Gered

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

Zoals elke ochtend bekeek ik ook afgelopen zondag mijn ‘feed’ op sociale media. Dan weet ik weer wat er speelt op de wereld. Genietend van een lekker bakje koffie scroll ik dan door het nieuws. Het was weer diep zuchten over wat wij Surinamers de online wereld insturen. We zetten onszelf soms echt te kijk. Vooral met ons etnische gekibbel.

We zijn zowat een open boek voor de rest van de wereld. Onze hele inbere smijten we op het internet. Wellicht is dat de reden dat niemand protesteert tegen de komst van meer dan zeshonderd camera’s in de stad. We kunnen niet klagen over het schenden van onze privacy. Dat doen we zelf al, bij elkaar.

“Geen enkel individu gaat Suriname redden. Geen enkele politieke partij zal dat alleen kunnen. Suriname kan alleen worden gered door alle Surinamers”

Het mooiste bericht was om te lezen dat ons land was gered. Waarvan weet ik niet hoor. Maar er stond iemand te schreeuwen op een podium. Loze woorden. Zijn ‘Very Soon, veeeery sooooon’ was best angstaanjagend. Het klonk meer als een dreigement dan als die belofte van “750 US dollar voor iedereen!” Dat wil niet zeggen dat het echt een loze belofte is natuurlijk.

We zijn gered. Dus ook van loze beloftes van politici zou ik denken. Wel een geruststelling om te weten dat je bent gered. Ook al weet je niet echt waarvan.

Misschien zijn we gered van struikelen over de stoep daar bij de Hakrinbank in de stad? Die oplevering van dat stukje trottoir is met zoveel bombarie gebracht. Als ware het een wereldprestatie.

We geven onszelf nog net geen applaus voor ademhalen. Stel je voor dat je je moeder belt: “Mama, ik heb vandaag geademd!” Zou ze trots zijn? Of aangeven dat je niet zo idioot moet doen?

Zo zouden we ook moeten kijken naar elk openbaar werkje dat met veel pranpran wordt gepresenteerd. Net als een baliemedewerker die trots zegt mensen te hebben geholpen aan een balie.

Watercrisis

We zijn blijkbaar niet gered van dat populistische gebrabbel. We zijn jammer genoeg ook niet gered van een op handen zijnde watercrisis. En een energiecrisis, heb ik gelezen. Ook daar geen redding. Opvallend dat we, net als andere landen en presidenten, ineens gaan praten over crises.

De agenda van de andere landen is dat het ertoe moet leiden dat er naar olie en gas kan worden geboord. In inheemse gebieden. Zouden wij ook dat narratief gaan volgen om de verdere vernietiging van onze natuur te rechtvaardigen?

Tromp

Met Dik Tromp als president van de Verenigde Staten is de natuur weer in gevaar. Zijn support van de rijkste mannen ter wereld, die wit zijn, is tekenend. Het wil zeggen dat de democratie van dat land nu in handen is van miljardairs. Dat moet ons niet verbazen eigenlijk.

Bij ons is het al een tijdje zo dat de big boys achter de schermen van alles bepalen. Alleen weten wij niet of ze nou drugsbaronnen, koningen of rijke erfgenamen uit ons koloniale verleden zijn.

Pikin Saron

Weet je wie ook niet zijn gered? De inheemsen en het onrecht dat hen al eeuwen wordt aangedaan. Absurd dat de heren in de Pikin Saron-casus acht jaar hebben gekregen. De ondernemers, die hebben geprofiteerd van de inheemsen, zijn nu zeker uit de kosten? Hun vrachtwagens zijn vergoed? Omdat die mannen nu in de cel zitten?

Zullen die ondernemers gemaakte afspraken met de lokale gemeenschappen nu wel nakomen? Zij zijn gered van verdere derving van hun inkomsten. Mooi hoe ons systeem niet werkt voor alle Surinamers. Met zo een absurd hoge straf zou je denken dat de inheemsen nu wel koest zullen blijven. Als je niet zo snugger bent, hoor.

Het is irritant en vervelend om steeds die ‘Suriname is gered’-klucht te moeten horen. Vooral hoe sommigen dat toeschrijven aan hun etniciteit. Weet je, als je kapitalistische graadmeters hebt, kun je stellen dat je dit land hebt gered.

Heb je de graadmeters die er echt toe doen, zoals het welzijn van de zwaksten in je samenleving, zie je een heel ander beeld. Dan is er niets gered, maar alleen maar verder de tunnel in geduwd. Weg van het licht.

We moeten echt veranderen wat we beschouwen als succes of herstel. Het welzijn van de sterksten is simpelweg niet de juiste graadmeter.

Wat we ook moeten veranderen is dat geleuter, uit welke mond dan ook, dat Suriname is gered. In vijf jaar tijd. Geen enkel individu gaat Suriname redden. Geen enkele politieke partij zal dat alleen kunnen. Suriname kan alleen worden gered door alle Surinamers. Als een collectief dus. Suriname moet vooral worden gered van Surinaamse hebzucht, Surinaamse corruptie, Surinaamse …