FAREWELL FERNALD

door

De kroonprins van het venetianisme, zegt de NPS vaarwel. Toen Venetiaan in 2012 het voorzitterschap achter zich liet, had hij de politieke invloed om een opvolger aan te wijzen. De hogepriester liet dat echter ‘aan de structuren over’, zoals dat in onze partijpolitiek zo mooi genoemd wordt. De sterke voorkeur voor Fernald als opvolger, bewaakte hij als een goed geheim. De voormalige minister van Defensie was qua gezinsleven, leiderschapsstijl en teamgeest, een man naar het hart van de oud-president. Zijn rivaal Rusland, tevens voormalig minister in een Venetiaan-kabinet, was flamboyant, uitgesproken, beweeglijk, zichtbaar en opmerkelijk vermogend. Met en namens Rusland, waren Grun Dyari miljonairs in beweging op allerlei manieren om de structuren te overtuigen van een toekomst onder Rusland, terwijl Fernald voornemens was, zich keurig aan de spelregels te houden. Rond de tijd dat de stille voorkeur van Venetiaan bekend was, was het te laat om iets te veranderen aan de uitslag en Rusland werd in een zwaar, maar klungelig bevochten bestuursverkiezingsstrijd, de partijleider.
Het consolideren van macht kostte Rusland jaren. Hij startte met een ongemakkelijke machtsverdeling in een gemengd bestuur met de oude garde, en de partij wist nooit het grootste aantal zetels te behalen, zoals iedere voorzitter vóór hem, wél was gelukt, maar legde de focus op stukje bij beetje het Hoofdbestuur, het Congres en de structuren meer en meer naar zijn hand te zetten. Fernald was vaak de hoop van traditionele NPS’ers, maar stelde zich uiteindelijk geen kandidaat meer.
De samenwerking met de NDP is een brug te ver voor Venetiaan, voor Wim Bakker en impliciet, voor Fernald. Er zijn drie partijen die er politiek belang bij hebben een ander beeld schetsen: de NPS zelf, de NDP en de VHP.
Het andere beeld dat men schept, is dat Fernald de partij verlaat, vanwege teleurstelling in persoonlijke ambities. Hij zou na de publicatie van zijn boek over het onderwijs in Suriname en zijn bijdrage aan de werkgroep Onderwijs Japin, met die portefeuille, het ministerschap van Onderwijs hebben geambieerd en wel zodanig, dat hij de partij de rug toekeert in afgunst en afkeer.
Voor de Rusland-loyalisten binnen de NPS, ondermijnt dit de levensvatbaarheid van Fernald als een rivaal voor de voorzitter en inmiddels vicepresident van de Republiek Suriname. Een duidelijke winnaar en een duidelijke verliezer van de Rusland tegen Venetiaan dan wel Fernald-fracties binnen de partij, zijn bovendien handig bij een latere revisie van de voorgeschiedenis.
Dit is een grove miscalculatie. Het grote gevaar voor de interne invloed van Rusland is niet het venetianisme met wortels in wetenschap, onderwijs, afrocentrisme en het christendom. Het gevaar op de loer is het atompaiïsme, met populisme, materialisme en jeugdigheid als bestanddelen.
De NDP profiteert van een verhaal van Fernald als egotripper. Het ruimde de weg voor een NPS die beter wendbaar en kneedbaar is, een minder geweten en minder wetenschappelijke substantie biedt, als weerstand tegen het boutisme. De realiteit van alledag maakt de volledige resterende achterban tot een makkelijker doelwit voor rekruut. Immers, er is weinig verschil tussen een NPS zonder Venetiaan en een NDP zonder Bouterse.
De VHP profiteert om de simpele reden, dat Fernald te jong en formidabel is voor een politiek pensioen. Hij wordt een invloedrijk oppositieleider en de parlementaire oppositie kent vooralsnog maar één loket: de VHP. Natuurlijk kan hij mede voormalig NPS’ers Oemrawsingh en Valies volgen naar DA’91, de laatste haard van verzet tegen het boutisme. Maar is vijf jaar buitenparlementair verzet op zijn leeftijd wat in het hart ligt van een beleidsman, een bewindsman, een structuurdenker? Een VHP die een ontevreden NPS-kopstuk kan binnenhalen tegen een dalende prijs, is de lachende derde. En niets deprimeert de prijs van leiderschap zo hard als het gerucht dat men wegloopt, omdat men overgeslagen is. Santokhi en Raghoebarsing zouden een oud-collegaminister kunnen binnenhalen voor nagenoeg niets en een pro-Venetiaan-verhaal in eigen gelederen kunnen verkondigen. Zeker nu Rusland-kenners zeggen, dat het stilzwijgende edict van de voorzitter is, dat als Venetiaan het nodig vindt om de partijlijn publiekelijk afvallig te zijn, zijn nageslacht niets van de NPS meer hoeft te verwachten.
En hoewel de drie grote partijen allemaal belang hebben bij een “Fernald wilde MinNOWC net iets te graag” verhaal, is het allemaal om verschillende redenen en uiteindelijk, niet waar.
Rusland heeft Fernald niet als lijstduwer op de kandidatenlijst van de NPS gekandideerd, evenmin als een van de alleszins verdienstelijke kinderen van Venetiaan. De partij heeft evenmin een diplomatieke rol, passend bij zijn statuur, bespreekbaar gemaakt. Fernald onderkent ook dat de NPS niet in staat geweest is het vertrouwen van de kiezer te herwinnen.
Wat heeft de toekomst in petto voor de kroonprins van weleer? Een stem als geweten van een NPS uit een vervlogen tijd van …