De bieb

door

KEVINS KIJK / Kevin Headley

We gingen ernaartoe, te voet of op de fiets, vaak op zaterdag, maar als we doordeweeks ruimte hadden, waren we er ook te vinden: de bieb en met name Rappa’s stripbieb. Daar, omgeven door boeken, lazen we, spraken we en verruimden we onze blik op literatuur, strips, de maatschappij en het leven, samen met de eigenaar Robby Parabirsing, beter bekend als Rappa.

Ik had zijn boek ‘Fromoe Archie’ op de muloschool al gelezen, dus voor mij was het bijzonder om met de schrijver te mogen praten. En iedereen die Rappa kent, weet: die man praat veel en heeft over elk onderwerp wel iets te vertellen. We kwamen soms al bij openingstijd, wanneer hij de deuren nog moest opendoen en vertrokken pas toen Rappa zei: ‘Ik moet echt sluiten’. En toch was er bij de poort nog iets te vertellen.

“De rol van bibliotheken moet niet worden onderschat. Juist in deze tijd, waarin jongeren goede begeleiding nodig hebben, zijn ze onmisbaar”

Los van literatuur las ik daar veel comics, zoals Superman, Spiderman, X-Men en andere Marvel- en DC-strips. Met mijn comic-vriend Desmond had ik discussies over waarom een bepaalde superheld een bepaalde keuze had gemaakt en wat daarvan de gevolgen konden zijn. Dat is niet veranderd, ook al wonen we nu op twee verschillende continenten. En dan is er altijd dat ene moment waarop we terugdenken aan die keer bij Rappa dat we een zeldzame comic ‘vonden’ en die om de beurt lazen.

De bieb was voor ons een toevluchtsoord. In de periode waarin je als jongvolwassene zoekende bent naar je identiteit, kon je daar gewoon jezelf zijn, vrij zijn. De boeken waren onze informatiebronnen en je mocht er zoveel uit putten als je wilde. Internet stond toen nog in de beginfase in Suriname, dus moest je je informatie vooral uit boeken halen.

Maar je mocht ook vragen stellen over uiteenlopende onderwerpen en over ontwikkelingen in de wereld en in Suriname. Je mocht in discussie gaan met Rappa. Dat vond ik bijzonder: een volwassene die je mening respecteerde en op een opvoedende manier duidelijk maakte wanneer je iets mis had. Hij keek niet op je neer, maar behandelde je als gelijke.

Jaren later vertelde hij me dat de bieb was opgezet als een plek om jongeren een veilige haven te bieden. In de roerige jaren tachtig werd de bieb opgericht om jongeren rust en kalmte te gunnen. In boeken konden ze even ontsnappen, wegdromen naar een andere situatie, een andere wereld. En dat gevoel bleef, tot aan de sluiting enkele jaren geleden.

Door de opkomst van internet en het ontbreken van een structurele financiële basis hebben bibliotheken in Suriname het tegenwoordig moeilijk om zich staande te houden. Ze moeten het hebben van mensen met het hart op de juiste plek, die hun vrije tijd opofferen om jongeren te begeleiden en zelf investeren in de aanschaf van boeken.

Maar de rol van bibliotheken moet niet worden onderschat. Juist in deze tijd, waarin jongeren goede begeleiding nodig hebben, zijn ze onmisbaar. Daarom probeer ik, waar ik kan, als individu, als deel van een organisatie die zich inzet voor kunst, cultuur en geschiedenis, maar ook samen met andere organisaties, bibliotheken te ondersteunen met nieuwe boeken of met titels die van meerwaarde zijn.

Er wordt veel gelezen in Suriname, de vele verhalen op Facebook, maar het lezen van boeken blijft een uitdaging. Daarom is het belangrijk om dit waardevolle onderdeel van onze samenleving te blijven ondersteunen.-.

[email protected]