Geen toneelstuk, maar toekomst

door

Het is weer zover. De verkiezingen zijn achter de rug, de voorlopige resultaten druppelen binnen, en het politieke spelletje “Wie pakt wat?” is alweer begonnen. Maar laten we eerlijk zijn: Suriname is geen poppenkast, en de burgers zijn geen toeschouwers van een toneelstuk vol zelfzucht en spektakel.
Het volk is moe. Doodmoe van machtsspelletjes, etnische verdeel-en-heersstrategieën en de eeuwige postjesjacht.
We leven niet meer in 1980 of 1996. Het is 2025. Als sommige politici nog steeds bezig zijn met: “Zij hebben dit met ons gedaan, dus nu doen wij dat met hen,” dan stel ik voor dat we met z’n allen teruggaan naar de kleuterschool. Want daar hoort dat soort gedrag thuis. Politiek is geen wraakwedstrijd. Het is dienstbaarheid, leiderschap en visie.
Waar zijn de volwassen leiders gebleven? Zij die het land boven hun ego plaatsen?
Of, om het in jongerentaal te zeggen: Doe ff normaal, man!
En dan nog iets: kunnen we nu eindelijk stoppen met dat vermoeiende Hindoestaan-versus-Creool-gedoe?Wat komt hierna? Marron versus Javaan? Paramaribo versus Nickerie? Kouseband versus bitawiri?Come on. Laten we meteen korte metten maken met dit soort gedoe. Het is achterhaald én ronduit gevaarlijk.Als je in 2025 nog denkt dat kleur en afkomst belangrijker zijn dan karakter en kunde, dan ben je echt de draad kwijt.
Surinamers willen leiders die met elkaar praten. Niet leiders die elkaar uitschelden alsof ze op een familiefeestje zijn waar de rum al vóór het eten is begonnen te praten.
Daarom zeg ik:Tante Jenny, oom Chan, dit is het moment om van woorden naar daden te gaan.
Laat zien dat jullie geen partijpoppen zijn, maar een staatsvrouw en een staatsman. Als jullie écht van Suriname houden, pak elkaars hand. Zet de trots aan de kant. Heb de moed om de strijdbijl te begraven. Niet over twee weken, maar nú!
Maak duidelijke afspraken:– De partij met de meeste zetels? Die levert de president.– De nummer twee? Die mag de vicepresident leveren.– DNA-voorzitterschap? Geef het aan NPS of ABOP.En wie alleen meedoet om “iets te krijgen”? Zet die op de reservebank. Met popcorn.
Laat ze maar kijken hoe volwassen politiek eruitziet. Misschien leren ze nog wat.
Want eerlijk: we hebben geen behoefte aan een politieke variant van Love & Hip Hop: Paramaribo Edition.
We willen beleid. Stabiliteit. Groei. Een munt die zich niet gedraagt als een ex met bindingsangst.
Het volk verdient beter. Suriname verdient beter.
En dat begint bij jullie, politici.
Heb de lef, of op z’n minst de brains, om de strijdbijl te begraven.
Schud elkaar de hand. Niet voor de camera. Niet voor de likes. Maar voor het land, ons land Suriname!
Alleen dán winnen jullie ons vertrouwen terug.
Want geloof mij: een beetje zelfspot, een flinke portie samenwerking en een oprechte glimlach brengt ons verder dan duizend partijvergaderingen vol loze beloften.
Dus: Let’s shake hands – niet voor de show, maar voor Suriname.
En lukt dat nog steeds niet?
Dan stel ik voor dat jullie je verkiesbaar stellen in een toneelstuk waar drama’s wél zijn toegestaan.
Richard RostamkhanKritische en objectieve burger