Duitsland zwijgt over Gaza terwijl kinderen verhongeren, en onthult daarmee zijn donkere koloniale geheim

door

Door: Jurgen Mackert

Terwijl Palestijnse kinderen worden verbrand en verhongeren, bieden Duitse elites stille trouw aan een regime dat genocide pleegt – een verraad geworteld in hun onverwerkte geschiedenis.

Al drie maanden lang heeft Israël een totale blokkade opgelegd over Gaza, waarbij voedsel, water, medicijnen en brandstof werden ontzegd aan meer dan twee miljoen Palestijnen. Sinds eind mei heeft het land een wrede hulpverdelingsmethode ingevoerd die in feite een doodval is, gebruikt om uitgehongerde Palestijnen te vernietigen.

Zelfs nu, nu Israëls sadistische lust naar uitroeiing onvoorstelbaar leed heeft veroorzaakt, en je de geur van verbrand mensenvlees van Palestijnse kinderen kan ruiken in westerse hoofdsteden en hun kreten van pijn kunt horen terwijl ze doodhongeren, blijven Duitse elites zwijgen.

Het land waar de geur van verbrande mensen en hun doodshonger ooit stond voor een van de grootste misdaden tegen de menselijkheid, blijft nu standvastig aan de zijde staan van hen wiens gruwelijke daden diezelfde geur en hetzelfde lijden opnieuw verspreiden.

“Verwerp je de zionisten om hun massamoord op onschuldige Palestijnse kinderen?” zou men geneigd zijn deze elites te vragen.

Hun antwoord echter zou weinig anders zijn dan een variatie op hun favoriete holle refrein: “Israel heeft het recht om kinderen levend te verbranden in de tenten die het zelf voor hen heeft opgezet, en het recht om ze dood te hongeren.”

In twintig maanden van genocide is er niets veranderd voor Duitslands machtselit. Ze steunden Israel toen het genocidale regime pasgeborene liet bevriezen of stikken in incubators. Ze accepteren vrijwillig dat het Israëlische leger Palestijnse kinderen bewust en doelbewust doodt, en sluiten hun ogen als ze van honger en dorst sterven.

Dit is het huidige Duitsland: een land zonder morele kompas of geweten, getroffen door een elite wiens stilzwijgen bij Israëlische misdaden al lang obsceen is geworden.

Maar hoewel het misschien lijkt alsof Duitse elites simpelweg wachten tot de genocide eindigt in de hoop dat alles weer normaal zal worden, heeft hun faustiaanse pact met het zionistische regime hen allen al medeplichtigen gemaakt. Nadat ze hun ziel verkocht hebben aan een genocidaal bestuur, zijn ze nu stil bij zijn orgie van vernietiging.

Toch onthult dit stilzwijgen van de elites onbedoeld wat het land zo zorgvuldig heeft geprobeerd te verbergen gedurende decennia.

Onverwerkt verleden

Duitsers groeien op met de overtuiging dat hun land de meest toegewijde verdediger van de mensenrechten en het internationaal recht is.

Van jongs af aan wordt hun verteld dat Duitsland een goed land is – een modeldemocratie die na de Tweede Wereldoorlog is ontstaan, met goed opgeleide burgers die hun betreurenswaardige verleden begrijpen en alles in het werk stellen om herhaling te voorkomen.

En ze geloven het, fervent.

Maar dit eigenbeeld is een van de grootste zelfbedrieglijkheden van het land. De denazificatie was hooguit oppervlakkig. De re-educatie werd geleid door de verkeerde leraren. En wat betreft het onder ogen zien van het koloniale erfgoed van het land, stond dat nooit op de agenda.

Een paar hoge nazi’s vervolgen in Neurenberg is geen garantie voor een volledige denazificatie van de samenleving of haar instituten. Zoals bekend, was er veel meer continuïteit na het fascisme dan Duitsland bereid is toe te geven.

Nog erger is het met de verdoezeling van Duitslands eigen koloniale misstanden, inclusief genocide. De witte supremacistsche wereldvisie die anderen dehumaniseerde en Nazisme inspireerde, is nooit serieus aangepakt.

Deze waarheden zijn buiten Duitslands collectieve herinnering gehouden, uit haar officiële discours, en zelfs uit haar herdenkingsrituelen. Ze zijn onuitspreekbaar.

En toch komt wat wordt onderdrukt uiteindelijk weer boven – of blijft het achtergrondmuziek voor alles wat een volk probeert te zijn en te doen.

In de jaren ’30 ontketende de nazi’s de onderdrukte sadistische neigingen die ze uit de Duitse koloniën hadden meegebracht. Vandaag de dag komt de decennialange onderdrukking van historische waarheid en minachting voor niet-witte levens weer boven in de genocide die wordt uitgevoerd door Duitslands moordlustige vrienden.

Terwijl Israël zijn vernietigingscampagne voortzet, worden Duitse elites gedwongen in de afgrond van hun eigen corruptie te kijken – en nog steeds verdedigen, financieren en bevorderen ze het misdrijf.

Wat hier wordt onthuld is de akelige waarheid: de duurzame kracht van Duitslands wit-supremacistische koloniale mindset, nu geïncarneerd in de elites’ viering van Palestijnse dood. Als de denazificatie, de re-educatie en de democratisering echt succesvol waren geweest, zou de taal en acties van het huidige zionistische regime alarmbellen doen afgaan.

Aankondiging van een Groot Israël; bombardementen en invallen in buurlanden; het voeren van totale oorlogen om een ander volk uit te roeien; het uitroepen van een “definitieve oplossing” in Gaza; het bestempelen van mensen als “dierlijke mensen”; het laten verhongeren en dorsten van een hele bevolking – dit alles zou Duitsers …