De broek en de riem

DE SNIJD / Armand Snijders
‘Het afscheidsfeest van de Nederlandse oud-premier Mark Rutte is heel duur uitgevallen’, berichtte de Nederlandse televisiezender RTL Nieuws onlangs. In totaal kostte het 150.000 euro, terwijl een afscheidsfeest voor een minister of staatssecretaris eigenlijk maar dertigduizend euro mag kosten. ‘Dat blijkt uit rekeningen die de politieke redactie heeft opgevraagd. Andere ministeries kochten bijzondere afscheidscadeaus en Defensie gaf maar liefst achttienduizend euro uit aan een speciale livestream’.

De afscheidsparty voor veertienhonderd genodigden, onder wie politici, (oud-)collega’s, journalisten en medewerkers uit de Tweede Kamer, werd omschreven als een ‘supergaaf’ strandfeest. Het was een groot afscheid in een strandtent in Scheveningen. Er werd veel gelachen, gegeten en vooral gedronken. De kosten van de catering, band, aankleding en verkeersregelaars kwamen in totaal uit op 145.625,59 euro. Daarnaast had Mark een uitzwaaimoment op zijn eigen ministerie. De kosten van dat feestje waren een stuk minder hoog: 5.442,27 euro. Overigens, de kosten van alle recepties en feesten in het kabinet-Rutte IV kwamen op een kleine zes ton (578.097 euro).

‘Met de gebrekkige controle op alles wat onze leiders doen – en de medeplichtigheid hieraan van het uiterst slappe parlement – ziet de toekomst er heel somber uit.’

Er vallen een paar dingen aan dit bericht op waar Suriname – en vooral Surinaamse politici – heel veel van zouden kunnen leren. Allereerst dat er een limiet is gesteld aan wat je als politicus of ministerie mag uitgeven aan feestjes en dergelijke. Dat is uiteraard niet voor niets, anders maken sommige figuren daar misbruik van. Het gaat toch om gemeenschapsgeld dat uiteindelijk de belastingbetaler moet ophoesten. Overschrijd je dat bedrag, dan word je keihard op je vingers getikt en moet het teveel geclaimde worden terugbetaald. En dien je in het uiterste geval je verantwoordelijkheid te nemen en moet je je biezen pakken.
In het geval van het afscheidsfeest van Mark streek vrijwel iedereen zijn hand over het hart. Immers, hij was veertien jaar premier geweest en had een groots afscheid eigenlijk wel verdiend, vond menigeen. In Suriname zijn zulke limieten nooit vastgelegd volgens mij en als die er al zijn dan zijn ze waarschijnlijk vreselijk achterhaald, waardoor iedereen maar wat doet en onterecht geld kan verspillen zonder dat daar een haan naar kraait.
Chan bijvoorbeeld heeft heel erg vaak redenen tot feesten, waarbij er uitgebreide catering is en de drank rijkelijk vloeit. Of dat allemaal terecht is en wat het allemaal kost, blijft altijd ongewis voor de samenleving. In Nederland kunnen die rekeningen door redacties worden opgevraagd, zoals dat in een democratisch land hoort, maar in Suriname worden deze op een stapel in de kast met de vele lijken gelegd. Hooguit dat ze door een volgende regering uit die kast worden gehaald, maar het is traditie dat dit geheim wordt gehouden omdat men zichzelf ook te buiten gaat aan buitensporige feesten.
Twee weken geleden schreef ik al over Alice die in 2002 door president Ronald uit zijn kabinet werd geknikkerd omdat zij met belastinggeld smeet om haar verjaardag te kunnen vieren. Dat was ook de eerste en laatste keer dat een minister het veld moest ruimen vanwege buitensporige uitgaven. Niemand lijkt zich er in Suriname druk om te maken wie hoeveel en waar voor uitgeeft. En al helemaal onze beleidsmakers niet. Immers, die feesten er vrolijk met de belastinggelden op los. Terwijl zij dat juist met hun vorstelijke inkomen en eventuele schnabbels met gemak zelf kunnen betalen.
Waarom ik steeds weer de aandacht vraag voor het uitgaven gedrag bij de overheid, is simpel: we leven nog altijd in een land in crisis. En laat u niet voor de gek houden dat we daar uit zijn en dat we nu een (olie)rijke toekomst tegemoet gaan – zoals onder anderen Chan ons wil doen geloven – want het tegendeel is waar. Hij bedoelt waarschijnlijk dat het hem en de zijnen (dus inclusief zijn family and friends) geweldig voor de wind gaat en dat zij allang het licht in de tunnel hebben gevonden.
Ik zou Chan en al zijn meepraters wel willen meenemen naar wijken waar mensen in echte armoede leven. Maar dat durven ze natuurlijk niet, ze weten dondersgoed wat ze daar zullen aantreffen: ‘onderdanen’ die vijf jaar geleden nog redelijkerwijs hun eigen broekriem konden ophouden, maar die deze riem inmiddels met broek en al kwijt zijn door het wurgbeleid dat deze regering hen door de strot heeft geduwd.
Voor dat soort slechte nieuws is Chan allergisch en dat wil hij niet weten. Ook niet dat de gezondheidzorg op zijn gat ligt en Riad met zijn warrige beleid de afvalbergen in de woonwijken steeds groter maakt. Daar roept hij hooguit weer een commissie voor in het leven om de gevolgen voor de bevolking in kaart te brengen. Dat is alles.
Chan …

...