De (on)toegankelijke zorg

door

MAANDAG WAS EEN mooie dag voor het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP). Investeringen ter waarde van ruim 3,8 miljoen US dollar werden er opgeleverd. Het betreffen state of the art apparatuur om op een meer modernere manier om te gaan met de zorgvraag, die volgens de minister van Volksgezondheid Amar Ramadhin lokaal en ook regionaal groeit.

En dan blijkt door een veelbetekenende uitspraak van AZP-directeur Claudia Marica-Redan dat meer nodig is dan state of the art apparatuur.  De directeur bracht onder de aandacht van de minister en de president dat chemokuren nog steeds niet volledig worden gedekt door verzekeraars waardoor patiënten met een redelijk goede prognose niet adequaat behandeld kunnen worden vanwege financiële beperkingen. “Ik doe nogmaals een beroep op u om kankerzorg toegankelijk te houden voor elke patiënt die deze zorg nodig heeft”, liet ze zich ontvallen.

De regering zou dus alvast een Staatsbesluit kunnen slaan om de bedragen in de basiszorgwet voor nu te kunnen upgraden zodat de zorg breder toegankelijk is.

En daar ligt het prijskaartje van de focus van de leiding van het land. Terwijl de minister van Volksgezondheid bij elke persconferentie niet minder dan een half uur en soms wel 45 minuten nodig heeft om de kapitale investeringen op te noeme en recent zelfs wasmachines voor de Medische Zending opnoemde, zijn er grote groepen zieke mensen die smachtend kijken naar al dat mooi en glanzend apparatuur en er geen gebruik van kunnen maken.

Dit vanwege allerlei beperkingen die verzekeraars en de overheid als basiszorgaanbieder opwerpen bij de duurdere medische behandelingen bijvoorbeeld oncologie. In de Wet Nationale Basiszorgverzekering zijn bedragen opgenomen waar verzekerden als basis recht op hebben en terwijl de ligdagtarieven wel zijn verhoogd zijn de maximale bedragen in de wet niet verhoogd en dat al jaren niet. Als in aanmerking genomen wordt dat de inflatie sindsdien cumulatief al veel hoger dan 100 procent is geworden in da achter ons liggende periode is duidelijk dat die bedragen niets meer voorstellen.

Precies om zulke zaken te ordenen en in goede banen te leiden is een Zorgautoriteit dringend nodig. De minister blijft zeggen dat voor het veranderen van de tarieven en voor het integreren van de Zorgautoriteit een wetsaanpassing nodig is, maar met nog 74 dagen te gaan voor de verkiezingen is dat niet iets waar we op hoeven te rekenen. Bovendien staat in de Wet Nationale Basiszorgverzekering dat tariefsaanpassing bij Staatsbesluit kan worden geregeld. De regering zou dus alvast een Staatsbesluit kunnen slaan om de bedragen in de basiszorgwet voor nu te kunnen upgraden zodat de zorg breder toegankelijk is. Dat Staatsbesluiten slaan geen probleem is voor deze regering blijkt uit die van Grondconversie. Als zorg ook zo een prioriteit is zou het nu ook geen enkel probleem moeten zijn om via die weg aanpassingen te doen.

Maar terwijl de bedragen en de investeringen duizelingwekkend klinken in de oren als het lijstje steeds langer wordt, blijven transparantie en structuur in de zorg compleet uit. Maar voor Ramadhin en deze regering geldt het gezegde ‘wat baten kaars en bril als de uil niet zien en lezen wil’? Jammer voor de zieke mens.