Gaat Nurmohamed de Van ’t Hogerhuysstraat nog aanpakken of blijft hij het volk straffen?

door

INGEZONDEN

Het is al jarenlang een doorn in het oog van duizenden weggebruikers: de Van ’t Hogerhuysstraat. Een belangrijke verbindingsweg in Paramaribo die eruitziet alsof er net een bombardement heeft plaatsgevonden. Kuilen zo diep dat men zich afvraagt of we hier nog in een hoofdstad wonen of in een vergeten district.

De situatie is al jarenlang schrijnend en wie er dagelijks rijdt, weet dat dit geen nieuw probleem is. Vóór de verkiezingen was het al onhoudbaar. Maar terwijl zandwegen op boiti wél werden voorzien van een dun laagje asfalt, puur om stemmen te winnen, blijft de Van ’t Hogerhuysstraat een ramp.

“Als minister Nurmohamed zich werkelijk verantwoordelijk voelt, dan repareert hij deze straat morgen nog”

Waarom? Is dit een ‘NDP-straat’ die daarom wordt genegeerd? Of is het pure minachting van minister Riad Nurmohamed voor burgers die al lang klaar zijn met loze beloftes?

Dubieuze gunningen en rechtszaken

Het is bekend dat minister Riad Nurmohamed regelmatig het nieuws haalt. Niet vanwege indrukwekkende realisaties, maar door controversiële uitspraken, vertraagde projecten en schimmige onderhandse gunningen. Hij beweert telkens weer dat hij “zijn werk naar eer en geweten” doet.

Er zijn aannemers die de minister voor het gerecht hebben gesleept. Waarom? Omdat aanbestedingen zonder transparantie verlopen, omdat projecten maanden stil liggen en omdat onderhandse deals eerder regel dan uitzondering zijn geworden. De man mag dan cum laude zijn afgestudeerd en een titel van doctor voeren, maar zijn publieke communicatie en beleid maken hem eerder een cartoon dan een capabele bestuurder.

Enkele recente schandalen:

De ITLCS-wegprojecten (waaronder de Van ’t Hogerhuysstraat) moesten worden heraanbesteed vanwege integriteitsproblemen.

Aangifte wegens corruptie bij woningbouwprojecten met miljoenenverlies.

Een verloren rechtszaak tegen Starnieuws, die zijn beleid kritisch onder de loep nam.

Intussen lijdt het volk. Weggebruikers zien dagelijks hun auto’s kapotgaan. Velgen breken, schokdempers geven het op, bumpers slepen over de grond. Er zijn berichten dat politie-rekruten worden ingezet om het verkeer te waarschuwen voor kuilen. Je zou er bijna om lachen, als het niet zo tragisch was.

Moet het volk blijven lijden onder dit beleid? Moeten we elke dag schade lijden, tijd verliezen en frustratie slikken terwijl een minister vol arrogantie roept dat “hij het goed bedoelt”?

Wat zegt het eigenlijk dat minister Riad Nurmohamed zich bij de verkiezingen níét verkiesbaar heeft gesteld? Dat zegt alles. Want wie overtuigd is van zijn daden, wie écht denkt dat hij het goed heeft gedaan, stapt met opgeheven hoofd het politieke strijdtoneel weer op.

Maar Nurmohamed? Die duikt weg, omdat hij weet hoe beschamend zijn beleid is geweest. Hij weet dat het volk hem niet meer serieus neemt. Dat zijn “eer en geweten”-praatjes niet langer werken. Hij kiest eieren voor zijn geld  of liever gezegd: hij vlucht voor verantwoordelijkheid, nadat hij Suriname letterlijk in de kuil heeft achtergelaten. Een slap aftreden van een man zonder ruggengraat.

Genoeg is genoeg. De Van ’t Hogerhuysstraat is een zaak voor de rechter geworden. Burgers zouden massaal een rechtszaak moeten aanspannen tegen de staat en tegen Nurmohamed, wegens structurele nalatigheid en economische schade. Dit is geen politieke aanval, dit is een burgerlijke noodkreet.

Als minister Nurmohamed zich werkelijk verantwoordelijk voelt, dan repareert hij deze straat morgen nog. Niet met een dun laagje asfalt dat binnen twee weken wegspoelt, maar met een degelijke oplossing. Wij willen geen beloftes . Wij willen geen excuses. Wij willen een weg.

Richard Rostamkhan

De redactie van de Ware Tijd stelt lezers in de gelegenheid stukken in te zenden ter publicatie. In principe worden alle ingezonden artikelen opgenomen, tenzij de inhoud schadelijk, kwetsend of beledigend is voor derden. Stukken die worden geplaatst komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de mening van de Ware Tijd. De redactie behoudt zich het recht voor om stukken niet te plaatsen, of in te korten of te redigeren zonder dat die uit hun context worden gehaald.