De zaak Goerdat

door

HET GAAT GOED mis in de volksgezondheid. Dat is geen nieuws meer. Het gebrek aan geld en investeringen in menselijk kapitaal maken dat veel kapotgaat. Maar er is meer en dat gaat over de attitude van bepaalde artsen, politici en beleidsmakers die in de zorg zitten.

Recent is bekend geworden dat arts-nefroloog Keshawpersad Subhash Goerdat in 2023 ruim vijftigduizend euro heeft gevraagd bij patiënten die waren geselecteerd voor niertransplantatie. De medicus was toen de enige beschikbare nefroloog in het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP) en heeft ook toegegeven het geld te hebben ontvangen.ADVERTISEMENT

Het meest opmerkelijke is dat Ramadhin toegeeft de onthulling langer dan een jaar na dato te doen, omdat de arts veel kritiek levert op het beleid van het ministerie van Volksgezondheid

Na onderzoek is gebleken dat patiënten Goerdat hebben betaald omdat ze bang waren dat ze niet op de transplantatielijst zouden voorkomen. Dit geval heeft veel weg van afpersing, want hoe komen ze op deze gedachten als Goerdat hen dat op de één of andere manier niet had wijsgemaakt.

Het is verleidelijk om de arts Goerdat te bespreken, maar aan deze zaak is te zien dat veel meer mis is. De zaak is in het AZP met een waarschuwing beslecht en het geld is terugbetaald aan de patiënten. Dit om de niertransplantatiemissie niet in gevaar te brengen en er is ook beredeneerd dat er geen benadeling van patiënten meer was omdat het geld is terugbetaald.

Het staat buiten kijf dat deze arts ethisch verkeerd heeft gehandeld. Maar als wordt gekeken naar wat er zich daarna heeft voorgedaan en hoe deze zaak aan het rollen is gekomen dan is het schokkend. Zo bekent Amar Ramadhin, minister van Volksgezondheid die deze zaak aan het rollen bracht, dat hij deze onthulling doet om de samenleving te beschermen.

Want, zegt hij, deze arts kan door zijn eventuele toekomstige politieke carrière – Goerdat staat op plek zes op de DNA-kandidatenlijst van Abop – een functie krijgen waar hij dus meer onrechtmatige zaken kan doen. Opmerkelijk dat de arts wel blijft gehandhaafd in het ziekenhuis en het gezondheidssysteem. Zou hij daar geen ‘onrechtmatige zaken’ meer kunnen doen dan?

Daarnaast geeft de minister toe de zaak eerst met de Abop te hebben besproken. Die heeft Goerdat gehandhaafd. Is het de ‘tweede kans’-gedachte of kan het de partij niet zoveel schelen wat de reputatie is van haar kandidaten.

Maar het meest opmerkelijke is dat Ramadhin eigenlijk toegeeft de onthulling langer dan een jaar na dato te doen, omdat de arts veel kritiek levert op het beleid van het ministerie van Volksgezondheid, waar Ramadhin met de scepter zwaait, en omdat hij steeds predikt dat gezondheidszorg betaalbaar moet zijn.

Concluderend kan worden gesteld dat Ramadhin dus niet gelooft dat Goerdat heeft geleerd van zijn fouten, maar ook dat hij geen kritiek duldt op zijn beleid. Nu dus de gedachte: ‘zijn er meer artsen/functionarissen in de zorg die dit soort zaken op hun geweten hebben, maar het beleid van de minister niet bekritiseren?’ En wil de bewindsman de gemeenschap beschermen voor deze arts of past hij politieke rancune toe om een politieke tegenstander uit te schakelen?

Kan dan worden gesteld dat de minister meer geeft om een politiek klimaat met eerlijke politici, maar in de gezondheidssector is dat niet zo van belang, zolang het lijdend voorwerp in het gareel loopt? Een heel bijzondere en tegelijkertijd zorgwekkende kijk levert deze case op, in zowel de politiekvoering als de volksgezondheid.