Cultuur als verdienmodel

ER WORDT VEEL vergaderd over allerlei problemen in het land. Allerlei sectoren worden genoemd die Suriname op de één of andere manier uit het slop kunnen halen. En toch is er één sector die nog steeds geen waardige plek krijgt in de rij van mogelijkheden en dat is de culturele. Suriname heeft een mindshift nodig om de culturele sector te zien als iets dat geld opbrengt en niet iets dat een last is.

Deze kijk op cultuur is over de gehele linie te zien. Mensen zijn niet bereid zich extra in te zetten om cultureel erfgoed te behouden. Zelfs ondernemers die in monumentale panden zitten verklaren dat onderhoud te duur is. Kunnen zij dat niet zien als een locatie die waarde toevoegt aan hun werk? Zeker een ondernemer die net de opdracht heeft gekregen om Suriname te branden zou de meerwaarde van zo een historisch pand mogen appreciëren.

Cultuur hoeft geen kostenpost te zijn, het kan een verdienmodel zijn

Maar het voorbeeld moet wel gegeven worden door beleidsmakers. Terwijl er duidelijke voorbeelden zijn hoe een parkeergarage ook een reflectie kan zijn van de monumentale sfeer die een stad uitademt, mocht Yogh Hospitality een onooglijk exemplaar neerzetten dat totaal geen lijn vertoont met de monumentale bouwstijl in de binnenstad. Of dat een kwestie van geld is, valt te betwijfelen.

Hetzelfde geldt voor de vergaderzaal van De Nationale Assemblee die wordt gebouwd achter het originele parlementsgebouw. Dat was geen kwestie van geld, maar een kwestie van prestige en mogelijk ook het willen spekken van de partijkas. De binnenstad moet geld opbrengen als deel van het Surinaamse cultureel erfgoed.

Het is meer dan jammer dat een project als het Paramaribo Urban Rehabilitation Program (Purp) geen of te weinig aandacht heeft gegeven aan het betrekken van belanghebbenden om bewustwording te genereren. Enkele kleine activiteiten voor jongeren zal niet leiden tot het verdienen van meer geld voor het land. Er is niet geprobeerd voor de gebouwen die zijn gerenoveerd en geschilderd een werkelijk verdienmodel neer te zetten. Een commerciële bestemming zou ervoor kunnen zorgen dat er op een andere manier naar de binnenstad wordt gekeken.

Het geldt niet alleen voor het historische gebouwd erfgoed, maar ook voor de artiesten. Omdat het land geen auteursrechten heeft geregeld, gaan de artiesten naar het buitenland om hun nieuwe muziek te droppen, hun nieuwe show te geven en noem maar op. In Suriname komen ze voornamelijk met oud jaar. Maar waarom wordt er niet in geloofd dat het feest een aantal keren door het jaar heen kan worden gevierd. Staat de bevolking erbij stil dat de pangi-makers tot de boyo verkopers aan dit soort commerciële feesten kunnen verdienen.

Cultuur hoeft geen kostenpost te zijn, het kan een verdienmodel zijn en Suriname, dat een aantal maal groter is dan veel Caribische landen bij wie dat kwartje al is gevallen, kan cashen met cultuur. Maar regelgeving, orde, handhaving en een mindshift zijn daarvoor nodig.

...