FALEND SOCIAAL BELEID

Het verlies van greep op het sociaal stelsel, is de blijvende en beschamende erfenis van de regering Santokhi. Terwijl er jarenlang door de gehele politiek gesproken is over het saneren van het ambtenarenapparaat, heeft Santokhi toegestaan dat onder zijn neus, een selectieve, corruptieve en ineffectieve imitatie van een verzorgingsstaat is ontstaan. De waarschuwingen van zowel de VES als het IMF, waren het volk niet ontgaan, dus het was ervan op de hoogte, dat de sociale uitkeringen uit hun voegen barstten, terwijl de armoede toenam of ongewijzigd bleef. Uit macrocijfers bleek al in de laatste twee jaar van de regering, dat die zorgelijke molensteen om de nek van de Surinaamse economie, de loonlast ambtenaren, niet de hoogste kostenpost van de regering was. Dat bleken sociale uitkeringen te zijn. Ondanks alle windowdressing rondom stilstand op het gebied van de schuldenlast, het begrotingstekort en verlies van controle op de koers, wilde Santokhi en het hem gunstig gezinde bedrijfsleven, toch een beeld scheppen van economische stabiliteit. Het IMF gooide voortdurend roet in het eten door in iedere rapportage Suriname een diepe onvoldoende te geven voor het sociaal beleid en rond de eindrapportages, onverbloemd te stellen, dat qua sociaal vangnet, Suriname gefaald heeft bij de uitvoering van het programma.
De onverschrokken minister van Grondbeleid en Bosbeheer, die enkel vanwege het corruptieve karakter van de top van haar voormalige partij en het gebrek aan integere standvastigheid bij voormalig president Santokhi om een rode lijn te trekken en te handhaven tegen grondroof, ook voor de familie van zijn vicepresident en zijn eigen partijleden, het veld moest ruimen, is terug als minister en dit keer van Sociale Zaken. De nauwkeurige, met cijfers onderbouwde presentatie welke zij tijdens de begrotingsbehandeling uit de doeken deed, geeft meer inzage in de ravage die aan het sociaal stelsel is aangebracht en waarom het prijskaartje dat daaraan bungelde, niemand voor armoede heeft kunnen behoeden.
Bijna de helft van de Surinaamse bevolking staat geregistreerd als ontvanger van minstens één van de vijf vormen van sociale uitkeringen. Daarmee is sprake van meer dan vijf keer zoveel uitkeringstrekkers dan van ambtenaren. Daaraan is de belastingbetaler dan ook jaarlijks twee keer zoveel middelen kwijt als aan lonen voor ambtenaren. De zogenaamde Monikarta blijkt een ronduit discriminatoir karakter te hebben. Als de technologie het binnenland bereikte, was het daar als betaalmiddel, niet in te zetten. Desondanks zijn de kosten van het systeem aanzienlijk. De realiteit is dat de betalingen van uitkeringen in het binnenland, incidenteel plaatsvinden. Betalingen van minder dan twee keer per jaar, zijn eerder regel dan uitzondering en zelfs dat streven, wordt niet altijd behaald. Hoewel dit onderdeel van de erfenis van de regering Santokhi onderbelicht en ondergerapporteerd wordt, is het electoraal verlies er een onuitwisbaar en impliciet gevolg van.
The post FALEND SOCIAAL BELEID ..

...