Geen kaas gegeten van politiek, maar wel stemming maken?

door

INGEZONDEN

Het is verbazingwekkend hoe sommige schrijvers zich een mening aanmeten over complexe politieke processen, terwijl ze aantoonbaar weinig inzicht hebben in hoe deze werkelijk functioneren. Het onlangs verschenen opiniestuk over president Santokhi en zijn partijgenoot Mathoera is daar een schrijnend voorbeeld van. In plaats van een genuanceerde analyse van de politieke situatie, krijgen we een opzichtig emotioneel betoog vol persoonlijke frustraties, ondoordachte insinuaties en verdraaiingen.ADVERTISEMENT

De schrijver pretendeert het politieke schaakspel te doorgronden, maar slaat de plank keer op keer mis. Hij positioneert zichzelf als een soort ‘waarheidsvinder’, terwijl hij vooral verdelende retoriek inzet die eerder thuishoort in roddelrubrieken dan in serieuze politieke analyses. Hij schuift met termen als “schaakmat”, “paniekvoetbal” en “olifantspoten” alsof hij in de wandelgangen van De Olifant heeft meegelopen; zijn gebrek aan inhoudelijke onderbouwing verraadt het tegendeel.ADVERTISEMENT

“De schrijver mist “volledig de context van beslissingen en handelingen van de president

Wat werkelijk verwerpelijk is, is de poging tot karaktermoord en het creëren van een valse tweestrijd tussen president Santokhi en minister Mathoera. Beiden zijn prominente leden van dezelfde partij – de VHP – en delen dezelfde waarden en doelstellingen. Het is naïef en ronduit misleidend om te suggereren dat er sprake zou zijn van een interne machtsstrijd, enkel omdat Mathoera zich profileert. Een politieke partij waarin meerdere stemmen klinken, is eerder een toonbeeld van democratische vitaliteit dan van verdeeldheid. Alleen wie niet begrijpt hoe moderne partijen functioneren, zou dit als een bedreiging interpreteren.

Daarnaast mist de schrijver volledig de context van beslissingen en handelingen van de president. Het uitdelen van fietsen aan jongeren wordt weggezet als een wanhoopsdaad, zonder ook maar enig besef te tonen van de bredere sociaal-maatschappelijke initiatieven die gaande zijn. En ja, mensen met een verleden worden betrokken – omdat dat óók is wat leiderschap inhoudt: herstel, tweede kansen en inclusiviteit. Maar daar lijkt de schrijver geen oog voor te hebben.

De toon van het artikel verraadt bovendien een persoonlijke afkeer in plaats van een oprechte zoektocht naar waarheid. Hij baseert zijn conclusies op indrukken, vermoedens en populaire sentimenten, zonder enige moeite te doen om beleidsmatige of institutionele afwegingen te begrijpen. En daarmee verliest hij zijn geloofwaardigheid als opiniemaker. Sterker nog, hij doet een poging om het vertrouwen in leiders te ondermijnen met karikaturale beeldvorming. Dat is niet alleen onzorgvuldig, maar ook gevaarlijk.

In een tijd waarin de samenleving snakt naar verbinding, inhoud en visie, zou het getuigen van meer verantwoordelijkheidsgevoel als opinieschrijvers eerst het speelveld werkelijk proberen te begrijpen, alvorens er met modder naar te gooien. Politiek is geen theater voor persoonlijke frustratie, maar een serieuze aangelegenheid waarin mensen dagelijks moeilijke keuzes maken in het belang van het collectief.

Kortom: wie politieke satire en scherp commentaar wil leveren, moet eerst de spelregels begrijpen. Anders ben je geen schaakcommentator, maar slechts een toeschouwer die roept van achter het glas – zonder ook maar één zet door te hebben.

Milton Kensmil

De redactie van de Ware Tijd stelt lezers in de gelegenheid stukken in te zenden ter publicatie. In principe worden alle ingezonden artikelen opgenomen, tenzij de inhoud schadelijk, kwetsend of beledigend is voor derden. Stukken die worden geplaatst komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de mening van de Ware Tijd. De redactie behoudt zich het recht voor om stukken niet te plaatsen, of in te korten of te redigeren zonder dat die uit hun context worden gehaald.