Geen ruimte voor kleuterpolitiek: Suriname heeft leiders nodig zoals ‘Super’ Dew Sharman, geen Krishna Mathoera

door

Met de verkiezingen van 25 mei op komst is het moment van de waarheid aangebroken. Suriname bevindt zich op een breekpunt. De afgelopen jaren zijn getekend door fragiele economische vooruitgang, politieke turbulentie en een samenleving die het vertrouwen in haar instituties steeds meer verliest. In zo’n context zijn leiderschap, morele integriteit en inhoudelijk inzicht ononderhandelbaar. Het is dan ook hoog tijd om het kaf van het koren te scheiden.

ADVERTENTIE

Krishna Mathoera is niet geschikt om Suriname te leiden. Dew Sharman daarentegen biedt juist het type leiderschap dat het land dringend nodig heeft. Ik leg het allemaal uit in het onderstaande artikel.
Het verschil tussen bestuurlijke diepgang en theatrale zelfverheffingKrishna Mathoera presenteert zich als de morele hoeder van discipline en plicht, gewapend met een achtergrond in defensie. Maar het presidentschap is geen militaire rang, en knuffelvrouwelijkheid zonder intellectueel vernuft en strategische doortastendheid leidt tot bestuurlijke stagnatie.
Haar publieke optredens ademen vaker een sfeer van liefkozing dan intellectuele capaciteit. Mathoera is geen Giorgia Meloni, de top-premier van Italië. Ze is ook geen Angela Merkel en zeker geen Indira Gandhi. Ze wijst op haar ‘discipline’ en ‘ethiek’, maar het ontbreekt aan bewijs dat zij complexe beleidsagenda’s begrijpt, laat staan initieert of leidt. Zonder het leiderschap van Chan en de monetaire acrobatiek van de minister van Financiën en zijn adviseurs (u weet hoe ik over het gevoerde beleid denk), was Mathoera geen stap opgeschoten.
Dew Sharman daarentegen is het toonbeeld van bedachtzaamheid, degelijkheid en bestuurlijke continuïteit – vooral monetaire beleidscontinuïteit. Hij laat zich niet meeslepen door media-effectbejag of persoonlijke campagnes, maar werkt vanuit inhoud, collectief belang en een diep begrip van het parlementaire proces. Als ervaren parlementariër weet hij hoe je complexe materie toegankelijk maakt, hoe je doorvraagt, verbindt en – bovenal – wanneer je moet zwijgen om beter te luisteren. Suriname heeft iemand nodig die in vergaderingen de juiste, intelligente vragen weet te stellen. Dew Sharman lijkt dit beter te kunnen.
Een leider met kalm gezag: de kracht van Sharman, de technocraatWat Sharman typeert, is wat in het moderne leiderschap zeldzaam is geworden: morele rust, kalm gezag en empathische besluitvorming zonder egocentrisme (een ander persoon van wie ik dergelijke kwaliteiten zie, is Robert Vishnudatt van de nieuwe partij VLS, maar hij heeft een Nederlandse nationaliteit). Angelic del Castilho van DA’91 is ook topkandidaat.
Sharman is iemand die begrijpt dat macht een verantwoordelijkheid is, geen trofee. Hij heeft geleerd zich verantwoordelijk op te stellen onder Santokhi, terwijl hij zijn eigen stijl heeft weten te behouden. Dit getuigt van karakter. Dat hij soms ook onnodig domme uitlatingen doet, kan hem worden vergeven op basis van zijn karaktertrekken.
In tegenstelling tot Mathoera’s autoritaire neiging om ‘discipline’ als bestuurlijke doctrine te hanteren – een slechte kopie van de ‘skowtu’-houding en stijl van president Santokhi – vertrouwt Sharman op dialoog, opbouw en bruggen bouwen. Sharman is de meester van de dialoog.
Zo doet hij veel denken aan Jawaharlal Nehru, de fameuze premier van India na de onafhankelijkheid. In een politiek landschap dat getekend is door wantrouwen vormt hij een zeldzaam betrouwbaar kompas. Zijn optreden als vicevoorzitter van De Nationale Assemblee was nooit spectaculair – en dat is precies zijn kracht. Geen schreeuwerige oneliners, geen goedkope moraalpreken – maar een genuanceerde benadering van wetgeving, bestuur en nationale belangen.
Dew Sharman en Mario Draghi: twee technocraten met een missieIn een wereld waarin politieke leiders vaak verzanden in ideologische spektakels of mediagenieke spierballentaal, zijn er figuren die juist hun kracht halen uit technocratische kalmte, intellectuele diepgang en een strategisch kompas dat niet wordt beïnvloed door de waan van de dag. Mario Draghi – voormalig president van de Europese Centrale Bank en premier van Italië – is daar een voorbeeld van op wereldniveau. In Suriname is Dew Sharman een zeldzame parallel: een man van de inhoud, wars van populisme, die systematisch werkt aan de opbouw van vertrouwen en structuur. Hieronder een korte vergelijking.
De kracht van technocratische degelijkheidMario Draghi werd niet gekozen vanwege charisma of publieke flair. Hij werd op het hoogtepunt van de Italiaanse politieke crisis gevraagd om het land te leiden – niet omdat hij populair was, maar omdat hij inhoudelijk onbetwistbaar bekwaam was. Zijn bijnaam “Super Mario” kwam niet uit de lucht vallen: hij stabiliseerde de eurozone in 2012 met de beroemde woorden “whatever it takes”, en hij leidde Italië als premier met rationeel beleid, technocratische precisie en een sterke morele autoriteit.
Dew Sharman heeft vergelijkbare kwaliteiten op nationaal niveau. Zijn stijl is nuchter, gericht op het systeem, de processen en de inhoud – en niet op het spektakel. Hij is geen volksmenner, maar een bruggenbouwer. Hij spreekt de taal van de instellingen, niet van de straat, en dat maakt hem bijzonder geschikt om in tijden van instabiliteit rust …