Fates Aligned: Een kleurrijke caleidoscoop van dromen, drama en de dans van het leven

Tekst Shanavon Arsomedjo

De zaal is gevuld met verwachtingsvolle gezichten. Hier en daar een fluistering, een tikje op de schouder, een arm om een vriend of vriendin. Vrijdagavond was de première van ‘Fates Aligned’, het theaterstuk van de volwassenen groep van On Stage Performing Arts, tevens het slotstuk van het tien jaar Ospa Theaterfestival. Als er iets is wat het publiek inmiddels weet van zowel deze theaterschool als het festival, is dat een voorstelling zelden voorspelbaar is, maar wel altijd voelbaar.

De avond begint met een nostalgisch filmpje. Op het scherm flitsen fragmenten voorbij van voorstellingen uit het afgelopen decennium: een soort mini-revue van alles wat de Ospa volwassenen groep de afgelopen jaren op de planken bracht. Van intense solo’s tot uitbundige ensemblescènes; een krachtige herinnering aan hoe ver men gekomen is. Een zachte ‘ooh’ of lach stijgt af en toe op uit het publiek, hier en daar wordt een naam gefluisterd.

“Het publiek lacht hardop bij de scène met de ‘big spender’ vriendin die zonder blikken of blozen de rekening van haar partner leeg trekt”

Mozaïek van personages

En dan begint ‘Fates Aligned’. Het is in eerste instantie pikdonker. De eerste toon wordt gespeeld, de eerste stem wordt gehoord. En wat volgt is een wervelwind van verhalen, dromen, teleurstellingen, liefde en spirituele ontwaking.

Geen rechte lijn of simpele plot, maar eerder een levendig mozaïek van personages die elk hun eigen pad bewandelen. Soms met elkaar vervlochten, soms totaal verdwaald. We ontmoeten een jonge vrouw met sterren in haar ogen en acteerdromen in haar hart. Een man die de jackpot hoopt te winnen, niet voor rijkdom op zich, maar voor vrijheid. Een jongedame in de bloei van haar leven die hoopt op een goede man, om een mooi leven mee te starten. Elk personage draagt een droom met zich mee – soms luid uitgesproken, soms als fluistering.

Het publiek lacht hardop bij de scène met de ‘big spender’ vriendin die zonder blikken of blozen de rekening van haar partner leeg trekt en bij het model van een bekende modelijn die met flair flauwvalt bij het horen van slecht nieuws: de modeshow gaat niet door, want de kledingstukken zijn nergens te vinden. Maar even later is er een stilte die door merg en been gaat, wanneer een ander personage smeekt bij zijn baas om zijn baan te mogen behouden: “Geef me één kans. Alsjeblieft, ik zal me bewijzen!”

Uitersten

De kracht van ‘Fates Aligned’ zit in de rauwe afwisseling. Je zweeft van scènes over pesterijen op de werkvloer naar momenten van pure verleiding. Van mensen die glashard liegen om andermans leven te verpesten, tot de intensiteit van spirituele ontwaking. Het leven wordt niet voorgeschoteld als zwart-wit, maar als een mengeling van hoop en wanhoop, licht en donker, karma en chaos.

Een verhaallijn die het publiek duidelijk raakte, was die van een jongen en een meisje die, ondanks alle ruis van de wereld, elkaar vinden en trouwen. Een herinnering dat echte liefde nog steeds bestaansrecht heeft in een wereld vol verwarring. Maar zelfs daar sluimert twijfel: jaloezie, roddels, onzekerheid.

‘Fates Aligned’ laat zien dat zelfs de mooiste dromen nooit zonder strijd komen. Bijzonder is ook hoe het theaterstuk momenten van zelfreflectie uitlokt. Een personage vraagt op indringende toon: “Waarom zijn mensen zo negatief?” Een ander voegt eraan toe: “Sometimes people will not understand your visions and dreams.” Het is alsof het publiek even recht wordt aangekeken – uitgedaagd om zijn eigen ‘alignment’ te overdenken.

“‘Fates Aligned’ is niet alleen een voorstelling. Het is een viering van de worsteling en de schoonheid van het mens-zijn. Een ode aan dromen – groot, klein, vervlogen of vervuld”

Ommekeer

En dan, tegen het einde, de ommekeer. De chaos begint te vervagen. Waar eerst alles leek te wankelen, beginnen de puzzelstukken langzaam in elkaar te vallen. Niet voor iedereen, want het leven is geen Hollywoodfilm, maar voor sommigen. En dat is genoeg. De boodschap is duidelijk: wan ogri tyar wan bun. Slechte dingen brengen ook iets goeds met zich mee.

Wie gelooft, wie volhoudt, wie durft te blijven dromen – voor diegene kunnen de fates zich inderdaad uitlijnen. Het slotapplaus is dan ook oorverdovend. Niet alleen voor de acteurs, die hun ziel en zaligheid in elke scène legden, maar ook voor schrijver en regisseur, tevens directeur van Ospa, Joëlle Martodrono. Tien jaar van verhalen die verteld móesten worden. Van stemmen die gehoord wilden worden. En van publiek dat keer op keer meeging op de reis.

‘Fates Aligned’ is niet alleen een voorstelling. Het is een viering van de worsteling en de schoonheid van het mens-zijn. Een ode aan dromen — groot, klein, vervlogen of vervuld. En bovenal: een liefdevolle …

...