De molenstenen om Santokhi’s nek (1)

Het zal niet meevallen om in de schoenen van president Chandrikapersad Santokhi te staan. Zijn regering is er weliswaar in geslaagd om de crisis waarin het land verkeerde, redelijkerwijs te beteugelen, maar de prijs die de samenleving daarvoor heeft moeten betalen, is torenhoog. Er hangen nog verschillende molenstenen om zijn nek die hem en zijn VHP nog meer kunnen opbreken. In een serie van zes afleveringen zet de Ware Tijd de belangrijkste op een rij.

Tekst Armand Snijders

Beeld dWT archief

In deze eerste aflevering: hoe de erfenis van de vorige regering de VHP tot vervelens toe blijft beïnvloeden en hoe Santokhi niet bij machte was dat te voorkomen, ook door de belabberde communicatie vanuit de regering. En waar vooral de NDP, die grotendeels verantwoordelijk wordt gehouden voor het veroorzaken van de crisis, garen bij lijkt te spinnen.

“Terwijl de regering hopeloos in gebreke is gebleven met de voorlichting, draaide de propagandamachine van de NDP al vrij snel na vertrek van deze partij uit het machtscentrum in 2020 op volle toeren”

Dat de vorige regering van president Desi Bouterse en de NDP het land in 2020 met een enorme puinhoop hadden opgezadeld, is bekend. De staatskas was nagenoeg leeggeplunderd, terwijl toenmalig minister Gillmore Hoefdraad van Financiën – die nog altijd voortvluchtig is – de wereld rondreisde om leningen te sluiten teneinde de Surinaamse schoorsteen rokende te houden.

Dat de NDP dat tot aan de dag van vandaag stug ontkent dat er van wanbeleid sprake was en critici die hen de harde feiten voorschotelen, consequent beticht van het doen van ‘oude aantijgingen’, zegt heel veel over die partij. Het zou voor de Surinaamse kiezers een teken moeten zijn dat de NDP absoluut niet klaar is om wederom de macht in handen te krijgen.

De enthousiaste Santokhi zei, voordat hij het presidentiële pluche beklom, de crisis binnen afzienbare tijd te zullen bezweren. Want het kersverse staatshoofd had daarvoor alles in place en een dreamteam aan ministers zou hem daarbij kunnen helpen.

Hij zei er wel eerlijk bij dat er harde noten gekraakt zouden moeten worden om de Surinaamse economie weer gezond te maken. Maar ook dat de bevolking op alle mogelijke manieren ondersteuning zou krijgen om de zwaarste klappen op te vangen. In het buitenland zouden hele volksstammen investeerders klaar staan om het land te ondersteunen, zo had Santokhi tijdens zijn verkiezingscampagne herhaaldelijk gegarandeerd.

Onbekwame lieden

Het liep allemaal heel anders: de regering kreeg de crisis maar niet opgelost, ook al omdat de buitenlandse steun en al die deskundigen niet bleken te bestaan, zijn dreamteam vooral uit onbekwame lieden bestond en het voortdurend rommelde in de coalitie. De onderhandelingen met buitenlandse schuldeisers verliepen veel moeizamer dan gedacht waardoor het veel langer duurde voor de benodigde herschikkingsovereenkomsten waren getekend. Met China is zelfs nog altijd geen definitieve handtekening gezet.

Ook met het Internationaal Monetair Fonds (IMF), waarvan Santokhi vanuit de oppositiebanken altijd riep dat hij daar niet mee wilde samenwerken, werd uiteindelijk toch een moeizame deal gesloten. De club uit Washington draaide in ruil daarvoor wel de duimschroeven flink aan, waarvoor de regering aan handen en voeten werd gebonden en het volk het uiteindelijke gelag moest betalen.

Maar bovenal had Santokhi zichzelf vreselijk overschat. Om zijn eigen falen en dat van de regering te verhullen, wees iedereen van regeringszijde naar ‘de vorige regering’ als er weer eens iets niet vlotte. Vooral de ministers Amar Ramadhin (Volksgezondheid) en Riad Nurmohammed (Openbare Werken) maakten er een irritante gewoonte van om te pas en te onpas hun voorgangers de schuld te geven als er weer eens geen geld was om een dringende uitgave te doen. Misschien hadden ze soms wel gelijk, maar vaak ook niet. Dan bleek gewoon dat geld, dat al in de begroting was opgenomen, niet door hun collega van Financiën en Planning was overgemaakt.

(lees verder onder de )

Chandrikapersad Santokhi met zijn initiële dreamteam. Al gauw rommelde het binnen de coalitie en stapten enkele ministers (gedwongen) op.

Krediet verspeeld

Door dat vele geklaag – vaak dag in, dag uit – heeft de regering veel krediet bij het volk verspeeld. Ook omdat Santokhi en zijn kabinet er vanaf het begin niet in zijn geslaagd de boodschappen kraakhelder en in begrijpelijke bewoordingen over te brengen naar de bevolking, terwijl er gigantisch is geïnvesteerd in het optuigen van de Communicatiedienst Suriname (CDS) – die het Nationaal Informatie Instituut heeft vervangen – en tal van extra voorlichtingsdiensten, die zijn ingesteld door de president, met name onder de paraplu van zijn kabinet.

Woordvoerders komen en gaan alsof zij wegwerpartikelen zijn, waardoor de burger én de media weinig houvast hebben wie ze nu moeten geloven. Santokhi heeft tal van keren aangekondigd verbeteringen op communicatiegebied te zullen doorvoeren, …

...