DE KOORDDANSENDE OLIFANT

door

Het blijft ongemakkelijk koorddansen voor onze politici als het om de integriteit van de verkiezingen en het bindend karakter van de uitslag gaat.
President Santokhi, oppermachtig en machtsdronken, bulderde vanaf het podium van De Olifant op 23 mei, dat alle andere politieke partijen hun verlies zouden moeten accepteren en niet moesten huilen over de verkiezingen. Verslagen kandidaat Santokhi leek weinig presidentieel en minimaal sportief, toen hij een week later zat te mopperen over verkiezingen, waarvan hij de eindverantwoordelijkheid droeg voor de organisatie.
Pakittow, het zelfbenoemde geweten van Surinames kiezersvolk, tetterde een eind weg tegenover de camera van Tra Fas Deh, over hoe frauduleus het er dit keer allemaal niet aan toe zou zijn gegaan, maar wil niets weten van herverkiezingen of ongeldigheid van de uitslag.
De spagaat waar oranje en paars zich in bevinden, is niet heel anders dan die van Donald Trump die verkiezingen die hij wint eerlijk vindt, verkiezingen die hij verliest oneerlijk vindt en ook als hij gewonnen heeft, vindt dat hij met veel meer stemmen gewonnen heeft, maar dat de uitslag wel geldig moet blijven.
Ergens is het verhaal bijna te volgen. Je kunt niet op voorhand je pootje in het vuur steken, als er daadwerkelijk vreemde gebeurtenissen plaatsvinden. De schoen wringt, wanneer van buiten het stemlokaal zichtbaar is wat in de open en blote hokjes ingekleurd moet worden in een massief kolossaal vak. Zeker in buurten die fel naar de ene kant leunen of fel naar de andere kant, of waar de aanwezigheid en ‘betrokkenheid’ van vertegenwoordigers van de partijen op intimidatie begint te lijken. Wij zijn geen vreemden in Jeruzalem en elk van de partijen kent haar achterban en weet hoe die er in groten getale voor kunnen komen. Men stuurt niet zijn meest verlichtende gloeilampen naar sommige van de uithoeken van de stemlokalen. Je moet dus daadwerkelijk kunnen uitspreken wanneer een verkiezing een vuilnisbakbrand is en sorry, een fiasco zoals 2025, hebben we nooit eerder meegemaakt.
Aan de andere kant is de rommel die we hebben, de rommel die we hebben. Voor een politieman met de droom van een politiestaat, heeft Santokhi bitter weinig gedaan om de gewone criminaliteit de baas te kunnen worden. Laat staan het beheersen van een apparaat dat de onlusten de baas zou kunnen worden als de achterban van één van beide partijen in de negentigduizend-stemmen-club 17 februari-koorts begint te krijgen en onze versie van het capitool begint te bestormen.
Het is dus koorddansen of flipfloppen voor De Olifant. Ongeldigheid is niet vol te houden, niet hard te maken en niet op te leggen. Aan de andere kant moet de verkiezingsorganisatie veel beter, veel onafhankelijker en veel ordelijker zijn, als wij het geloof in de democratie willen behouden en de winnaars met oprecht draagvlak en vertrouwen moeten omarmen. De president, wie hij of zij ook mag zijn tegen die tijd, moet een beter voorbeeld geven dan 23 mei Santokhi en zijn tegenwerking op 30 mei.
The post DE KOORDDANSENDE OLIFANT ..