‘De roep van Suriname’: Oproep tot herverbinden en opstaan voor de natuur

“Ik ben kwart Nederlands en voor de rest Italiaans”, vertelt de klassiek geschoolde sopraanzangeres Quirine Melssen aan de Ware Tijd. Na enkele dagen eerder het stuk ‘De roep van Suriname’ in Theater Thalia te hebben gepresenteerd, deed ze dat vrijdag in het Self Reliance Auditorium. Met het stuk deelt zij met het publiek thema’s die in haar leven een grote rol hebben gespeeld: identiteit, op zoek naar het eigene en de plek waar je echt thuis bent.

Tekst en beeld Tascha AvelooADVERTISEMENT

Maar Melssen durft zich ook kwetsbaar op te stellen; ze vertelt over trauma en legt verbanden. Een innerlijke zoektocht die haar verbindt met de natuur, haar brengt over de oceaan naar Suriname en die vlammen in haar binnenste doen ontbranden voor de Surinaamse natuur en de inheemse bevolking. Zij heeft het zelf geschreven stuk, geregisseerd door Tolin Alexander, ook gespeeld te Wit Santi en Pierre Kondre.

“Ik voel ineens de pijn van Suriname. Ik voel ook dat ik verantwoordelijkheid kan en wil nemen voor het gedane onrecht in het verleden”

Melssen wordt begeleid door een trio: Ivan Ritfeld op de piano, Klarie Albregts op de fluit en percussie en Kelsey Small op percussie. De zangeres, gekleed in een lange glimmende groene jurk waaraan kunstbladeren zijn vastgemaakt, begint haar optreden met een plengoffer uit een kalebas.

Het Self Reliance Auditorium leent zich voor de imposante sopraanstem die enkele Italiaanse liederen presenteert, die samenhangen met haar verhaal. Het is apart dat ze Italiaans spreekt en dat direct vertaalt. “Ik ben kwart Nederlands en de rest Italiaans”, legt ze uit.

Melssen stelt dat voor het Italiaanse deel het voelt als het land waar zij het meest mee is verbonden. Als kind van twee culturen was dat gepassioneerde, drukke Italiaanse deel meer zichtbaar en werd ze vaker aangemaand om ‘gewoon’ te doen. Maar eenmaal in Italië ontdekte ze zichzelf en ontluikt haar liefde voor Italiaanse klassieke muziek.

Connectie

Het verhaal gaat over haar jeugd, de ontwikkeling van haar carrière. De grootste vrees van elke zangeres, namelijk het oplopen van een zware longontsteking, valt haar ook ten deel. Hierdoor getroffen, gaat ze in 2018 op zoek naar heling, staat stil bij zichzelf en ontdekt dat zij haar connectie met de natuur kwijt is. Het dwingt haar om ook stil te staan bij de intermenselijke contacten.

Als de ellende nogmaals toeslaat met Covid-19 en ze niet kan optreden, besluit zij dat Costa Rica het land is waar ze naartoe zal gaan om die connectie tussen haar en de natuur te herstellen. Daar zingt zij vaker in de natuur. Zij stelt zichzelf open en tapt in die energie van de natuur en de dieren en probeert het geluid dat zij van binnen ervaart te produceren.

Dit zingen in de natuur wordt uiteraard als ‘raar’ ervaren, maar zij begrijpt van kennissen dat inheemsen dat normaal vinden en dat ook doen. Ze besluit om naar de inheemsen in Mexico te gaan en vertelt het aan een vriendin. En die vertelt haar dat er in Amsterdam een benefietconcert zal zijn voor inheemsen in Suriname.

Ze gaat er naartoe en ook daar hoort zij dat het normaal is ‘om je af te willen stemmen op de energie van de natuur’. “En het is die verbinding met de natuur, dieren, planten, de bomen en nog verder het universum die ik wil.”

Tijdens dat event wordt zij zich ervan bewust dat de eerste tot slaaf gemaakten in Suriname waren. Melssen staat stil bij het trauma van de inheemsen en stelt dat de excuses gemaakt door Nederland geenszins genoeg zijn. “Alleen sorry zeggen is niet genoeg. Daar hoort bewustwording bij, een handeling die laat zien dat je het daadwerkelijk hebt begrepen.”

Maar tijdens dat moment van verbinding met Suriname, ervaart ze pijn. “Ik voel ineens de pijn van Suriname. Ik voel ook dat ik verantwoordelijkheid kan en wil nemen voor het gedane onrecht in het verleden. Heel misschien kan ik iets helen dat de Nederlanders vroeger kapot hebben gemaakt. Niet vanuit schuldgevoel, maar vanuit passie, respect en liefde.”

Verantwoordelijkheid nemen

De zangeres legt verbanden van haar eigen leven met de geschiedenis van Suriname. Net zoals zij in haar jonge leven seksueel is misbruikt, zo zijn de tot slaaf gemaakten misbruikt. Er is inbreuk gepleegd op hun zijn, een vreemdeling die Suriname is binnengedrongen en die trauma heeft achtergelaten. Een stille pijn die doorsuddert en die nawerking heeft. In dit deel zingt de zangeres enkele zelf geschreven nummers in het Sranantongo.

Na haar kennismaking met Wayana-inheemsen uit Suriname besluit zij dat zij dan naar Suriname zal vertrekken. In februari 2024 kwam zij er en had het geluk om tien dagen lang met een groep Wayana op excursie te kunnen gaan. …

...