid aanwezig te zijn. En het zijn deze zelfde politici die nu huis aan huis gaan en proberen kiezers te overtuigen om weer op hen te stemmen. Welke garantie heeft het electoraat dat ze niet weer hetzelfde verwerpelijke gedrag zullen etaleren wanneer ze weer worden gekozen in De Nationale Assemblee? Geen enkele garantie.ADVERTISEMENT

De reactie van de parlementsvoorzitter illustreert de neerwaartse spiraal waarin de politiek zich bevindt

De frustratie bij parlementsvoorzitter Marinus Bee om – vermoedelijk als straf – ook de vergadering die door de oppositie was aangevraagd, waarbij oppositieleden de regering het vuur na aan de schenen zouden leggen, af te blazen, was duidelijk merkbaar. Nu moet de oppositie maar op de blaren van haar politiek onvolwassen en maatschappelijk onaanvaardbaar gedrag zitten. Dit gedrag, waarbij parlementaire procedures worden gegijzeld voor partijpolitiek gewin, is meer dan slechts een ‘onhebbelijke gewoonte’; het is een fundamentele aantasting van de democratische rechtstaat.

Het weigeren mee te werken aan quorum verlamt het wetgevende proces en verhindert effectieve controle op de uitvoerende macht. Dit betekent dat cruciale wetgeving blijft liggen en dat het parlement zijn controlerende taak niet naar behoren kan uitvoeren. De gevolgen hiervan zijn direct voelbaar voor de samenleving, die wacht op beslissingen en beleid om het leven van burgers te verbeteren.

Het cynisme van het huidige gedrag wordt pijnlijk duidelijk wanneer men de verkiezingscampagnes in ogenschouw neemt. De beloften van toewijding en dienstbaarheid aan het volk klinken hol en ongeloofwaardig wanneer ze worden gedaan door politici die aantoonbaar bereid zijn hun basisplichten te verzuimen uit politiek tactische overwegingen.

De vaststelling dat kiezers geen enkele garantie hebben dat dit gedrag na de verkiezingen niet terugkeert, houdt de diepe kloof van wantrouwen tussen de politiek en de bevolking in stand. Dit wantrouwen ondermijnt de legitimiteit van de democratische instituties en voedt apathie en frustratie onder het electoraat.

De reactie van de parlementsvoorzitter – hoewel misschien begrijpelijk – illustreert de neerwaartse spiraal waarin de politiek zich bevindt. Het afblazen van een vergadering waarbij de oppositie de regering ter verantwoording wilde roepen, reflecteert een klimaat van wederzijdse sabotage in plaats van constructieve politieke dialoog.

Het is een zorgwekkend teken wanneer de voorzitter van het hoogste college van staat zich genoodzaakt ziet tot dergelijke stappen, omdat het de diepte van de politieke onvolwassenheid en de minachting voor de parlementaire regels blootlegt die aan de orde van de dag zijn. Dit is een patroon dat moet worden doorbroken voor het welzijn van de burgers en de stabiliteit van Suriname.