Gestolen stad

door

GANGA / Sharda Ganga

Toen ik vijftig werd was mijn plan om op mijn owruyari met een stel dierbaren en een ijsbox met syuru, gemberbier en ‘gewoon’ bier, ergens op een stoep te gaan zitten in Paramaribo en te genieten van onze stad. Gewoon op een grote binnenstadstoep van een historisch pand. Iedereen zou een krantje brengen om op te zitten, en een eigen cup om uit te drinken, want wij ruimen onze rommel zelf op. De tori’s zouden rollen, de tranen van het lachen ook. Mijn stad en ik, we waren al veel te lang van elkaar vervreemd vond ik en nu wilde ik die oude liefde terug voelen.ADVERTISEMENT

Ontelbaar zijn de diepe discussies die ik in mijn scholieren- en studententijd heb gevoerd op die stoepen. De hartenzeergesprekken met vriendin Jane. De ‘wij gaan dit land redden’ gesprekken met mede-Adek-kers, want we waren jong, vol bravoure en idealisme. Nu zijn we oud(er) en zingen we vele toontjes lager, gepokt en gemazeld door kennis en ervaring. Ik weet niet meer precies waarom dit stoepfeest niet op de owruyari zelf is doorgegaan, maar wel dat ik het uitstelde. En zoals te verwachten: het leven deelde wat bittere pillen uit en het uitstel werd afstel.

“Terwijl de rookwolken nog moeten wegtrekken springen de politieke hyena’s erop. Het verlies van weer een stukje Paramaribo is koren op de molen van opportunisten”

Als student wandelde ik regelmatig vanaf bushalte lijn 5 of PK via de Heiligenweg, Waterkant, Onafhankelijkheidsplein naar de Cornelis Jongbawstraat waar SWI (Stichting Wetenschappelijke Informatie) ooit was gevestigd. Ik hield altijd even stil bij het Plein, en vulde mijn hoofd met dat beeld. Hoe kon je niet verliefd worden op deze stad?

Dat deze wandelingen lang vóór 1999 plaatsvonden is duidelijk- het was voordat de puist van de Congreshal verrees. Ik ben één van de mensen die het gebouw oerlelijk en niet passend vindt. Niet alleen de lelijkheid stoort me; het haastwerk is er van af te lezen, zowel van binnen als van buiten. Maar zelfs die puist kon de pret niet drukken tot het Plein kaal werd, en er overal dranghekken verschenen. Mijn stad wordt steeds minder mijn stad.

Het doet mij daarom fysiek pijn, elke keer als er weer een stukje van de echte oude stad verdwijnt. Alsof iemand me een stomp in mijn maag geeft. De brand van donderdag in de Henck Arronstraat bezorgde me tranen in de ogen. Terwijl ik mij probeerde te concentreren op mijn werk, stond ik steeds online te kijken, te hopen dat het zou meevallen. Dat het beperkt zou blijven tot één gebouw. Maar helaas, ook nu is de pracht van de stad haar zwakte gebleken. Hout is mooi, maar kwetsbaar.

Terwijl de rookwolken nog moeten wegtrekken springen de politieke hyena’s erop. Het verlies van weer een stukje Paramaribo is koren op de molen van opportunisten. Tussen vandaag en 25 mei zal onze binnenstad te pas en te onpas er ‘met de haren’ bij worden gesleept. Het gebrek aan goed materiaal van de brandweer zal in verschillende schoenen worden geschoven. Er zal veel beloofd worden, alleen maar om meteen weer vergeten te worden. Tot de volgende brand. Tot de volgende keer als we de brandweerlieden zien vechten tegen de vlammen, en we ze heroes noemen, maar weigeren ze de wapens te geven om dat gevecht goed aan te gaan.

Mijn stad is straks mijn stad niet meer. Twee generaties na mij zullen mensen waarschijnlijk alleen nog in de geschiedenisboeken leren over die prachtige houten binnenstad van Paramaribo. Ze zullen naar de ’s kijken en zich afvragen: wie heeft ons dat afgepakt? Wie hechtte zo weinig waarde aan onze geschiedenis, aan ons erfgoed? Wie heeft onze stad gestolen? Laten we die vraag nu al stellen, nog vóór 25 mei.

gangadwt@gmail.com