Gefaald

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

Al een tijdje merk ik, bij elk bezoek aan het centrum van onze hoofdstad, dat er steeds meer daklozen bijkomen. Het was te verwachten na de sluiting van het Bureau Dak- en Thuislozen. Waarom dat ooit is gedaan zonder een alternatief op te richten, is mij een raadsel. Nu is er een probleem. Tenminste, het probleem is nu goed zichtbaar. Daar ben ik blij om. ADVERTISEMENT

Het is goed dat wij worden geconfronteerd met ons eigen falen. We doen erg hard ons best om het probleem van ons af te schuiven. Vaak zeggen mensen dat het allemaal ‘djonkies’ zijn. Of dat ze lui zijn. En niet willen werken. Dat zijn allemaal geen feiten. Het zijn vooroordelen die in het leven zijn geroepen door mensen zodat ze zich met een goed gevoel hiervoor kunnen afsluiten. Maar de waarheid is anders.

“Al die bedrijven die zogenaamd iets goeds doen door elke dag maaltijden te verdelen. Daarmee heb je je eigen zonden afgekocht, maar niet de mensen geholpen”

Onlangs heb ik een aardig aantal mensen die op straat leven, mogen spreken. Bewust schrijf ik ‘mensen die op straat leven’. Dat is omdat velen van ons willen vergeten dat het mensen zijn. En dat ze niet allemaal uit vrije wil dit levenspad gekozen hebben.

Het meest schokkende was dat best veel van deze mensen op straat terechtkomen door familieproblemen. De eigen broer en zus die een ouderlijk huis claimen en rustig daarin slapen terwijl hun bloedverwant op straat rondzwerft. Wat ik ook heb gemerkt, is dat we soms vinden dat diensten, bedoeld voor deze groep, weggegooid geld zijn. Weet je wat zonde van het geld is? Al die bedrijven die zogenaamd iets goeds doen door elke dag maaltijden te verdelen. Daarmee heb je je eigen zonden afgekocht, maar niet de mensen geholpen.

Mijn gesprekken met de dak- en thuislozen hebben mij erg geraakt. Vooral omdat er slechts een enkeling was die zei dat hij wilde blijven waar hij was. Hij was al gewend zo te zijn en was al in de nadagen van zijn leven. Een andere was nog jong maar die vond het nog spannend. Die haalde er een kick uit. Voor de rest wilde iedereen van de straat.

Het grootste obstakel voor hen om dat doel te bereiken, is dat zij niet naar werk konden zoeken. “Wie gaat je aannemen als je al ongebaad op het eerste gesprek komt?”, vroeg eentje retorisch. Verder heb ik tranen gezien. Van meisjes die hun lichamen verkopen. Van mannen die zeiden dat ze nooit hadden gedacht dat ze op deze manier hun oude dag zouden moeten doorbrengen.

Ik wist niet wat ik hoorde toen men mij vertelde hoe rijke ondernemers, soms met de Bijbel in de hand, deze mannen ronselen om te gaan werken. Een specifiek voorbeeld ging zelfs over een grote kerk waarvan de broer van de voorganger een goudveld had. Daar moesten de heren gaan werken en hun salaris ging dan naar die kerk. Deze gaf dat salaris vervolgens terug in de vorm van dagelijkse maaltijden. Is dat niet een schoftenstreek?! Is het niet erg dat wij slavernij toepassen?

We hebben niets op zijn plaats om deze mensen te helpen een menswaardig leven te leiden. We willen ze wegstoppen. Voor mooie bezoekjes. Voor het toerisme. Voor ons geweten. Ik herhaal: we willen liever niet geconfronteerd worden met het gevoel dat het bij ons oproept. Daarom kaatsen we de bal terug. Onterecht.

Het probleem van dak- of thuisloos zijn, is niet het falen van de persoon. Zij zijn het bewijs dat wij falen als samenleving. Wanneer we dat accepteren komt er op een dag wel een echte oplossing voor deze groep. Tot die tijd is het zo dat er in deze groep onnodig mensen sterven. Omdat ze door land en volk zijn vergeten.