De tovenaars van Suriname

INGEZONDEN

Het grootste wonder zou zijn als deze waarschijnlijke regering van Suriname een bloeiende staat maakt waar iedereen profiteert van de verwachte rijkdommen. Ik vrees evenwel het ergste. Wat gaat er volgens mij gebeuren, wat ik absoluut niet hoop.

Suriname stelt niets, maar dan ook helemaal niets voor in de geopolitieke strijd. De wereldmachten kijken naar Suriname om de olie, Surinaamse politiek moet alleen stabiel zijn, het maakt de Verenigde Staten, Brazilië, de Europese Unie, TotalEnergies en APA Corporation geen bal uit wie de baas is in Suriname; het grootste geld komt nooit in Suriname.

“Nergens wordt de bevolking bij betrokken; zelfs niet als het gaat om goed onderwijs, want het is belangrijk om de bevolking ‘dom’ te houden”

De oso-strijd van Surinamers onderling stelt in dit globale geweld niets voor. We worden allemaal rijk van Santokhi is daarom de domste zet ooit; gaat zo nooit gebeuren. Er zit te weinig of helemaal geen gezamenlijk politiek intellect in Suriname om geopolitiek te bedrijven, wel bij sommige commerciëlen.

Na een halfjaar: partijen krijgen ruzie over posities, toch weer friends and family en incompetentie.

Na een jaar: Brunswijk en PL worden boos en dreigen met opstappen, A20 gaat mee omdat overal NDP’ers een baan krijgen en niet omdat ze bekwaam zijn.

Na twee jaar: De oliedollars naderen en de kring rondom Simons wordt groter. De VHP, inmiddels geleid door Mathoera – Santokhi zit ondertussen aan een Black Cat of één of ander buitenlands zwembad – komt met bewijzen van corruptie en vergeet te vertellen hoe het komt dat iedereen rondom haar voormalige leider en ook de bedrijven van vrienden, schathemeltje rijk of nog rijker zijn geworden in vijf jaar tijd.

Na drie jaar: Er stromen oliedollars binnen maar een groot deel gaat op om de schulden af te lossen van vroeger van de NDP en onlangs VHP en vanaf 2025 wederom de NDP cum suis die voor 50 procent meer leningen hebben gezorgd. De rest gaat naar bedrijven van mensen die al rijk zijn, bedrijven die zogenaamd de aanbestedingen in Suriname voor droge en natte infra en andere projecten hebben gewonnen, terwijl zij 100 procent meer vroegen dan andere kleinere ondernemers en waardeloos materiaal gebruiken om nog meer winst te maken, zodat ze weer aan de slag kunnen bij de volgende aanbesteding voor dezelfde projecten. De bevolking is armer dan de armsten uit Mali.

Na vier jaar: Paramaribo loopt nog steeds onder water na een beetje regen, de garages en sleepbedrijven verdienen goed geld (die zijn inmiddels allemaal eigendom van de elite) want geen enkel voertuig redt het op de wegen die alleen maar te berijden zijn met voertuigen van zeventigduizend US dollar plus en ra ra, wie kan die betalen.

Paramaribo stinkt erger dan een bronbere-wagen die lekt. Er komt geen toerist naar Suriname tenzij ramptoerist. De wijken van de elite zijn keurig bestraat en bermen net gemaaide gazons, kastelen zoals je die alleen in films ziet, iedereen droge voeten en voor iedereen, uit de allerarmsten gerekruteerd want die kosten niets toch, een tuinman, huishoudster, nanny, een masseuse, een butler, eigen chauffeur en een stagiaire uit Nederland.

Jaar 5: de regering valt; mogelijk ook in jaar drie (maar dat verandert niets aan mijn verhaal). De VHP wint de verkiezing met 27 zetels, Mathoera wordt president en wil met niemand verder uit rancune en dan begint het hele verhaal begint opnieuw.

Wat is de moraal van dit verhaal: Nergens wordt de bevolking bij betrokken; zelfs niet als het gaat om goed onderwijs, want het is belangrijk om de bevolking “dom” te houden, zodat zij weer gaat stemmen op dezelfde partijen die de ellende hebben gebracht. Suriname is een failed state.

Maar stel dat ik ongelijk heb, stel dat Tante Jenny echt haar hersens gebruikt, want die heeft ze. Stel dat er een onafhankelijke autoriteit over de oliedollars zal gaan, stel dat tante Jenny over haar trots heenstapt en tienduizend zeer competente diaspora’s accommodeert en de rancune met betrekking tot Nederland opzij zet. Stel dat zij laat zien dat ze de enige echte moeder van Suriname is en voor haar kinderen gaat zorgen.

Stel dat er een plan binnen afzienbare tijd komt genaamd: “Suriname van arm naar rijk voor iedere Surinamer”, en het zou kunnen, dan, dan ben ik voor niks bezig geweest dit allemaal op te schrijven. Dan ben ik een negatieve doemdenker geweest, dan klopte het niet wat ik zei. Dan is het grootste wonder geschied. Ik hoop van harte dat ik ongelijk krijg en dat tante Jenny dat zal bewijzen. Helaas, de geschiedenis zegt iets anders.

Presley Bergen

De redactie van de Ware Tijd stelt lezers in de gelegenheid stukken in te zenden ter publicatie. In principe worden alle ingezonden artikelen …

...